Planet
Als je op reis activiteiten met dieren doet, check dan altijd eens of dat in de beste omstandigheden gebeurt en of noch de dieren noch hun verzorgers worden uitgebuit. Dat is het je niet waard, toch?
Als je op reis activiteiten met dieren doet, check dan altijd eens of dat in de beste omstandigheden gebeurt en of noch de dieren noch hun verzorgers worden uitgebuit. Dat is het je niet waard, toch?
“Ik hou het meest van trekken met een tent, bij voorkeur in Scandinavië. Daar hoef je je maar te bukken als je dorst hebt. Je kan daar zo van het water in de rivieren drinken. In Ladakh op de grens tussen de Himalaya en Tibet is dat een ander verhaal. Het is daar erg droog en drinkwater is schaars, zodat trekkingroutes hier bezaaid liggen met lege flesjes en blikjes. Gelukkig zijn er wel een aantal organisaties bezig met ecologisch bewustzijn. De Women’s Alliance heeft bijvoorbeeld langs de trekkingtrajecten parachute-restaurants opgericht waar je zelf gezuiverd drinkbaar water kan kopen en een maaltijd kan krijgen. Die vrouwen hebben een systeem ontwikkeld waarbij ze water koken onder druk. Zo verkorten ze de kooktijd en verbruiken ze minder brandhout. Bovendien benutten ze de warmte van het brandhout maximaal door niet te koken op een open vuur, maar op een primitief kacheltje dat minder warmte laat verloren gaan. Op die manier wordt het milieu zo min mogelijk belast.” – Trekking-expert Tom
“WC’s op reis zorgen ook voor veel waterverspilling. Het traditionele Ladakhi-toilet is een latrine, een put met een plank erover. Het is daar altijd koud, dus de latrines stinken niet. Bovendien worden de uitwerpselen gebruikt als meststof voor de kleine veldjes die je daar overal ziet. Puur natuur kan natuurlijk ook, maar zeker op drukke trekkingtrajecten is dat geen goede optie. En al helemaal niet als je vlak langs een rivier je behoefte doet. Als het toch in de vrije natuur moet, doe het dan zo ver mogelijk van de rivier af, graaf een kuiltje en dek alles af. Nog een milieubelastend aspect van het toiletbezoek is het toiletpapier. Je kan het mee in je putje begraven en bedekken. Of verbranden. Maar in warme landen is dat een gevaar. Nog een andere oplossing is het toiletpapier gewoon mee terug nemen. We deden het in plastieken zakjes die we aan de buitenkant van onze rugzak bonden. En weer in de bewoonde wereld deponeerden we die in de vuilnisbak.” – Trekking-expert Tom
“Voor de meeste westerse toeristen is het ondertussen gelukkig een automatisme geworden om hun afval – plastieken zakjes, verpakking, blikjes…- mee terug te nemen. Maar het is even belangrijk dat ook bij de mensen ter plaatse een bewustzijn groeit, bij de mensen die de trekkings organiseren, de gidsen, de dragers, de koks… Ik praat meestal op voorhand met hen en vraag om het afval mee terug te nemen of in het slechtste geval te verbranden. Ik leg hen uit dat ik het zelf zo doe, dat het voor mij belangrijk is en dat ik graag wil dat zij er ook op letten.” – Trekking-expert Tom
“Ik hou het meest van trekken met een tent, bij voorkeur in Scandinavië. Daar hoef je je maar te bukken als je dorst hebt. Je kan daar zo van het water in de rivieren drinken. In Ladakh op de grens tussen de Himalaya en Tibet is dat een ander verhaal. Het is daar erg droog en drinkwater is schaars, zodat trekkingroutes hier bezaaid liggen met lege flesjes en blikjes. Gelukkig zijn er wel een aantal organisaties bezig met ecologisch bewustzijn. De Women’s Alliance heeft bijvoorbeeld langs de trekkingtrajecten parachute-restaurants opgericht waar je zelf gezuiverd drinkbaar water kan kopen en een maaltijd kan krijgen. Die vrouwen hebben een systeem ontwikkeld waarbij ze water koken onder druk. Zo verkorten ze de kooktijd en verbruiken ze minder brandhout. Bovendien benutten ze de warmte van het brandhout maximaal door niet te koken op een open vuur, maar op een primitief kacheltje dat minder warmte laat verloren gaan. Op die manier wordt het milieu zo min mogelijk belast.” – Trekking-expert Tom
“WC’s op reis zorgen ook voor veel waterverspilling. Het traditionele Ladakhi-toilet is een latrine, een put met een plank erover. Het is daar altijd koud, dus de latrines stinken niet. Bovendien worden de uitwerpselen gebruikt als meststof voor de kleine veldjes die je daar overal ziet. Puur natuur kan natuurlijk ook, maar zeker op drukke trekkingtrajecten is dat geen goede optie. En al helemaal niet als je vlak langs een rivier je behoefte doet. Als het toch in de vrije natuur moet, doe het dan zo ver mogelijk van de rivier af, graaf een kuiltje en dek alles af. Nog een milieubelastend aspect van het toiletbezoek is het toiletpapier. Je kan het mee in je putje begraven en bedekken. Of verbranden. Maar in warme landen is dat een gevaar. Nog een andere oplossing is het toiletpapier gewoon mee terug nemen. We deden het in plastieken zakjes die we aan de buitenkant van onze rugzak bonden. En weer in de bewoonde wereld deponeerden we die in de vuilnisbak.” – Trekking-expert Tom
“Voor de meeste westerse toeristen is het ondertussen gelukkig een automatisme geworden om hun afval – plastieken zakjes, verpakking, blikjes…- mee terug te nemen. Maar het is even belangrijk dat ook bij de mensen ter plaatse een bewustzijn groeit, bij de mensen die de trekkings organiseren, de gidsen, de dragers, de koks… Ik praat meestal op voorhand met hen en vraag om het afval mee terug te nemen of in het slechtste geval te verbranden. Ik leg hen uit dat ik het zelf zo doe, dat het voor mij belangrijk is en dat ik graag wil dat zij er ook op letten.” – Trekking-expert Tom
Door toestemming te geven voor onze cookies kunnen we gegevens verwerken zoals surfgedrag op deze site. Als u geen toestemming geeft of uw toestemming intrekt, kan dit een negatief effect hebben op bepaalde functionaliteiten.