Onze eerste ‘All Inclusive’ reis staat voor de deur! Op 2 juli 2015 vertrekt een groep van 8 jongeren op reis. Op het eerste zicht niets aan de hand maar drie van hen hebben een fysieke beperking. Op het programma: 3-daagse trekking, workshops, home stay ,tempelbezoeken en steden verkennen. Karavaan-reisbegeleidster Veerle Allaert ging alvast samen met ervaringsdeskundige Sabine De Brabanter op prospectie naar Cambodja en Thailand om de toegankelijkheid voor personen met een licht fysieke handicap en rolstoelgebruikers uit te testen. Samen startten ze op 4 april hun uitzonderlijke avontuur.
Veerle vertelt...
Op de luchthaven van Zaventem kregen we een heuse VIP-behandeling: aparte wachtruimte en aangepast vervoer. Zo werden we in een soort container gestoken, waar ze bijvoorbeeld eten in vervoeren, en deze reed ons rond op de luchthaven. We reden niet alleen vooruit, maar konden ook in de hoogte bewegen. Heel grappig.
Op de luchthaven van Cambodja gingen we via een alternatieve route naar ons vliegtuig, waardoor je andere plekken van de luchthaven leert kennen. Unieke ervaring! Wist je trouwens dat je een document ‘ongewenste intimiteiten’ moet ondertekenen als rolstoelgebruiker? Om klachten over fysiek contact op gevoelige plaatsen te vermijden tijdens het verplaatsen van de rolstoelgebruiker van de ene rolstoel naar de andere laten ze dit op de luchthaven van Bangkok ondertekenen.
Cambodja is veel toegankelijker als land en dat komt door de bevolking. Ze zijn heel behulpzaam en spontaan. Helemaal het tegenovergestelde van de locals in Thailand, zij zijn veel terughoudender. De Cambodjanen waren meteen getriggerd door de rolstoel van Sabine en wilden hem dolgraag zelf uittesten. Voor hen was haar rolstoel de ‘Rolls Royce’ van alle rolstoelen, een super deluxe model, ten opzichte van de gammele rolstoelen die er rondrijden.
We kwamen aan tijdens Nieuwjaar in Bangkok. Dan spuit iedereen elkaar nat met waterpistolen. Je moet je voorstellen dat dit de Gentse Feesten maal 100 is. De lokale bevolking staat echt op elkaar gepropt, probeer maar eens door die menigte te bewegen met een rolstoel en volgepakt met bagage. Maar dat was geen probleem in Bangkok: de mensen schoven spontaan omstaanders aan de kant zodat wij ons vlot konden voortbewegen. Dat zie ik op de Gentse Feesten dan weer niet gebeuren.
... en Sabine vult aan
Alhoewel ik regelmatig met het vliegtuig op vakantie ga, was dit de eerste keer dat ik een soort van plastiek zak kreeg om mijn rolstoel in op te bergen. Ik twijfelde eraan of deze zak wel de nodige bescherming zou geven, maar toen we drie vluchten later in Phnom Penh aankwamen was ik opgelucht om mijn rolstoel in één stuk terug te zien.
We gingen op zoek naar rolstoelvriendelijke hotels waar er bijvoorbeeld een lift aanwezig was of er kamers op het gelijkvloers waren. Zo sliepen we in het ‘Okay Guest House te Siem Reap’ op het gelijkvloers. Dit is in Azië niet zo vanzelfsprekend omdat de meeste hotels zich boven een restaurant op de eerste verdieping of hoger bevinden.
De mensen wilden me steeds helpen met het duwen van mijn rolstoel terwijl ik dit normaal gezien altijd zelf doe. Het afslaan van hun goedbedoelde hulp bleek niet altijd even gemakkelijk. Zo aanvaarde ik het dat ze me wilde helpen want uitleggen dat het niet nodig was, was ook niet eenvoudig omwille van de taalbarrière.
Tijdens ons bezoek aan de nachtmarkt wou iemand controleren of ik echt benen heb. Dat je in een rolstoel zit door een amputatie vinden ze normaal, maar dat je in een rolstoel zit en gewoon je benen nog hebt, vinden ze toch maar raar. In België zou ik het ambetant vinden dat ze komen kijken en voelen, maar hier waren wij ook om te kijken hoe zij leven.
In het dorpje nabij Battembang, waar we verbleven bij iemand thuis, kwamen de mensen nieuwsgierig een kijkje nemen naar de rolstoel en ook hier vonden ze het raar dat ik niet kan stappen en wel benen heb. De home stay was één van de meest memorable momenten.
Terwijl Veerle de tempels van Angkor Wat was gaan bezoeken, bleef ik achter in de tuktuk samen met de chauffeur. Het was de ideale moment om wat te praten met de chauffeur. Hij vertelde toen dat zijn moeder was gestorven toen hij nog een kind was en dat zijn vader hem naar de monniken had gebracht. Daar zou hij een beter leven en een betere opleiding krijgen dan hijzelf aan zijn zoon kon geven. Deze ontmoeting zal ik niet gauw vergeten.
Tot slot hebben we ook nog Tom Yam Soup, Pad Thai en Massaman Cury leren maken tijdens een kookworkshop. Speciaal voor mij hebben ze dit laten doorgaan beneden in het restaurant in plaats van op de eerste verdieping. Na het koken kregen we spontaan nog een initiatie Thaïse dans. Dat was zeker lachten geblazen voor de aanwezigen.
Het was niet altijd een even makkelijke reis maar ik ben zeker en vast blij dat ik dit heb kunnen doen en zo ook mijn eigen grenzen heb kunnen verleggen. Een tip voor de deelnemers: geniet van elke moment ook als het soms moeilijk gaat.
door Veerle Allaert en Sabine De Brabanter
dit artikel verscheen in De Karavaan van juli 2015 - thema: (zero) waste
