De magie van het kampeervuurtje

“Hoe gaan we dat allemaal in onze rugzakken krijgen?!” Behalve dit ene kritieke punt is koken op kampeervuurtjes en maaltijden voorbereiden voor op talloze meerdaagse trektochten één groot plezier. Met dit artikel wil ik je overtuigen: de kunst van het kampeervuurkoken is een ervaring die op groepsreis niet alleen de maag vult, maar ook het hart verwarmt.

Tekst: Lien Castelein // Foto’s: Lien Castelein, Annelies Huibers, Willem van den Eynde

Een maaltijd delen rond kampeervuurtjes, onder de sterrenhemel … Het is een gewoonte op reis die de groep samenbrengt. Wie snijdt de groenten? Wie kookt het water? En nadien, wie doet de afwas? De avonturen van de dag worden uitgewisseld en plannen voor de volgende worden gesmeed. In de uitgestrekte natuur krijgt dit voedsel een nieuwe betekenis. Eentje die begint bij de cruciale vraag: “Wat eten we vandaag?”

Een antwoord kan je vinden in de betere outdoor winkel bij het assortiment kampeermaaltijden waar je gewoon kokend water aan toevoegt. Maar onder het motto “wat je zelf doet, kan je beter, smaakvoller en goedkoper” ga ik als reisbegeleider steevast zelf aan de slag.

De toolbox van de kampeerkoker

Ik ga op zoek naar ingrediënten die je niet moet bewaren in de frigo, geen vocht bevatten en mee te nemen zijn op trektocht, wat de culinaire vindingrijkheid zeker stimuleert. Wat standaard meegaat is melkpoeder. Je kan er van alles mee in je kampeervuurmaaltijden: warme chocomelk, allerhande sauzen en zelfs (pompoen)pannenkoeken. Daarnaast zweer ik bij kruiden. Kaneel in je havermout, basilicum in je Italiaanse pasta en een snuifje chilipeper in de chili sin carne. De smaakmakers van elke maaltijd! Een laatste aanwezige in mijn toolbox is sowieso Parmezaanse kaas. Deze hoeft niet in de frigo en geeft smaak aan je kaassaus, je pasta of als beleg bij de lunch. Handig.

Op reis zelf bestaat mijn toolbox uit een drietal kampeervuurtjes met ongeveer zes potten en een pan, die tevens dienst doet als deksel. Daar komen nog gasbidons en een vuurstick bij om de kampeerkeuken operationeel te krijgen. Verder heb ik een mini-spatel, -sauslepel, -klopper en een paar snijplankjes bij. Voeg daar nog een paar scherpe messen en een houten scheplepel aan toe en het kookfestijn kan beginnen!

Rugzak-ready-recepten

Maar hoe stel je nu zo’n menu samen? Planning, planning en – zei ik het al? – planning. Per dag noteer ik nauwkeurig wat ik nodig heb voor het ontbijt, lunch, snacks en avondeten. Ik bereken hoeveel ik van elk ingrediënt nodig heb en begin daarna alles van zijn verpakking te ontdoen en in pakketjes te verpakken met de juiste hoeveelheden. Je wil geen opties afwegen onderweg. Elke dag krijgt daarna een sticker met een kleur en een code: ontbijt 7, lunch 3, diner 5. Zo kan iedereen ten gepaste tijde het juiste pakket uit zijn rugzak toveren.

Recepten die verbinden

Verder heb ik ook altijd twee leuke extra’s in elk van mijn voedselpakketten. Een eerste is iets dat een medereiziger kan opbeuren bij een moeilijk moment. Zo kan een zakje paprikanootjes al eens iemands dag maken, maar ook chocolade doet al veel goeds. Tip: vraag dit even na voor je vertrekt. Mijn persoonlijke favoriet? Kikkersnoepjes op de top van de berg!

Mijn tweede surprise is dat er minstens één van de avondmenu’s te maken heeft met het land waarin we momenteel zijn. Zo maakte ik in IJsland een “vulkaanmenu”: een berg mousseline puree, geroosterde sojaboontjes als lavastenen en IKEA-balletjessaus met ge(vries)droogde ajuintjes & rode paprika’s als lava. Een topper van formaat, al zeg ik het zelf! In Noorwegen stond gevriesdroogde zalm met dille op het menu en in Namibië dan weer pompoenpannenkoeken met banaan. Onlangs trok ik door het Torres del Paine nationaal park in Chili. Je kan al raden wat daar op het menu stond … Niet alleen de wandeling was pittig!

Gastronomische giechels

Ter afsluiting van dit smakelijke relaas over de gastronomische geneugten van kamperen, is het overduidelijk dat koken op een kampeervuurtje niet zomaar een noodzakelijk kwaad is, maar eerder een culinair spektakel dat zich afspeelt in een prachtig natuurdecor. Het is een kans om de avontuurlijke chef-kok in jezelf los te laten, compleet met een vleugje rook en de occasionele verbrande vingertoppen. Of je nu melkpoeder in een haute cuisine-ervaring transformeert, of een pan balanceert boven een vlam die wispelturiger is dan het weer, elke maaltijd is een avontuur op zich. En laten we eerlijk zijn, er is iets onweerstaanbaar komisch aan een ui proberen snijden op een wiebelig klapstoeltje, terwijl je je best doet om niet te veel van de kostbare ingrediënten aan het lokale mierenleger te doneren.

Dus, de volgende keer dat je bij je kampeervuurtje je hoofd breekt over de vraag “Wat eten we vandaag?”, onthoud dan dat je deelneemt aan een tijdloze traditie van buiten koken. Een mix van MasterChef en Expeditie Robinson, geserveerd met hier en daar een snuifje culinaire blunder. Het gaat er niet om de perfecte maaltijd op tafel te zetten, maar om de lachsalvo’s die volgen als je probeert een gevriesdroogde aardappel te reanimeren of als je kampeervuur besluit een ongeplande siësta te houden.

Onderweg op groepsreis is elke maaltijd een herinnering, die wordt gekruid met een snuifje hilariteit en een scheutje avontuur, klaar om geserveerd te worden met een flinke dosis goede humor.

Smakelijk! Sabroso! Velsmakende!

Dit artikel verscheen in De Karavaan van april 2024. Ook 4x per jaar ons magazine ontvangen? Word lid van Karavaan! 

Ik deel met plezier één van mijn favoriete 3-gangen kampeerdiners! (ingrediënten voor 12 personen)

• 
• 
• 

• 
• 
• 
• 
• 

Al die willen te kaap’ren varen …

Welcome aboard bij CptnZeppos: een uniek reisbureau dat je laat meereizen in leegstaande kajuiten van vrachtschepen die sowieso met hun vracht varen. Oprichter Joris Van Bree vertelt er alles over.

“Als je de tocht aanvaardt naar Ithaka, wens dat de weg dan lang mag zijn, vol avonturen, vol ervaringen.”

Tekst & interview: Yvonne Gielen // Foto’s: Joris Van Bree, Bram Belder, Joël De Laere

Vanaf welk moment begint die ‘tocht’, je reis? Wanneer en hoe bereiken we onze bestemming? En is de reisweg niet even belangrijk als die bestemming? Deze vragen brengen ons als vanzelf bij Joris Van Bree. In 2019 startte hij een uniek reisbureau op: CptnZeppos. Het werd een grootscheeps project dat perfect aansluit bij een aantal veranderingen in onze maatschappij: slow travel aan boord van cargo schepen. We laten de “kapitein van dit schip” graag zelf aan het woord.

Hoe kwam je op het idee voor CptnZeppos?

JORIS: “Tijdens een fietstocht door onze Antwerpse thuishaven vroeg ik me af hoe het leven aan boord van een vrachtschip zou zijn. Ik bracht een bezoek aan het Red Star Line Museum en zocht me een weg aan boord van een 300 meter lang vrachtschip op de route Antwerpen – New York. Dit werd een overweldigend avontuur dat mijn leven definitief zou veranderen! Midden op de Atlantische Oceaan ontstond het idee om andere mensen hetzelfde te laten beleven. CptnZeppos was geboren.

Voor de naam liet ik me inspireren door de reeks Kapitein Zeppos uit de jaren ’60. Een aantal van onze passagiers denken met weemoed terug aan deze vriendelijke, mysterieuze man met zijn Amphicar 770 uit hun kindertijd, toen alles schijnbaar trager liep. Ook dit aspect van de reeks, de traagheid, trok me aan.

Nog voor de echte start van CptnZeppos schreef ik me in voor De Bertjes, een wedstrijd voor innovatieve ondernemers georganiseerd door Bert Van Wassenhoven, Stad Antwerpen en Cronos Groep. En ongelooflijk maar waar, wij wonnen! Een jaar gratis kantoor schuin tegenover Brasserie Kapitein Zeppos (jawel, daar is hij weer) was een deel van de prijs. En vandaag, vijf jaar later, genieten we nog elke dag van dit eiland, een oase midden in de stad.”

Kapitein Zeppos keek toe en zag dat het goed was. Waarom kiezen reizigers voor deze manier van reizen?

JORIS: “Voor velen is meereizen aan boord van een vrachtschip een kinderdroom die ze waarmaken zodra ze ontdekken dat het effectief kan. Zo ook voor onze eerste passagier, Ward Hulselmans (scenarist van onder andere Witse, Stille Waters, Salamander …). Hij ontdekte ons via een artikel in Gazet van Antwerpen en aarzelde geen moment om zijn kinderdroom waar te maken.

Dezelfde dag startte hij een dagboek, nam contact op en maakte in een periode van zes maanden twee zeereizen: de rondreis Antwerpen – Ierland en de heenreis Antwerpen – Istanboel. Zijn reisverhalen kan je lezen en beluisteren op onze website. Sindsdien is hij onze CptnZeppos ambassadeur, net zoals alle passagiers na hun vrachtschipreis. Letterlijk iedereen komt immers laaiend enthousiast terug. Niet alleen een oude droom bepaalt hun keuze. Er zijn reizigers die al een verleden hebben in de maritieme wereld en opnieuw deze ervaring willen beleven.

Steeds meer CptnZeppos passagiers geven verder ook de duurzame manier van reizen op als reden waarom ze met ons in zee gaan: meereizen in leegstaande kajuiten van vrachtschepen die sowieso varen met hun vracht.

Zeer populair zijn de routes naar het zuiden of noorden waarbij je kan meereizen met je motor, wagen, camper of mobilhome. Je wisselt een vermoeiende en stresserende tocht via autostrades in voor een relaxed verblijf aan boord en komt ter plaatse uitgerust aan om je tweede avontuur te starten.”

“Het vrachtschip wordt een inspirerende plek om tijd, stilte, rust, traag- & schoonheid te ervaren en alles vanuit een ander perspectief te bekijken.”

Kunnen de reizigers de plotse “zee van tijd” aan?

JORIS: “Aan boord ontdekken mensen een onbekende wereld van kapiteins en hun bemanning die 90% van de wereldeconomie laten draaien. Op de brug kan je vanop de eerste rij het navigeren, laden en lossen van de vracht volgen. Het vrachtschip wordt een inspirerende plek om tijd, stilte, rust, traagheid en schoonheid te ervaren en alles vanuit een ander perspectief te bekijken.

Reizigers connecteren met zichzelf en de natuur, en doen waarvoor ze aan wal geen tijd vinden. Ze kunnen er zelfs eenvoudigweg voor kiezen om gewoon niets te doen, te genieten van de zee en de lucht op de brug of het dek. Wifi bieden we niet aan passagiers aan, dus maak je klaar voor een stevige detox – ideaal voor mensen op een kruispunt in hun leven!

Voor de meeste passagiers blijft het trouwens niet bij één reis. Zij voelen na een tijd de nood om dat weldadig gevoel dat ze aan boord ervaren, opnieuw te beleven.”

Hoe verloopt het leven op het vrachtschip & samenleven met de bemanning?

JORIS: “Op een vrachtschip worden maximaal 12 passagiers toegelaten. Iedereen logeert in zijn eigen kajuit met badkamer. Er wordt driemaal per dag gegeten. De kapitein beslist of dit in gezelschap van de bemanning mogelijk is of niet. Alle schepen beschikken over een fitness, sommige ook over een sauna.

Natuurlijk zijn er heel wat mogelijkheden om kennis te maken met het leven aan boord, met de bemanning en de kapitein. Hierin schuilt voor mij een aspect van duurzaamheid. Dit heeft namelijk niet alleen te maken met het verminderen van uitstoot of met transitie, maar ook met welzijn. Wij merken dat wanneer we de juiste passagiers aan boord brengen, het welzijn bij kapitein en bemanning groeit. De interesse in hun wereld en de appreciatie voor hun job zorgen hiervoor. Deze mensen zijn soms maanden van huis. Wanneer door onze interactie hun welzijn groeit, bevordert dat ook de veiligheid. Is dat niet de belangrijkste prioriteit?

“Je reist mee in leegstaande kajuiten van vrachtschepen die sowieso met hun vracht varen. Steeds meer passagiers geven dat aspect van duurzaamheid aan als de reden van hun keuze voor ons.”

Over veiligheid gesproken; een deviatieverzekering zit mee in de totaalprijs. Deze treedt in werking wanneer de kapitein beslist dat de passagier zo ernstig ziek is dat het schip moet uitwijken naar de dichtstbijzijnde haven of dat er een helikopter aan boord moet komen. We vragen de passagiers ook om een contactpersoon op te geven: wij blijven aan wal of op ons kantoor stand-by in geval er iets op het thuisfront gebeurt. Er is wel geen wifi voorzien voor passagiers, maar de kapitein staat op elk moment in contact via de rederij met ons.”

Welke reis zou je aanraden voor een eerste keer?

JORIS: “Tijdens onze CptnZeppos infomomenten in Antwerpen informeren én inspireren we onze toekomstige passagiers over ZEPPOS-0060, de rondreis vanuit Antwerpen naar Finland, een perfecte kennismaking voor mensen die nog nooit met een vrachtschip zijn meegereisd. Ik begeleid hen persoonlijk elke vrijdagavond van de security gate over de terminal tot aan het vrachtschip en help hen nadien met de bagage tot aan hun kajuit. We kunnen ook een shuttle aanbieden die je thuis ophaalt en tot aan het schip brengt.

Eind september vorig jaar maakte ik deze reis samen met mijn vader, een avontuur dat ons nog dichter bij elkaar bracht en we heel erg koesteren. Tijdens de infomomenten delen onze ambassadeurs natuurlijk graag ook hun reiservaringen.”

Tenslotte, zou je in een enkele zin kunnen samenvatten wat de meerwaarde van jouw reisconcept is?

JORIS: “Onze toeristische visie staat voor ecologisch reizen, in een rustig tempo, avontuurlijk en dichtbij de natuur met veel tijd voor jezelf, zonder één moment van massatoerisme. Kan het duurzamer?”

Intussen heb ik jouw mooie en inspirerende website grondig bekeken. Met je video’s begeleid je mensen werkelijk naar hun droomreis.

JORIS: “Bedankt voor je interesse in CptnZeppos. Welcome aboard!”

Joris en CptnZppos beter leren kennen of benieuwd naar alle reisbestemmingen? Surf naar www.cptnzeppos.be

• 
• 
• 

Book – Pack – Leave: het Pieterpad

Boeken, inpakken en wegwezen, want we trekken 4 dagen lang over hét langeafstandspad van Nederland!

Het Pieterpad, hét langeafstandspad van Nederland, brengt je gedurende 500 km van Pieterburen tot Sint-Pietersberg waarbij je dag na dag het landschap ziet veranderen. Het doet je verbazen hoe afwisselend de omgeving is, want geen enkele etappe lijkt op de vorige. Gedurende vier dagen wandelen we van Venlo tot Sint-Pietersberg waarbij we genieten van de vriendelijke bevolking, verrassende Pieterpadpauzeplekjes en worden we voor eventjes echte Pieterpadders.

Tekst & foto’s: Els Willems

Book

Wij besloten low budget te gaan en sliepen in de wagen. Aangezien elke etappe met het openbaar vervoer bereikbaar is, was het handig om ‘s avonds de auto terug te bereiken. Langs het Pieterpad zijn er voldoende hotels, B&B’s en campings te vinden. Helaas waren deze laatste reeds gesloten voor de wintermaanden. Hier kan je dus best rekening mee houden als je wilt kamperen.

Pack

• regenjas
• (lage) wandelschoenen
• gpx-bestand

Tip: Het gpx-bestand was nodig. Op sommige stukken staat het pad minder goed aangegeven waardoor je twijfelt. Gelukkig zijn er vaak behulpzame mensen die je graag de juiste weg wijzen.

Leave

Je kan overal beginnen en eindigen op het Pieterpad. Je kan het pad in twee richtingen wandelen. Op de website vind je de volledige route ingedeeld in zowel korte als lange etappes waardoor je je eigen traject kunt bepalen. Wij kozen ervoor om van Venlo tot Maastricht te wandelen in vier etappes en stelden deze zelf samen.

Het Pieterpad leeft

Het Pieterpad leeft écht in Nederland en dat is aan alles te zien: we werden meermaals aangesproken door mensen met de vraag of we ‘Pieterpadders’ waren waarop ze spontaan zelf hun verhaal vertelden, de pauzeplekjes zijn telkens een aangename verrassing, de omgeving gaat nooit vervelen … Zelf wandelde ik ook reeds het eerste stuk tot Groningen en na deze ervaring erbij smaakt het zeker naar meer!

Dit artikel verscheen in De Karavaan april 2024

In de bergen ben ik de gelukkigste versie van mezelf

Zes dagen hiken op de GR20, één van de bekendste & zwaarste GR-routes van Europa? Da’s puur en intens geluk!

Tekst & foto’s: Elise Meulenijzer

Fysiek kapot, maar mentaal ontzettend voldaan, zo kwam ik als reisbegeleider terug van Corsica. De weken die volgden na mijn terugkomst ging mijn brede glimlach – zo eentje van oor tot oor – niet meer van mijn gezicht. Ik voelde wekenlang intens geluk. Zelfs als ik vandaag aan die reis terugdenk, voel en herbeleef ik dat intense geluk opnieuw. Vanwaar dat komt? Ik wist het eigenlijk al langer, maar zo’n stevige trekking in de natuur met mijn rugzak is puur geluk voor mij. Alles even vergeten, gewoon met jezelf en de natuur zijn, de fysieke en mentale uitdaging … En dankzij Joker ook een leuke bende waarmee je al je avonturen en het wandelplezier kan delen.

Plezier in de grote en kleine dingen

Tijdens zo’n trektocht haal ik mijn geluk uit grote, maar vooral ook uit kleine dingen. De rust die je bijvoorbeeld voelt na zo’n vermoeiende wandeldag is onbeschrijfelijk zalig en geeft een gigantische voldoening. Maar het zit ook in zaken die anders triviaal lijken: een frisse cola smaakt nergens zo goed als op een trektocht, samen koken op een primitief gasstelletje (en er samen mee sukkelen), elkaar mentaal voorbereiden op de volgende dag, onze voeten en sommigen hun blaren verzorgen, af en toe gezamenlijk klagen, maar vooral elkaar helpen, en lachen over de avonturen van de afgelopen dag.

Ik was zo in mijn element dat ik ’s avonds zelfs nog energie over had. Met veel enthousiasme gaf ik een briefing voor de volgende dag aan mijn uitgeputte groep, die niet helemaal begreep vanwaar ik de energie nog haalde. Maar ik wist het wel: die haal ik uit de natuur, de prachtige vergezichten, het verzinken in gedachten tijdens het wandelen, het delen van mijn kennis over trektochten, de zon op mijn gezicht, het samenzijn met anderen, de soms diepe gesprekken, maar evengoed het vele lachen en onnozel doen, en even volledig deconnecteren. Zo’n expeditie samen met anderen doen, dát maakt mij gelukkig, en geeft me tonnen energie. En daar teerde ik weken later nog op.

Een oneindigheid aan mooiste momenten

Het grootste geheim voor een gelukzalige trektocht is om het geluk in de kleine dingen te zoeken, die kleine dingen te koesteren en er ook voldoende bij stil te staan.

Zo waren er in de eerste 24 uur in Corsica al meteen een hoop geluksmomentjes om te koesteren. De eerste avond vanuit de refuge hadden we bijvoorbeeld een prachtig zicht op de bergen. Er was een weide vol gele bloemen en de lucht kleurde langzaam oranje-roze toen de zon onderging. De toon was gezet en onze goesting om te wandelen in die prachtige bergen werd aangewakkerd. Toen we ’s ochtends begonnen aan onze tocht, was het voor veel deelnemers even wennen met de grote, zware rugzak. Maar voor mij was het vooral een gevoel van thuiskomen. Eindelijk weer omarmd worden door mijn stevige rugzak. Ik noem hem dan ook mijn vakantielief, zijn (merk)naam is Gregory. En mijnen Gregory geeft mij de ondersteuning die ik nodig heb. Hij is mijn vertrouwde reiscompagnon waar ik steeds kan op terugvallen (soms letterlijk) en die me voortstuwt doorheen de hele tocht. Het is moeilijk te omschrijven, en waarschijnlijk ook heel raar om te lezen, maar je bouwt echt een diepe connectie op met je rugzak tijdens zo’n trektocht. Het voelt zelfs raar om nadien te wandelen zonder.

We werden op de eerste dag al meteen getrakteerd op prachtige uitzichten, die oneindigheid van bergen na bergen na bergen na bergen … En in het geval van Corsica ook de zee. We konden er uren naar staren, elke dag opnieuw. Zo schoon dat ik soms struikelde tijdens het wandelen, omdat ik te veel aan het rondkijken was. Ik raakte gewoon niet uitgekeken en er vormde zich spontaan een grote glimlach op mijn gezicht. Spoiler alert, die ging er niet meer af tijdens de rest van de reis.

Met al die schoonheid rond je, vergeet je al snel dat het eigenlijk ook een stevige fysieke uitdaging is. In tegendeel, die fysieke uitdaging draagt bij aan het genot. De kick en adrenaline die je ervan krijgt, is onbetaalbaar. Langzaamaan vind ik mijn eigen tempo. Stap voor stap geraak ik die grote berg op, verzonken in gedachten en met mijn eigen stem als motivational speaker die me aanmoedigt en supportert.

Met een hand, duwtje, aanwijzing of aanmoediging

Op het einde van de eerste dag konden we zonder rugzak een extra bergtop beklimmen, de Paglia Orba. Een beruchte berg. Enerzijds door zijn vorm, maar vooral ook door het pad ernaartoe. Nou ja, pad. Het start met een puinhelling en nadien is het meer klauteren over grote rotsen dan wandelen. En als je denkt dat je er bijna bent, volgt er nóg een stevige klim richting de top. Maar mijn groep was vastberaden, en ook ik wilde de Paglia Orba absoluut bedwingen.

Mijn deelnemers zeiden al lachend dat ze blij waren dat dit zonder grote rugzak was, en ook ik moest lachen, want de komende dagen zouden we dit soort beklimmingen mét rugzak doen.

Deze eerste stevige beklimming was niet enkel een overwinning voor de deelnemers zelf, maar ook een overwinning als groep, want we moesten elkaar helpen en ondersteunen om boven te geraken. Met een hand, een duwtje, aanwijzingen of een aanmoediging. Uitgeput maar voldaan haalden we de top. Een heerlijk gevoel van onoverwinnelijkheid en verbondenheid. Wat een prestatie!

Op dag twee stond de zon stevig aan de horizon. Het was meteen zweten. De riviertjes die soms natuurlijke badjes vormden door de rotsen werden dan ook gretig benut tijdens de pauzes. We genoten van onze lunch met kaas, worst en choco bij een riviertje. En terwijl sommigen even een dutje deden, gingen anderen Jungle book-gewijs over de rotsen huppelen en verkoeling opzoeken in het water.

Die avond was de vakantiestemming compleet: we waren vroeg aan de refuge, dus was er tijd om aan een kleine waterval te zwemmen en in de zon te genieten van karaffen rosé-wijn. We raken aan de praat met andere wandelaars, plakken de wandelschoenen van een Fransman met duct tape en laten ons verwennen met een driegangenmenu in de hut.

We kregen ook een digestief in de vorm van een plantenspuit gevuld met sterke drank, waarmee lustig in iedereens mond werd gespoten. Ik moet je waarschijnlijk niet uitleggen dat we allemaal zéér uitgelaten de hut uitwandelden die avond …

De dag erna was het echter genadeloos vroeg uit de veren (al om 5u!), want voor ons lag de langste en zwaarste wandeldag. Traag maar gestaag klommen we meer dan 1.800 hoogtemeters richting de Pointe des Éboulis. Opnieuw een fantastisch moment voor mij als reisbegeleider, want ik kon mijn deelnemers motiveren en begeleiden om met een glimlach de Pointe des Éboulis te bereiken. Voor sommigen leek dit een quasi onmogelijk doel, maar iedereen overwon zichzelf. Het groepsgevoel en de verbondenheid floreerden opnieuw en ook de persoonlijke overwinning deed iedereen zichtbaar deugd.

Voor de meeste wandelaars is deze dag al meer dan zwaar genoeg, maar mijn groep had een groter doel voor ogen, namelijk de Monte Cinto bedwingen. De hoogste berg van Corsica. En ook hier overtroffen mijn deelnemers alle verwachtingen, we bereikten met 10 de top!

De afdaling nadien was helaas een pak minder leuk. Meer dan 2.000 hoogtemeters dalen over sneeuw en ijs, puinvelden, grote rotsen met kettingen en amper platte stukken om even te bekomen. We gaan er niet over liegen, ‘t was afzien. Want na 12 tot 14 uur wandelen, was de pijp meer dan uit. Zweet en tranen vloeiden op het einde van de dag. Het was een persoonlijke overwinning voor iedereen, maar niet eentje die je haalt zonder tot het uiterste te gaan.

De vierde dag voelt een pak lichter, omdat we minder uren wandelen. Maar alles wordt snel relatief, want eigenlijk is er geen enkele dag echt ‘licht’ op de GR20. Ook op dag vier brandt de zon, is er amper schaduw en worden een paar mensen ziek. Het is nog steeds meer rotsklimmen dan wandelen en het aantal hoogtemeters dat je moet overwinnen, blijft aanzienlijk.

Ook dat is voor mij een moment om te koesteren: het besef dat je elke dag op je bestemming raakt, hoe zwaar het ook is en hoe onmogelijk het soms ook voelt. Je geraakt er altijd, je overwint jezelf elke dag. En je wordt er ook elke dag voor beloond met prachtige uitzichten. Na het wandelen lig ik ontspannend, als een zeemeermin op een rots, naast een azuurblauw meertje na te genieten van de intense, maar opnieuw zo schone wandeldag. Maar het beste moest nog komen, want die avond beleven we voor mij de meest memorabele nacht van deze reis.

Het was bloedheet in de tenten en we beslissen om buiten op het terras van de refuge te slapen. Maar de huttenwacht vindt dat geen goed idee en ‘beveelt’ ons om op het helikopterplatform te slapen. We konden onze oren niet geloven, maar we beslissen te luisteren. Op het helikopterplatform, te midden van de bergen, slapen we onder een prachtige sterrenhemel. Een nacht om nooit meer te vergeten.

Ook de laatste twee dagen is het elk uur een ander prachtig uitzicht, elke dag blij zijn met onze cola of ons biertje en elke avond moe maar voldaan al lachend en napratend de tent in kruipen. En wanneer de zee in vol ornaat opduikt tussen de bergen en het landschap opnieuw verandert, zetten we onze laatste stappen richting het einde van de GR20.

Intens geluk in de bergen

Mijn belangrijkste besluit na deze reis? Heel simpel. Als je intens geluk bij mensen wil zien, beklim dan samen een berg en zie ze het einddoel vol trots bereiken. Die persoonlijke, fysieke én mentale overwinning zien bij deelnemers, is keer op keer het hoogtepunt van de reis.

En als ik heel eerlijk ben, ben ook ik het gelukkigst in de bergen. Tussen de mooie uitzichten en tijdens de fysieke inspanning zie je mijn grootste, meest oprechte glimlach. En bij thuiskomst krijg ik steevast tranen in mijn ogen van intens geluk.

Mocht je ze ooit ook nodig hebben, hier zijn enkele van mijn eigen motivationele quotes voor tijdens een trektocht:

• Jíj kan dit, gewoon stap voor stap, je komt er wel.
• Vergeet niet te genieten en rond je te kijken.
• Whatever goes up, must go down again.
• Hoe zot is het dat je hier gewoon aan het wandelen bent?!
• Hoe goe zijt gij bezig?!
• Ik ben fier op u!

Dit artikel verscheen in De Karavaan januari 2024.

• 
• 
• 
• 
• 
• 

Al fladderend door de grote Mothercity: Kaapstad

“Moest je de kans hebben om te reizen naar Kaapstad, Zuid-Afrika, ga!” Of Lotte haar internationale stage in de grote “Mothercity” dan een beetje meeviel? Duidelijk wel!

De zomer zindert na, de laatste festivals vol zonnestralen en blije gezichten worden georganiseerd, pintjes worden getapt en onvergetelijke herinneringen worden gecreëerd. Zo wist ik de laatste dagen van augustus te spenderen, met mijn lieve Erasmus-vrienden aan mijn zijde, die ik in Denemarken leerde kennen. Een ongelooflijk warme en pure mix van vrienden uit Catalonië, Spanje en Frankrijk. De avonturen opzoeken en reizen is me nooit onbekend geweest. Het verbaast dan ook niet dat ik twee jaar geleden bij Karavaan als stageplaats terecht kwam. Na drie dagen stage ging ik mee op één van de opleidingsweekends van de reisbegeleiders. Overweldigend is een understatement voor hoe ik er ontvangen werd. Een warme groep van vrijwilligers en collega’s lieten me comfortabel voelen en de vele reisverhalen volgden al snel.

Tekst & foto’s: Lotte Rens

De afgelopen twee academiejaren kreeg ik de kans om mijn eigen reisverhalen waar te maken. Het is dan ook daar in Denemarken dat mijn buitenlandse avonturen begonnen, meer specifiek in Viborg. Een hyggelig klein dorpje dichtbij Aarhus, Mid-Jutland. Voor zij die niet vertrouwd zijn met het begrip hygge: Denen zouden het omschrijven als het creëren van een fijne sfeer, genietende van de goede dingen in het leven met fijne mensen om je heen. Viborg bracht me ongetwijfeld dit alles. Een ervaring waar ik onwijs dankbaar voor ben en soms confronterend mooi mezelf tegenkwam. Eens in Denemarken moest ik beslissen wat volgend academiejaar zou brengen, geen makkelijke keuze, maar … damn ja! Internationale stage en bachelorproef schrijven in Kaapstad. Het contrast tussen mijn keuzes kon achteraf gezien niet groter zijn. Daar waar alles veilig en meest vanzelfsprekend was in Denemarken, werd ingeruild door een onveiligheidsgevoel in Zuid-Afrika en aanpassen als nooit tevoren. De eerste weken in Kaapstad waren niet makkelijk; het was zoeken naar mijn plek in de grote Mothercity, invulling geven aan mijn momenten na stage en de zware verhalen een plaats weten geven. Boven dit alles heb ik er mijn hartje verloren. Best ironisch, want met dit op een kartonnen bordje stond mijn jongere zus me in juni in Zaventem terug op te wachten.

Multiculturele, verdeelde stad

De liefde voor Kaapstad is moeten groeien en dat is misschien wel het mooie en tedere eraan. Het is een uitdagende stad met tal van troeven, ongerepte natuur en vriendelijke mensen die je weten te charmeren met de Afrikaanse taal. Wederom was het vertrouwen winnen om die prachtige natuur in te trekken. Tijdens mijn eerste weken raakte een Duitse toerist vermist nadat hij laatst gezien was tijdens een hike nabij een hiking trail in Hout Bay. Alleen gaan hiken was dus niet meteen een optie die ik voor mogelijk nam én iets dat mijn Airbnb-host me ook absoluut afraadde. Over mijn Airbnb-host gesproken! Beeld je in, een zeventigjarige avontuurlijke dame met drie geadopteerde honden (Saba, Rosie & Luna) uit een township, één kat (Oscar) en met een onvoorwaardelijke liefde voor reizen en diverse culturen. Ideale match om mijn verblijf in Claremont te boeken. Ondanks dat ik me veilig voelde in mijn accommodatie, waren er heel wat voorzorgsmaatregelen genomen. Zo had ik maar liefst vier sleutels: elektrische poort, zijpoortje aan de tuin, tralies voor de deur om dan uiteindelijk de voordeur open te doen. Overdag een frisse neus halen in mijn wijk was oké en veilig, al voelde ik me meer op mijn gemak wanneer ik de honden meenam op wandeling. Al kon ik die natuurlijk niet meenemen tijdens de wandeling naar mijn stageplaats. Op een halfuurtje van mijn accommodatie, in Wynberg, was de organisatie Adonis Musati project gevestigd. Een sociaal werkorganisatie met als doelgroep vluchtelingen, migranten, nieuwkomers … in Zuid-Afrika.

“De liefde voor Kaapstad is moeten groeien en dat is misschien wel het mooie en tedere eraan.”

Ik ben ervan overtuigd dat ik me geen beter team van collega’s kon inbeelden. Elk met hun eigen expertise en diverse achtergrond: DR Congo, Malawi, Zimbabwe, USA … Mijn stagedagen begonnen om 8h en eindigden om 15h. Overwerken moest ik niet proberen, want om 15h02 zou er al een collega aan mijn bureau staan om me naar huis te sturen. De projecten, workshops en vormingen die ik mocht organiseren, waren meestal in het kader van gendergeweld, positief ouderen, gemeenschapswerk. Deze vonden plaats in de townships, of in het Nederlands bekend onder de term sloppenwijken. Wijken waar ik als blonde, witte vrouw niet alleen mocht komen, maar waar mijn sociaal werk collega’s me ongelooflijk fijn in begeleidden. De leefomstandigheden en -voorzieningen in de townships zien, was niet gemakkelijk. De huisbezoeken waren vaak emotioneel zwaar beladen. Voor de cliënten was het een grote erkenning om naar hun thuis te komen in plaats van ze telkens uit te nodigen op kantoor voor counseling bijvoorbeeld. Counseling kan gezien worden als een laagdrempelige vorm van (emotionele) hulpverlening.

“De eerste weken in Kaapstad waren niet makkelijk; het was zoeken naar mijn plek in de grote Mothercity.”

Zowel mijn collega’s als cliënten brachten me enorm veel bij, van criminele verhalen tot terug op het juiste pad geraken, als afstand en nabijheid bewaken binnen je job. Ook sprak ik nooit eerder zo veel over het verschil in huidskleur als tijdens mijn periode in Kaapstad. Post-apartheid is een thema dat nog steeds bijzonder actueel is en alom terug te vinden is in kunstgalerijen. First Thursdays zijn hier het ideale voorbeeld van. Elke eerste donderdag van de maand wordt de stad betoverd door gratis expo’s van bekende en minder bekende artiesten, gratis toegang tot musea, dj’s die draaien in historische gebouwen, workshops waaraan je kan deelnemen … Zalige festiviteiten als je het mij vraagt. Je leert verscholen plekjes in de stad én heel wat andere mensen kennen.

Reizen naar de Kaap

Buiten mijn stageverplichtingen werden mijn weekends en vrije dagen gevuld met weekendjes weg, hikes, uit gaan eten, musea bezoeken, uitgaan in verschillende clubs … In die mate dat zelfs Caroline, mijn Airbnb-host, me wist te vertellen dat ze in de meer dan 30 jaar dat ze Airbnb doet, nog nooit iemand zo actief de stad heeft weten verkennen. Wat ook tot verbazing van sommige collega’s leidde wanneer ik hen maandagochtend vertelde waar ik allemaal geweest was. Het hoogtepunt voor mij was op weekend gaan met twee meisjes uit Münster en eentje uit Den Bosch. Samen trokken we naar de eerste rooibosplantages in het Citrusdal, Clanwilliam. Een enorm afgelegen dorpje met haast één supermarkt en de beleving van Zuid-Afrikaanse landbouwwegen. We deden dat weekend prachtige, vroege ochtendbeklimmingen met waanzinnige uitzichten als resultaat van al ons klauteren waarbij een red cape rockjumper (zangvogel) ons vergezelde. Moest je de kans hebben om te reizen naar Kaapstad, Zuid-Afrika, ga! Probeer buiten het toeristische gedeelte van V&A Waterfront te gaan, geniet van een concert in Kirstenbosch Gardens, val niet in de tourist trap bij Boulders Beach, ga op trot met de Franschhoek wine tram, surf bij Kommetjie, beklim de Tafelberg, picknick bij zonsondergang op de Blouberg Beach, verschiet niet van de bavianen, hike naar The Bos 400 Shipwreck, smikkel van verse popcorn in Labia … En zo zou ik nog uren kunnen doorgaan. Kortom, ontdek van alles wat Kaapstad te bieden heeft, gelet op het feit dat je enorm je spullen in het oog moet houden en je eigen veiligheid je hoogste goed is. Eens terug thuis werd de omgekeerde cultuurshock realiteit; terug wennen aan mijn oude leven, fietsen in het donker, geen Uber meer nemen voor 200 meter, vertrouwen in je omgeving. Een intense overgangsfase waar mijn dichte vrienden en gezin er enorm voor me waren, big shout out!

Tot slot vroegen vele vrienden en familie bij thuiskomst wat nu het leukste was: Denemarken of Zuid-Afrika. Hier kan ik geen eenduidig antwoord op geven. Beide waren ongelooflijke avonturen waar ik nooit van had durven dromen dat ze zo zouden uitdraaien. Vergelijken of een keuze maken voelt fout aan voor me. Het leerde me om mezelf te zijn, te gaan voor waar mijn hartje sprongetjes bij maakt, te koesteren en te fladderen van hier naar daar.

De wanderlust is real, de dankbaarheid is groot.

Dit artikel verscheen in De Karavaan oktober 2023.

Op ontdekking in de Mongoolse steppe bij ViaVia Harganat

Midden in de uitgestrekte landschappen van Mongolië, kruisen in 2010 de Belgische Katrien en de lokale Bat elkaar. Zo’n 13 jaar later openen ze er samen de prachtige ViaVia Harganat.

Midden in de uitgestrekte landschappen van Mongolië, kruisen in 2010 de paden van de Belgische reizigster Katrien en de lokale Bat elkaar. Wat begint als een toevallige ontmoeting op een bus, evolueert tot een reeks gedeelde avonturen, een groeiende familie en uiteindelijk de geboorte van ViaVia Harganat in juni 2023. Toon Teugels, Karavaan-begeleider en ViaVia-coördinator, was aanwezig op de feestelijke opening en liet zich er onderdompelen in de pracht en eenvoud van de Mongoolse steppe.

Tekst & interview: Heleen Lippens // Foto’s: Isabelle Claes, Walter Vermeersch

Uitgestrekte leegtes en ongerepte schoonheid

Toon: “Hoewel ik in eerste instantie natuurlijk door mijn betrokkenheid bij ViaVia afreisde, had Mongolië altijd al mijn nieuwsgierigheid gewekt. Wie ernaartoe trekt, moet vooral geen typische stadsbestemming verwachten. Het land is eerder geschikt voor doorgewinterde reizigers die houden van natuurervaringen. De hoofdstad Ulaanbaatar mag dan wel druk en bruisend zijn, de echte ziel van het land ligt elders: ongeveer de helft van de bevolking leidt een nomadisch bestaan op het platteland of in kleine provinciesteden. Mongolië is een van de dunst bevolkte landen ter wereld, wat resulteert in uitgestrekte leegtes en ongerepte schoonheid. De natuurbeleving, het nomadische bestaan en de onontdekte paden maken Mongolië tot de ideale bestemming voor wie op zoek is naar pure ervaringen. De schoonheid van het land zit echt in haar eindeloze landschappen en constante sereniteit.”

“De natuurbeleving, het nomadische bestaan en de onontdekte paden maken Mongolië tot de ideale bestemming voor wie op zoek is naar pure ervaringen.”

Een toevallige, unieke samenwerking

Toon: “Naast de Mongoolse busrit die zorgde voor de toevallige ontmoeting tussen Katrien en Bat, hebben we eigenlijk ook een Belgisch familiefeest te danken voor de oprichting van ViaVia Harganat. Katrien bleek namelijk een ver familielid te zijn van Bob Elsen, bezieler van Joker en de ViaVia Reiscafés. Na dat tweede toevallige contact, namen Katrien en Bat een yurtkamp in Harganat over, transformeerden het geleidelijk tot Harganat River Lodge en dat evolueerde uiteindelijk tot ViaVia Harganat. Zo pikten ze dus aan in ons grotere verhaal.”

Duurzaamheid als levensstijl

Toon: “Duurzaamheid is een onmisbaar onderdeel in de visie en werking van ViaVia Harganat. Dit begon al tijdens de bouw, waar lokale bewoners samenwerkten met internationale vrijwilligers via WWOOF, een duurzaam uitwisselingsprogramma. Bat groeide zelf op in de regio en kent de omgeving dus als zijn eigen broekzak, wat voor een vlotte samenwerking met de nomaden zorgt.

Medewerkers krijgen er sociale zekerheid en betere lonen dan veel andere plaatsen in dezelfde sector. Bovendien gaat een deel van de winst terug naar de lokale gemeenschap, door samen te werken aan projecten die de regio ten goede komen. Zoals bijvoorbeeld rivierbeschermingsprogramma, want de bescherming van de nabijgelegen rivier staat bij Katrien & Bat hoog in het vaandel. Lokale schoolkinderen krijgen zelfs les over natuurbehoud.

Verder gebruikt het yurtkamp ondergrondse tanks voor waterzuivering en maakt het gebruik van hernieuwbare energiebronnen. Plastic wordt zo min mogelijk gebruikt en het restaurant is heerlijk lokaal: vers vlees van de dieren die vrij op de steppe rondlopen, eieren van de kippen, yoghurt van verse melk en verse groenten & kruiden van eigen kweek.

Bovendien heeft Mongolië nog zeer weinig toerisme; hier heb je geen platgereden paden. Je bent er erg welkom en hebt als toerist een positieve impact. Toerisme brengt nu vooral welvaart voor het land.”

“’t Is echt alsof je een andere wereld binnenstapt; zonder twijfel de meest magische plek die ik ooit heb ervaren.”

Verbluffende eerste indrukken

Toon: “Mijn eerste indruk van ViaVia Harganat? Ronduit verbluffend. De locatie is adembenemend! Een prachtige combinatie van een enorme rivier die door het landschap slingert, meerdere stromen die zich verspreiden over een uitgestrekte breedte en magnifieke kliffen waarop het Reiscafé is gebouwd. In de verte pronken de Holy Mountains, en overal om je heen is de overweldigende aanwezigheid van de natuur voelbaar.

Het meest indrukwekkende zijn wellicht de wilde paarden die de kliffen afdalen om te drinken aan de rivier. Met je koffietje ’s ochtends een kudde van 100 paarden de kliffen zien afstormen, het dreunende geluid van hun hoeven, wat stofwolken erbij … een behoorlijk machtig zicht!

’t Is echt alsof je een andere wereld binnenstapt; zonder twijfel de meest magische plek die ik ooit heb ervaren.

20 yurts, 18 km puur natuur

Toon: “Stel je dus voor: 18 km omringd door niets anders dan de natuur en dan plotseling ViaVia Harganat. Een ruim houten huis, een restaurant met prachtig uitzicht en 20 verspreid gelegen yurts om in te slapen. Naast het yurtkamp vind je de sanitaire faciliteiten, al hebben sommige yurts zelfs sanitair binnenin. Comfort alom! De ruime yurts hebben verder comfortabele bedden en de nodige basisvoorzieningen, zoals verlichting en elektriciteit om je gsm op te laden. Al kan je daar ginder niet veel mee doen, want je hebt er geen internet of verbinding. Maar ach, die offline ervaring maakt het geheel alleen nog maar meer compleet.”

“De schoonheid van het land zit echt in haar eindeloze landschappen en constante sereniteit.”

Living like a local

Toon: “De activiteiten die Bat in ViaVia Harganat voorziet, zijn diep geworteld in de Mongoolse tradities. Ze vormen allemaal een integraal onderdeel van het culturele erfgoed en de gastvrijheid van de lokale, Mongoolse gemeenschappen. Met paardrijtochten, paardenraces, vliegvisserij en boogschieten ervaar je als bezoeker het echte, lokale leven.

Het mooie is dat het absoluut geen show is die opgevoerd wordt voor toeristen, maar dat het authentieke activiteiten zijn, die in al hun puurheid worden gedaan. Het indrukwekkendst was sowieso de paardenrace, waarbij kinderen soms zonder zadels en teugels hun paard bestegen en bereden. We achtervolgden hen in jeeps om zo de acht kilometer lange race bij te wonen.”

Het fundament van gastvrijheid

Toon: “Het warme onthaal en de verbondenheid met de lokale gemeenschap zijn duidelijk voelbaar in ViaVia Harganat. Ondanks de soms uitdagende taalbarrière, deden de medewerkers en bewoners hun best om bezoekers te betrekken bij hun cultuur en levensstijl. Op het openingsfeest had Bat voor ons zelfs een miniversie georganiseerd van het Nadaam-festival, het grootste evenement in Mongolië!”

• Meer lezen over deze ViaVia? Op joker.be/reisblog vind je nog een uitgebreid artikel.
• Wil je ViaVia Harganat zelf ook eens bezoeken? Check www.viavia.world voor meer informatie, of contacteer Katrien en Bat via harganat@viavia.world.
• Reis je graag in groep? Haal dan binnenkort je hart op met een 20-daagse groepsreis naar deze bestemming! Hou www.joker.be in de gaten voor het veelbelovende reisprogramma.
• Of heb je zelf interesse om een ViaVia op te starten? Contacteer Toon dan op toon.teugels@viavia.world

Dit artikel verscheen in De Karavaan oktober 2023.