Slow travel. We hebben er de mond van vol en toch, en toch … Het fileleed blijft groot in heel West-Europa. De Franse verkeersdienst Bison Futé, goed op de hoogte van de rode en zwarte weekends, biedt ons voor de zomer tal van (om)rijtips aan. Waarom willen we met z’n allen zo snel mogelijk op onze bestemming arriveren? Hoelang heb je gereden? Aan één stuk? En de nacht door? Noem je dat ‘enkele uurtjes’ file? Vermoeiend, nietwaar? Spontaan moet ik terugdenken aan de meest gestelde vraag bij onze eerste gezinsuitstapjes in eigen land: “Papa, is het nog ver?”
Tekst: Yvonne Gielen
Foto's: Frans Clijmans
Graag traag
Allerlei voertuigen racen tegen de klok over onze ‘snel’wegen. In alle kleuren durf ik er niet aan toevoegen: ons wagenpark kleurt al jaren donker en grijs, alsof het in rouw is. Hoe meer auto’s, hoe minder kleur. Iets meer couleur locale sierde onze wegen in de sixties en de seventies: een groene Opel Manta, een oranje Kever, een knalrode Fiat 500, een blauwe Diane, een gele 2PK …
De auto’s van vandaag lijken bovendien allemaal op elkaar, toch voor een oningewijde als ik. Het authentieke van een merk hebben we opgeofferd aan het aerodynamische. Wat sneller graag. Maar met zoveel snelle wagens staan we binnenkort met z’n allen stil. Naast een beetje meer kleur en vrolijkheid pleit ik ook voor meer respect voor ‘het symbool van onze vrijheid’: wij nemen de auto niet mee, de auto mag ons een eindje wegbrengen, en bij voorkeur op een rustige, stijlvolle manier. Hij is de heer in het verkeer.
Over slowen met een Charleston
Wie herinnert zich nog de 2PK, het kleine Franse autootje, La Deuche? Oorspronkelijk door Citroën in Frankrijk ontworpen om comfortabel door het ruige Franse landschap aardappelen, wijn, eieren en zelfs kleinvee te vervoeren. Heel Frankrijk werd er op slag verliefd op. Sommigen kennen deze wagen als de ‘geit’, onze noorderburen ietwat oneerbiedig als het ‘lelijke eendje’.
Laat mezelf nu het geluk hebben om met een straffe waaghals van dit merk op weg te mogen gaan: een 2PK Charleston uit 1987. De bedenker van deze elegante uitvoering verdient van mij eeuwige roem: je gaat haast dansend op reis. Hij kan nog wel wat rock-'n-roll aan, maar het is vooral een oude ‘slow’ waarin hij goed geoefend is.
En hier is de cirkel rond: geen snelwegen, geen files, geen uren rijden … Nee, wij geven hem op tijd en stond zijn welverdiende rust en hiervan profiteert de chauffeur mee, want autorijden is hier werken: het servo-stuur moet nog bedacht worden. Ook andere, zogenaamd noodzakelijke verworvenheden moeten we ons ontzeggen. De airco beperkt zich tot een roostertje in de voorruit, handig open en dicht te draaien. De verwarming doet het uitstekend, maar bij zware regenval druppelt het al eens binnen via dak en venstertjes. Vanaf de eerste lentedag rij je wel cabrio. Heerlijk toch. Voor ons global positioning system zijn we aangewezen op de stand van de zon. Landkaarten en stadsplannen bewijzen plots weer hun dienst. Het is trouwens niet verboden om bij een serieus oponthoud Google Maps op onze gsm te gebruiken, kwestie van het noorden niet volledig kwijt te raken.
Een odyssee over land en over zee
Onze eerste grote reis ging richting Griekenland, in 2017. Het werd een odyssee met als doel, naar het voorbeeld van mijn grote Griekse held, Ithaka te bereiken. De eerste twintig kilometer vragen wat gewenning aan het ritme. Als co-pilote zoek ik steeds secundaire wegen, mijd ik hoogteverschillen. In Duitsland volgen we de loop van de Rijn, maar hoe kunnen we de Alpen overbruggen? De Oostenrijkse treinmaatschappij ÖBB biedt ons, enkele andere auto’s, wandelaars en fietsers een treinrit door de Tauerntunnel aan. Voor we het beseffen, staan we in Ljubljana.
In Kroatië volgt rondom de stad Split een vuurproef: serieuze branden geven de stad en het strand een apocalyptisch uitzicht. Achtervolgd door blusvliegtuigjes geraken we via Bosnië en Herzegovina in Montenegro. In Albanië is er nu en dan helaas geen weg(dek) meer. Voor ons valt dat mee, maar al die in Duitsland opgekochte Mercedessen verlangen wellicht terug naar hun vorig leven.
"Onze Charleston kan nog wel wat rock-'n-roll aan, maar het is vooral een oude slow waarin hij goed geoefend is."
Na dertien dagen onderweg komt de Griekse grens in zicht. Griekenland is voor mij één grote berg met duizenden eilandjes. Stilaan behaalt onze auto er het klassement van berggeit. In sommige dorpjes waar de mannen op het dorpsplein ons al van ver horen naderen, worden we onthaald alsof we de bevrijders zijn. Hoppa, een ouzo onder een plataan. Yamas, nog eentje op de Griekse gastvrijheid. We rijden kloksgewijs door het land, steken over naar enkele eilanden, tot groot jolijt van de veerdiensten, en houden altijd ons einddoel voor ogen. Hebben we een etappe verkeerd ingeschat en zijn we verplicht nog uren te rijden? Dan wordt er niet geklaagd: we hebben tijd én onze noodtent reist mee in de auto. Odysseus deed er tenslotte ook tien jaar over, vooraleer hij in zijn geliefde Ithaka aankwam. Het geluk staat aan onze kant en na een kleine maand bereiken we het eiland van mijn held.
De weg terug gaat overzee, vanuit Igoumenitsa tot in Ancona. Er volgt nog een rit door Italië en eindelijk krijgt onze trouwe maat na bijna zes weken zijn welverdiende rust: vanuit Bologna achter op een nachttrein richting Düsseldorf.
Een tour de force, de Tour de France
Onze tweede reis volgde een jaar later: een Tour de France van bijna vier weken. Hier voelt La Deuche zich thuis. Alle generaties 2PK’s passeerden de revue. Het werd telkens een feest wanneer we trotse bezitters van familieleden ontmoetten, op weg met broers, zussen, zelfs met een oude, verre achterneef uit 1958.
We beginnen aan deze reis zoals het hoort: met bubbels. Dorpjes en domeinen in de Champagne nodigen snel uit tot meer Frankrijk. Attention, doucement. Het hoofdgerecht nemen we op de kastelen van de Loire. Het feest(maal) blijft duren.
In de Bourgogne zoeken we aansluiting tot een van de meest nostalgische routes van Europa: de . De weg die de eerste toeristen naar de Côte d’Azur moesten nemen, bij gebrek aan ’les autoroutes de France’. Voor hen telde toen snelheid. Wij gebruiken nu de fantastische reisgids ‘Langzaam door Frankrijk’. De volledige weg bestaat niet meer, maar de routebeschrijving leidt ons langs typische plekken: oude garages, reclamegraffiti op gevels, hotelletjes, rustplaatsen met bezienswaardigheden en herinneringen. Het chanson ‘Route National 7’ van Charles Trenet speelt dagenlang als bijbehorende soundtrack in ons hoofd.
Een Tour zonder de Mont Ventoux is ondenkbaar. We moedigen op onze tocht naar de top de dappere fietsers aan. Na een stille stop bij het monument voor Tom Simpson, staan we boven. Het is er koud en winderig. Deuren goed vasthouden dus, anders zouden ze door een rukwind zomaar in het dal verdwijnen.
"Wij nemen de auto niet mee, de auto mag ons een eindje wegbrengen, en bij voorkeur op een rustige, stijlvolle manier."
We beleefden zoveel mooie hoogtepunten, elke dag weer een nieuw avontuur: Verdun en de slagvelden, de eenvoud bij het huis en het graf van Charles De Gaulle, een heerlijk wijntje in Bordeaux, de indrukwekkende citadel van Vauban in Blaye bij de Gironde, het viaduct van Millau over de Tarn, oesters in Bretagne, Cognac en Mitterrand, een rit op L’île d’Oléron en L’île de Ré. De laatste kers op de taart krijgen we aan de Opaalkust, maar dan zijn we stilaan ook weer bijna in België.
Geit van stal, all the way to Portugal
Een nieuwe lente, een nieuwe droom. Waarom gunnen we de 2PK geen oorkonde in het meest westelijk gelegen puntje van het Europese continent: het Portugese Cabo da Roca?
We werken een andere route door Frankrijk uit met vertrek langs de boorden van de Maas. Na een week en vele leuke stops staan we bij de Spaanse grens. Eviva España! In de Pyreneeën worden we warm onthaald door Theo en Myriam in hun Casa Rural Aaccent* bij het Catalaanse stadje Montblanc.
Wat mij van deze hele reis het meeste bijblijft, is de stilte door het immens ruwe binnenland van Spanje, de desolate en nog ongerepte kusten van Portugal, een vriendelijkheid zonder grenzen. Of was het eerder een vriendelijkheid uit bezorgdheid dat we met dit complexloze, oude vehikel weer veilig en wel zouden thuisraken? Eindeloos volgen langs onze route herinneringen aan het rijke historische verleden van het Iberisch en Moorse schiereiland: Andalusië, Trafalgar, Gibraltar, Tordesillas, Hendrik de Zeevaarder, Columbus … Braafjes schopt onze geit het zo helemaal tot Cabo de Roca. Boa condução. Obrigada.
Het onbekende hoge Noorden
Een enkele windrichting is voor onze Charleston nog onbekend terrein. Na enkele jaartjes rustpauze staat het autootje opnieuw te popelen. Een controle, een nazicht, extra benzine in een jerrycan … en we kunnen er weer tegenaan. Technologie is niet aan mij besteed, maar ook niet aan de 2PK: het kleinste kind kan blijkbaar een defect verhelpen.
Landkaarten van Denemarken, Noorwegen, Zweden en Duitsland liggen klaar om met onze dancing queen het land van Abba & de Midzomernacht tegemoet te rijden. Goede reis, bra resa, god tur.
Geïnspireerd door de drie prachtige routes die Yvonne met haar Charleston aflegde? We goten ze voor jou handig in Google Maps! Bekijk hier de roadtrip-routes naar Griekenland, doorheen Frankrijk en tot in Portugal.
*Wist je dat je als Karavaan-lid 10% korting krijgt op je verblijf in Casa Rural Aaccent in Catalonië, Spanje? Bekijk hier alle ledenvoordelen.
Dit artikel verscheen in De Karavaan april 2023.
