To tip or not to tip: Een docu over eerlijke prijzen & faire fooien op reis
Samen met 12 andere jonge Joker-reizigers door Guatemala & Honduras trekken, om er de impact van eerlijke prijzen & faire fooien in beeld te brengen? Marlies deed het als Sustainable Storyteller!
Benieuwd naar de documentaire die ze maakte? Bekijk ‘m hier:
“Jullie als eerste wereldreizigers die naar een arm land reizen, hebben een sociaal-economische verantwoordelijkheid”, klinkt het in de eerste 30 seconden van haar documentaire. Sustainable Storyteller Marlies reisde namelijk samen met 12 andere jonge Joker-reizigers door Guatemala en Honduras, om er de impact van eerlijke prijzen & faire fooien in beeld te brengen: “De kans om zo’n machtige reis te maken en ineens mijn skills bij te schaven kon ik niet laten liggen.”
Tekst & interview: Marlies Machielsen, Siska Wera // Foto’s: Marlies Machielsen, Julie Deschamps, Joni Nielandt
Hoe was het om als videoreporter mee te gaan op jongerenreis?
MARLIES: “Als Storyteller had ik verwacht dat de groep me anders zou behandelen dan een volwaardige medereiziger. Uiteindelijk staat niet iedereen te springen om voortdurend gefilmd te worden. Zo wil je in de jungle liever niet bezig zijn met hoe je er uit ziet op camera. Maar toen ik voor de reis mijn opdracht uitlegde, reageerde iedereen heel positief. Sommigen zagen zelfs al een reality soap ontstaan.
Het was voor iedereen soms zoeken om de balans te vinden tussen medereiziger en Storyteller, maar de groep heeft me hard ondersteund. Ik ben heel dankbaar dat ze momentjes van hun vrije tijd wilden opofferen om met mij tijdens de interviews te praten over het thema. En wanneer ik te ziek was om het laatste stukje van vulkaan Acatenango op te klimmen, kwamen meerdere groepsleden enthousiast terug: “Marlies, ik heb het uitzicht voor je gefilmd!” Ik kon me dus echt geen fijnere groep wensen.”
Wat wist je op voorhand over het thema? En wat nu?
MARLIES: “Ik was zelf totaal geen expert in het thema en had thuis wel uitgebreid research gedaan, maar ter plaatse kom je nog steeds verhalen en situaties tegen waar je je niet echt op kan voorbereiden. Kinderarbeid zien bijvoorbeeld, dat had bijzonder veel impact op ons. Het was boeiend, en meer dan eens confronterend, om samen met de groep bij te leren.
Door de documentaire heb ik een dieper begrip gekregen van de complexiteit van toerisme en de impact ervan op lokale gemeenschappen. Eerlijke prijzen en faire fooien kunnen effectief bijdragen aan een duurzamere en rechtvaardigere reisindustrie. Ik heb ook geleerd om met een open geest nieuwe ervaringen te omarmen en me aan te passen aan verschillende culturen en omgevingen. Bovendien heb ik ontdekt hoe krachtig het kan zijn om verhalen te delen en samen te werken aan positieve verandering. Mijn perspectief werd verbreed en mijn empathie versterkt.”
Is je visie op reizen ook veranderd?
MARLIES: “Zeker! Bepaalde momenten en rondleidingen op reis hebben ons diepgaand geraakt en onze bewustwording vergroot. En dat zonder in te boeten op avontuur en ontspanning. Zo was er bijvoorbeeld de tocht op de paarden tussen de koffieplantages van Carlos in Honduras. Ik stelde me daarbij voor dat we in een treintje achter elkaar, met de paarden aan elkaar vastgebonden, een rustige wandeling door de plantages zouden maken. Dat was dus totaal niet het geval!
“Toen ik voor de reis mijn opdracht uitlegde, reageerde iedereen heel positief. Sommigen zagen zelfs al een reality soap ontstaan.”
Carlos stelde ons in het begin wat vragen om te zien welk paard het best met ons karakter zou matchen. Vervolgens hielp hij ons met op de paarden te klimmen. Zonder bescherming en met een bang hartje stonden we daar dan. En dan mochten we redelijk vrij met de paarden door de uitgestrekte landschappen galopperen. Ik had nog nooit alleen een paard bereden en al zeker niet in de western stijl. Het gevoel van vrijheid, de wind die langs ons heen raasde en het giechelen maakten van ons meteen terug onbezonnen pubers.”
Wat hoop je dat mensen onthouden van de documentaire? Wat onthoud je er zelf van?
MARLIES: “Voor kijkers hoop ik het belang van bewust reizen mee te geven en het effect van hun keuzes op lokale gemeenschappen. Ik hoop dat ze geïnspireerd raken om eerlijke prijzen te betalen en faire fooien achter te laten, en zo bij te dragen aan een positieve verandering in de reisindustrie. Ik heb ontdekt hoe krachtig het kan zijn om verhalen te delen en samen te werken aan positieve verandering.
Zelf onthoud ik vooral de kracht van samenwerking en het delen van verhalen. Het was inspirerend om te zien hoe mensen uit verschillende achtergronden en culturen samenwerkten aan een gemeenschappelijk doel. Ik ben trots op wat we hebben bereikt en de impact die we hebben kunnen maken, zowel op persoonlijk niveau als op de gemeenschappen die we hebben bezocht. Ik ben vastbesloten om deze nieuwe inzichten te blijven koesteren en ze toe te passen in mijn verdere reisavonturen en in mijn dagelijks leven.”
Zou je het opnieuw doen?
MARLIES: “Ja, absoluut!”
Dit artikel verscheen in De Karavaan van april 2024. Ook 4x per jaar ons magazine ontvangen? Word lid van Karavaan!
Karavanen in Egypte met Hannibal
Hoera voor inclusief reizen! Christophe begeleidde samen met Hannibal vzw een groepsreis voor jongeren met een mentale beperking en vertelt je graag hoe dat ging.
Toen Hannibal en Karavaan een oproep deden naar enthousiaste begeleiders om jongeren met een mentale beperking een kans te geven om in groep te reizen buiten Europa, was er een onbezonnen stem die me zei: dit moet je doen. Niets is vanzelfsprekend, zeker voor deze jongeren niet, die in het dagelijkse leven soms al worstelen met de uitdagingen die hen overkomen.
Tekst: Christophe Dewolf // Foto’s: Christophe Dewolf & Elvire Tisson
Samen met Hannibal-begeleiders Elvire en Birgit hebben we vanaf de voorbereiding al aandacht voor onze deelnemers. Geënt op de Joker-jongerenreis naar Egypte, proberen we voor hen een evenwichtige reis samen te stellen.
Eerst en vooral is rust een absolute vereiste. We kiezen bewust om niet in de hoofdstad te verblijven, maar vlakbij de piramiden, waar het ’s avonds stil wordt als alle toeristen vertrokken zijn. Een verblijf in een doodlopend straatje, bij lokale families, of in een klein hostel, dat is wat we zoeken.
Overdag is het doel het programma niet te overbelasten. Het hoeft niet dat we elke zaal van het museum doorlopen, of elke piramide bezoeken, maar het blijft wel belangrijk te vertellen over de geschiedenis van het land en haar rijke verleden. Vertellen ja, maar visueel iets uitleggen triggert in positieve zin nog veel meer de zintuigen van ons reisgezelschap. En zeker niet vergeten, is iedere dag een briefing geven. Zoals op elke groepsreis is bij onze deelnemers de nieuwsgierigheid naar wat de volgende dag zal brengen erg groot, maar is er ook vooral nood aan structuur in die volgende dag.
Onze eerste uitdaging hebben we meteen te pakken aan de grenscontrole. Behoedzaam loodsen we iedereen hierdoor.
De volgende dagen zullen we in Caïro het Egyptisch museum, diverse moskeeën, het Al-Hazar park en het Koptische hart van de stad bezoeken. Tijdens het bezoek aan de moskee zijn de deelnemers getuige van een begrafenis, wat hun eerste onderdompeling is in het hedendaagse Egypte.
Aan de andere kant van de Nijl wordt het even spannend wanneer in de piramide van Cheops het licht uitvalt. Het helpt niet dat angstige toeristen in deze claustrofobische gangen naar de uitgang zoeken om terug het daglicht te vinden. En dus houden we de groep goed samen tot de rust terugkeert en met wie dat wel nog wil, gaan we tot in de Koningskamer bovenin.
De nachttrein brengt ons hotsend door het platteland tot Aswan. Deze manier van reizen is voor iedereen een echte belevenis. Zo druk de hoofdstad is, zo rustig proberen we het hier te houden met een bezoek aan de botanische tuinen, een sprong in de Nijl en een korte kamelentocht. Vroeg in de ochtend brengen we een bezoek aan de tempel van Aboe Simbel, als het net nog geen 50 graden is.
En plotsklaps vertraagt de tijd als we de feloek opstappen die ons 2 nachten op de Nijl in vervoering brengt. We spotten vogels en grazende koeien, nemen de tijd om rond te turen. Met een lekker theetje, een spelletje spelen en bijpraten, noemen ze dit onthaasten.
In Luxor aangekomen, nemen we de tijd om tempels te bezoeken, maar vooral de Vallei der Koningen en de tombe van Seti I blijft indruk maken. Van hieruit reizen we met het openbaar vervoer naar Hurghada. Als we al een lijstje hadden, dan kunnen we hier het snorkelen afvinken. Afsluiten doen we met koshari (lokale fastfood) in Caïro.
De reis was zeker een uitdaging voor ons als begeleiders, want je wordt verwacht iedereen in het oog te houden, aandacht te geven, te luisteren en te kijken hoe het met ze gaat. Maar voor deze jongeren is die uitdaging nog groter. Maar wat zie je hen tijdens hun reis bloeien – als je zou spreken van grenzen verleggen, dan doen zij dit allemaal! Dat gaat van iets eenvoudig als zelf het eten bestellen, een babbeltje met een Egyptenaar maken, gevoelens uitdrukken, genieten van kleine dingen, de heimwee even opzijzetten of springen van een boot in het water. Het is ontroerend als je op het einde van de reis opgewacht wordt door vrienden en ouders, die zo enthousiast al de verhalen gehoord hebben over wat iedereen op reis heeft meegemaakt, wetende dat ze het maanden later nog oneindig veel keren zullen mogen aanhoren, hoe goed het in Egypte was.
Wel ja, dat noemen ze nu eens voldoening krijgen.
Dit artikel verscheen in De Karavaan januari 2024.
Hannibal vzw organiseert vakanties voor kinderen en jongeren, van 6 tot 30 jaar, met en zonder beperking.
