De coronacrisis houdt ons al voor lange tijd in ons kot. Maar dat is buiten bioloog, Karavaan-reisbegeleider en oprichter van Fagus Outdoor Mathias Michielsen (28) gerekend. Meer dan een goede regenbroek, een packraft in zijn rugzak en een mooi stukje water heeft hij niet nodig om gelukkig te zijn. Thomas More-reporters Sarah, Amber en Hanne trokken samen met Mathias naar de Gentse binnenstad om kennis te maken met één van zijn grootste liefdes: packraften.
Tekst: Hanne De Vleeschouwer
Foto's: Hanne De Vleeschouwer, Mathias Michielsen, Amber Vanneck
Video: Amber Vanneck
Klokslag negen uur: zo laat hebben we afgesproken met Mathias aan het station van Gent Dampoort. Vandaag gaan we op ons eerste packraftavontuur ooit. Varen in een stevige opblaasboot die zomaar in je rugzak past. Voor Mathias niets nieuws, want al sinds enkele jaren dobbert hij wekelijks op de rustige - en iets minder rustige - Belgische waters. Van de Vlaamse Dijle en Demer tot de Waalse Amblève, Ourthe en Semois. Vandaag op de planning: de Leie in centrum Gent. ‘Want ook in een stad als Gent is het fantastisch om te zien hoe de natuur toch haar weg vindt’, bereidt Mathias ons voor.
Goed begonnen is half gewonnen
Het concept is simpel: je blaast je eigen boot op met een grote luchtzak en klikt de onderdelen van je peddels in elkaar. Alles wat we daarvoor nodig hebben, vinden we terug in onze rugzak, die met een rits gemakkelijk sluitbaar is. We bevinden ons intussen op de steiger vlak aan het water.
Mathias slaagt er met zijn jarenlange ervaring in zijn boot op nog geen vijf minuten vaarklaar te krijgen. ‘Fluitje van een cent’, denken we. Na enkele beginnersblunders krijgt ook onze boot vorm. Eén van de belangrijkste dingen die we niet mogen vergeten is onze zwemvest. ‘De kans dat je in zo’n stabiele packraft in het water valt in Gent is klein’, zegt Mathias, ‘maar veiligheid boven alles.’
Stabiliteit > snelheid
Na alle voorbereidingen is het moment van de waarheid aangebroken: zonder vallen in de boot geraken. En eerlijk toegegeven: dat ging vlotter dan verwacht. Op het water legt Mathias uit hoe dat komt. ‘De compacte boten hebben een groot contactoppervlak met het water, wat veel stabiliteit biedt’, zegt hij. ‘Dat maakt packraften voor iedereen toegankelijk. Zelfs als je beginner bent en ook op het wilde water.’
Terwijl we even ter plekke dobberen om te wennen aan de boot, gaat Mathias verder over de grote verschillen tussen packraften en kajakken of kanoën: ‘Een packraft blijft gemakkelijk stabiel op het water liggen, maar een kajak of kano snijdt door het water met zijn spitse punt’, legt hij uit. ‘De kans dat je omkantelt in zo’n kajak is dus groter.’ Toch mag je niet vergeten dat packraften om die reden wel wat armkracht vereist. ‘Soms moet je stevig peddelen in stil water.’ En terwijl we wat oefenrondjes varen, voelen we dat al meteen. Benieuwd wat onze armspieren er straks van zullen vinden.
Na enkele meters dwars over de Leie heen en terug te varen, zijn we geacclimatiseerd aan het water. We hebben voeling met de boot gevonden en ook het peddelen hebben we nu onder de knie. Tijd om op tocht te vertrekken. De zon staat intussen een pak hoger aan de hemel en reflecteert via het kalme water. De komende twee uur varen we een rondje rond het historisch stadscentrum van Gent, langs het indrukwekkende Gravensteen, de drukke Korenlei en zelfs in de tunnels onder het François Laurentplein.
In de schaduw van de stad
Rustgevende of avontuurlijke natuurplekken zijn voor Mathias een natuurlijke habitat. Liefst van al dobbert hij tussen de Belgische beverterritoria, op zoek naar duidelijk afgeknabbelde boomstammen en strategisch gebouwde beverdammen. ‘De bever zet zijn omgeving naar zijn hand en betrekt zo heel wat andere diersoorten in zijn territorium’, verklaart Mathias. ‘Aanschouwen hoe dat dier zijn weg vindt en unieke sporen achterlaat is voor mij het summum van natuurbeleving.’
Die ongerepte natuur en beversporen zullen we op de Gentse waters niet tegenkomen, maar toch is dit weer een heel apart avontuur op zich. Terwijl we bruggetje na bruggetje onderdoor varen, vertelt Mathias waarom ook packraften in een stedelijke omgeving als Gent een prachtig stukje natuurbeleving is: ‘Vanop het water zie je heel goed welke watervogels er in de stad wonen en hoe de natuur haar plaats vindt tussen huizen en straten. We laten terug meer water toe in de stad dan vroeger, wat een verkoelend effect creëert en dus positief is in het licht van de klimaatopwarming.’
Daarom wil Mathias ook met zijn packraft doordringen in de stad, om die op een andere manier te leren kennen dan vanop het land. ‘Het water komt niet overal, dus heb je een beperkt zicht op wat er zich afspeelt’, gaat hij verder. ‘Maar soms bots je plots op een mooi gebouw dat tot tegen het water komt. De overweldigende indruk die ik daarbij krijg, is vaak unieker dan alle gebouwen in één oogopslag te zien op het land.’
Wanneer we achter de bocht de gigantische muren van het Gravensteen uit het water zien oprijzen, moeten we Mathias gelijk geven. De over het water hellende caféterrassen die we net passeerden, waren gezellig en romantisch, maar deze robuuste burcht is buitengewoon impressionant.
Tunnels en waterglijbanen
Na een deugddoende lunchpauze trekken we weer het water op. Mathias maakt ons al warm voor de lange tunnel onder het François Laurentplein die ons te wachten staat. Aan een stevig tempo varen we onder de gewelven van de tunnel. Zijn donkere muren worden soms gebruikt om kunstwerken op te projecteren. Een unieke blik voor wie op deze manier de stad verkent.
Het leukste houd je best altijd voor het laatst. En dat is ook wat Mathias voor ons in petto had om onze tocht af te sluiten. Omdat de Scaldissluis ons ter hoogte van het Bisdomplein niet zomaar doorlaat, heeft de stad Gent daar een amusante oplossing voor gevonden: een waterglijbaan voor kajakkers en packrafters. Over een afstand van ongeveer 50 meter glijden we met onze packrafts in een stroomversnelling naar beneden. Daar aangekomen kunnen we maar één ding zeggen: ‘Ik wil nog eens.’ Gelukkig kan dat ook, want meerdere keren hijsen we onszelf en onze boot uit het water om vervolgens met de handen in de lucht weer naar beneden te razen.
Na een intense en leerrijke packraftmiddag klimmen we via een geroeste goudgele ladder weer aan wal. We halen onze peddels uit elkaar en laten de boot leeglopen. In tegenstelling tot slaapzak- of tentzakjes is onze rugzak ruim genoeg om de packraft weer comfortabel in weg te steken. Intussen trekt de schemer over de Gentse binnenstad. Met de rugzak op de rug en twee voeten weer geaard, keren we terug naar het station.
Onze armspieren vertellen ons dat ze goed hebben gewerkt. Toch geeft dat een voldaan gevoel en motivatie om in de toekomst meer op het water te gaan. Rondtrekken met een boot op zak opent een hele nieuwe wereld van verborgen natuurpareltjes. Daar mochten we vandaag persoonlijk getuige van zijn. Ook Mathias is in zijn nopjes. Later die dag zou hij de packrafts weer openleggen, zodat hij ze schoon en droog kan opbergen voor een volgend avontuur.
Dit artikel is geschreven door studenten van Thomas More Hogeschool Journalistiek voor Karavaan.
Zelf op stap met Mathias? Packraft huren? Check zijn pagina Fagus Outdoor.
