Een iconisch pad van 4286 kilometer dat start aan de grens met Mexico en dat, dwars door de Amerikaanse wildernis, helemaal tot aan de Canadese grens loopt. Bovendien een droom die eindelijk werkelijkheid werd, toen reisbegeleidster Elisabeth en haar vriend Tim op 4 mei 2022 het vliegtuig opstapten. Bestemming? De Pacific Crest Trail, of de PCT.
Tekst & foto's: Elisabeth Domus
"Er komt heel wat bij kijken als je 6 maanden gaat reizen, en om de PCT te hiken komen er nog extra zaken op je af.
Zo moet je eerst een PCT thru-hike vergunning bemachtigen. De PCTA* rijkt er 50 per dag uit, met een startdatum tussen 1 maart en 31 mei, en de vraag is groter dan het aanbod. Het is net zoals een ticket bemachtigen voor Tomorrowland; je moet heel wat geluk hebben. Daarna moet je op interview naar de Amerikaanse Ambassade in Brussel om een B2-visum te verkrijgen, waarmee je 6 maanden in Amerika mag verblijven. En dan volgt er nog de keuze en aanschaf van het materiaal en de fysieke voorbereiding. Wikken en wegen!
Op 8 mei is het eindelijk zover. Aan het startmonument worden we opgevangen door vrijwilligers van de PCTA. Ze geven ons nog een snelle les in survival en het "leave no trace" principe. En dan is het tijd om te vertrekken. We voelen ons ontroerd en gezegend dat we dit grote avontuur kunnen aangaan. Zes maanden back to basics, in de wildernis.
De woestijn van Zuid-Californië
De eerste 1125 km loopt de PCT door de woestijn. Er zijn weinig plaatsjes met schaduw en water is sowieso schaars. Het voordeel van de wekker om 5u is dat je de zonsopgang ziet en je enkele uren kan stappen voordat het 32 tot 42 graden is. We hiken tot ‘s middags en duiken dan voor enkele uren onder een boom of struik om de hitte uit te zitten. Na een siesta gaan we dan weer op pad en hiken tot het bijna donker is. Ik ben wel aangenaam verrast door de woestijn, die meer variatie biedt dan gedacht. We lopen door mooie heuvellandschappen, er groeien veel bloemen, er zijn veel vogels (zelfs kolibries) en er leven hagedissen, eekhoorns, konijnen en (ratel)slangen.
Op dag 9 zien we een bordje met “trail magic* ahead”. We versnellen ons tempo en zien in de verte een tentje met stoelen en een vol gedekte tafel. Fruit, pistolets, koekjes, bier en frisdrank ... Ik krijg de tranen in mijn ogen, want we hebben honger. We verbruiken meer calorieën dan we kunnen dragen. Trail magic is magisch en eigen aan de PCT. De liefde en onbaatzuchtigheid van de trail angels*, doet je hart steeds opnieuw smelten.
De hoogtepunten volgen nu in een snel tempo: Eagle Rock, een eerste streepje sneeuw en prachtige vergezichten in de bergen van San Jacinto, baden in de Deep Creek Hot Springs en hoger dan 2867m gaan op Mount Baden Powell.
Met het verstrijken van de dagen wordt het steeds warmer en is er steeds minder beschutting. De beschikbare waterbronnen bepalen nu de afstand die we dagelijks moeten overbruggen. We moeten vroeger starten en de siësta’s duren nu tot 17u. Op dag 36 moeten we de woestijnvloer oversteken, een iconische hike langs het Los Angeles aquaduct en door een groot windmolenpark. Er hangt een sfeer van voor een marathon onder de hikers. En dat is het ook. We starten om 18u en lopen heel de nacht door tot 6u ’s ochtends waar we voor het eerst terug water en een boom vinden om onder te slapen.
Na 41 dagen bereiken we het einde van de woestijn. Vanaf nu zal het landschap veranderen en zullen we fysiek extreem worden uitgedaagd door de hoogste bergketen van Amerika: de Sierra Nevada.
Dwars door het hooggebergte van de Sierra Nevada
We komen nu in het leefgebied van de zwarte beer en we moeten een bear canister dragen om te voorkomen dat de beren niet met ons eten gaan lopen. Deze ton weegt 1,2 kg en je moet er al je eten inkrijgen. Als we Kennedy Meadows verlaten weegt mijn rugzak 18 kg en die van Tim 22 kg, met eten voor slechts 3 dagen. We zijn enthousiast en het voelt opnieuw als de eerste dag, met hernieuwde goesting om ons avontuur verder te zetten.
Elke dag moeten we 1 of 2 passen over en we klimmen hoger en hoger, de lucht wordt ijler en de inspanning daardoor nog zwaarder. Op dag 49 verlaten we even de PCT om de hoogste berg van de staten van Amerika te beklimmen: Mount Whitney. Na 5 uur klimmen bereiken we de top op 4421m hoogte en genieten van een 360 graden uitzicht. We lunchen en dan is het tijd om terug af te dalen, want er hangt onweer in de lucht. We zitten net in de tent wanneer de hagelstorm losbarst.
"Trail magic is eigen aan de PCT en doet je hart steeds opnieuw smelten."
De volgende dag moeten we over Forester Pass, met zijn 3999m hoogte het hoogste punt van de PCT. Vooral als er sneeuw op ligt, is het een zeer gevaarlijk pas. Ik ben dus een beetje zenuwachtig, want stormen met hagel en sneeuw zijn ook vandaag nog mogelijk. De wolken kleuren steeds donkerder. Wat moeten we doen? We zetten door! Zonder sneeuw blijkt de pas niet al te eng te zijn. Gewoon niet in de diepte kijken. Toch is de ontlading er eentje met traantjes, door een cocktail van spanning, vermoeidheid en fierheid. Op de andere kant van de berg ligt nog een beetje sneeuw, maar daar kunnen we rond. We dalen af tot in een prachtige vallei, waar we tussen de bomen onze tent zetten. Nog even de benen afkoelen in de rivier, goed eten en de tent in. Want morgen is er weer een pas waar we over moeten.
En zo gaat het verder, zware stapdagen in ontzettend mooie landschappen. Om de 4 tot 6 dagen verlaten we de PCT om via een side trail naar een trail head* te stappen, vanwaar het dan liften is naar het dichtstbijzijnde trail town*, om eten te kopen.
Ondanks de schitterende natuur en landschappen van de High Sierra’s zijn we blij om na 73 dagen Kennedy Meadows North te bereiken. Het is zwaar geweest en mijn knieën doen ontzettend veel pijn. Ibuprofen is mijn beste vriend geworden. De bergen zullen nu stilaan terug wat lager worden en een bear canister is niet langer verplicht, waardoor de rugzak terug wat lichter wordt.
Er is al maanden geen regen gevallen en we hiken van hittegolf naar hittegolf. In de nacht van 29 juli (dag 83) trekt er een groot hitteonweer over de bergen van Noord-Californië en Oregon. Wij zitten voldoende ver weg en merken er niets van, maar door blikseminslagen ontstaan er grote bosbranden. Die nacht worden er een 60-tal PCT hikers geëvacueerd. De PCTA sluit grote delen van de PCT in Noord-Californië en Oregon. Wij moeten noodgedwongen de bus nemen, de branden en rook voorbij en komen daardoor een maand en half vroeger aan in Washington.
Het prachtige Washington
Na 93 dagen lopen we over de iconisch Bridge of the Gods, Washington binnen. Er staan heerlijke braambessen langs de trail, welcome in Washington. Maar de trail gaat ook steil omhoog, welcome in Washington! Het is warm, niks nieuw, maar de vochtigheidsgraad is zeer hoog. Bovendien is er weinig water en moeten we weer 4 à 5 liter dragen, bovenop eten voor 5 dagen. Heavy. Het zweet loopt van onze lijven, de kledij is kletsnat.
Het landschap is fel veranderd, we wandelen dagen in een groene tunnel om dan plots beloond te worden door prachtige uitzichten. We hiken ook niet langer met ons tweetjes, we maken nu deel uit van een tramily*: The Noodz. We hiken dagelijks 32 km of meer en overbruggen tussen de 1900 en 3000 hoogtemeters.
Een absoluut hoogtepunt bereiken we als we door Goat Rocks Wilderness hiken. De dag start met een mooie zonsopgang, bloemenvelden, sneeuwvelden en dan een fantastisch uitzicht. Daarna klimmen we verder tot op de top van Old Snowy Mountain, het hoogste punt van de PCT in Washington. We dalen af over The Knifes Edge, een smal en rotsig pad, op de top van de bergrug. Geweldig mooi!
"De wind op onze huid, de ochtendzon die ons verblindt, de struiken tegen de benen, de zo geliefde stilte."
Op dag 118 zijn we in het laatste dorp voor herbevoorrading, op slechts 4 dagen stappen tot Canada. Iedereen is uitgelaten, we zijn er bijna! In het dorp zie ik een groepje hikers staan en er is duidelijk iets aan de hand. Er zijn deze nacht nieuwe branden ontstaan, dit keer op de grens met Canada. De PCT is gesloten, 17 miles voor de Terminus. Dat betekent dat we niet naar Canada kunnen gaan. Dit is het einde, slechts 4 dagen stappen voor aankomst.
Steeds meer hikers krijgen het nieuws te horen. Er heerst paniek, boosheid, verslagenheid, ongeloof, chaos en veel verdriet. Ondertussen komt er meer en meer rook het dorp binnen geschoven. De volgende uren begint bij iedereen de verwerking van het nieuws, elk op zijn manier. Sommige vliegen in de drank, anderen buigen zich over de kaart op zoek naar een alternatieve route, nog anderen berusten.
‘s Anderdaags nemen we afscheid van onze tramily. Enkelen gaan naar huis, anderen keren net als wij terug naar Oregon. De branden daar zijn geblust en de PCT is er terug open. We zullen vanaf nu naar het zuiden hiken.
Terug naar Oregon en Noord-Californië
Na 2 dagen reizen zijn we eindelijk terug op de PCT, our home. En er is een soort rust over ons gekomen. Alles kan en niets moet nog. We zijn gemotiveerd, maar de druk om te "moeten bereiken" is weg, nu we weten dat we toch niet kunnen finishen .
De Cedar Creek bosbrand is nog steeds actief en ligt zo’n 130 km voor ons als er plots een windstorm losbreekt. Het is een raar gevoel om naar een bosbrand toe te lopen, zeker als de wind recht in je gezicht blaast. Na een tweede winderige nacht ziet de lucht onheilspellend zwart van de rook. We lopen door met onze Buff over neus en mond getrokken, in de hoop de rook uit onze longen te houden. De lucht stinkt en geeft een prikkel in de keel. We beslissen om de PCT opnieuw te verlaten. We dalen af tot aan een meer en lopen nog 4 km tot op de parking. We worden aangesproken nog voor we het zelf vragen. Of we een lift nodig hebben? Ja, graag, dank u wel.
Het is nu de 4e keer dat we de PCT moeten verlaten voor vuur en rook. We zijn een beetje gelaten en gedesillusioneerd. Ook 4 vrienden van onze tramily hebben de PCT opnieuw moeten verlaten. We spreken met hen af om samen terug op trail te gaan, 115 km ten zuiden het vuur. Hopelijk is dat ver genoeg. Als we eindelijk terug in de wildernis zijn en er van rook geen sprake is, komt iedereen terug op zijn positieven. De volgende dag bereiken we Crater Lake Wilderniss. Het is prachtig. We hebben geluk met een zonnige dag, de zon kleurt het water zeer felblauw.
Als we de grens tussen Oregon en Californië bereiken, korten de dagen en is het vooral ’s nachts veel kouder. Op dag 143 nemen we weer afscheid van onze vrienden, hun reis zit erop. Daar staan we dan, weer met tranen in de ogen. Terug met zijn tweetjes. We gaan nog 11 dagen door, maar op 9 oktober, na 154 dagen, komt er ook een einde aan ons avontuur.
Al treuzelend leggen we de laatste kilometers af, we willen alles goed in ons opnemen. De wind op onze huid, de ochtendzon die ons verblindt, de struiken tegen de benen, een eekhoorn die alarm slaat, de zo geliefde stilte. Aan de splitsing naar de Burney Falls dank ik de Pacific Crest Trail, het pad. Voor al het moois dat we mochten zien, om ons elke dag een nieuwe uitdaging te bezorgen en om voor ons te zorgen. Een dikke knuffel, een traan en een kus en dan verlaten we voor altijd het pad."
*Er bestaat een speciale community rond de Pacific Crest Trail, met een eigen woordenschat. Het is bijna onmogelijk om over "the trail" te spreken zonder deze speciale taal te gebruiken:
Dit artikel verscheen in De Karavaan januari 2023.
