Fysiek kapot, maar mentaal ontzettend voldaan, zo kwam ik als reisbegeleider terug van Corsica. De weken die volgden na mijn terugkomst ging mijn brede glimlach - zo eentje van oor tot oor - niet meer van mijn gezicht. Ik voelde wekenlang intens geluk. Zelfs als ik vandaag aan die reis terugdenk, voel en herbeleef ik dat intense geluk opnieuw. Vanwaar dat komt? Ik wist het eigenlijk al langer, maar zo’n stevige trekking in de natuur met mijn rugzak is puur geluk voor mij. Alles even vergeten, gewoon met jezelf en de natuur zijn, de fysieke en mentale uitdaging … En dankzij Joker ook een leuke bende waarmee je al je avonturen en het wandelplezier kan delen.
Tekst & foto's: Elise Meulenijzer
GR20: Grande Randonnée of Grote Routepad op het eiland Corsica
Plezier in de grote en kleine dingen
Tijdens zo’n trektocht haal ik mijn geluk uit grote, maar vooral ook uit kleine dingen. De rust die je bijvoorbeeld voelt na zo’n vermoeiende wandeldag is onbeschrijfelijk zalig en geeft een gigantische voldoening. Maar het zit ook in zaken die anders triviaal lijken: een frisse cola smaakt nergens zo goed als op een trektocht, samen koken op een primitief gasstelletje (en er samen mee sukkelen), elkaar mentaal voorbereiden op de volgende dag, onze voeten en sommigen hun blaren verzorgen, af en toe gezamenlijk klagen, maar vooral elkaar helpen, en lachen over de avonturen van de afgelopen dag.
Ik was zo in mijn element dat ik ’s avonds zelfs nog energie over had. Met veel enthousiasme gaf ik een briefing voor de volgende dag aan mijn uitgeputte groep, die niet helemaal begreep vanwaar ik de energie nog haalde. Maar ik wist het wel: die haal ik uit de natuur, de prachtige vergezichten, het verzinken in gedachten tijdens het wandelen, het delen van mijn kennis over trektochten, de zon op mijn gezicht, het samenzijn met anderen, de soms diepe gesprekken, maar evengoed het vele lachen en onnozel doen, en even volledig deconnecteren. Zo’n expeditie samen met anderen doen, dát maakt mij gelukkig, en geeft me tonnen energie. En daar teerde ik weken later nog op.
Een oneindigheid aan mooiste momenten
Het grootste geheim voor een gelukzalige trektocht is om het geluk in de kleine dingen te zoeken, die kleine dingen te koesteren en er ook voldoende bij stil te staan.
Zo waren er in de eerste 24 uur in Corsica al meteen een hoop geluksmomentjes om te koesteren. De eerste avond vanuit de refuge hadden we bijvoorbeeld een prachtig zicht op de bergen. Er was een weide vol gele bloemen en de lucht kleurde langzaam oranje-roze toen de zon onderging. De toon was gezet en onze goesting om te wandelen in die prachtige bergen werd aangewakkerd. Toen we ’s ochtends begonnen aan onze tocht, was het voor veel deelnemers even wennen met de grote, zware rugzak. Maar voor mij was het vooral een gevoel van thuiskomen. Eindelijk weer omarmd worden door mijn stevige rugzak. Ik noem hem dan ook mijn vakantielief, zijn (merk)naam is Gregory. En mijnen Gregory geeft mij de ondersteuning die ik nodig heb. Hij is mijn vertrouwde reiscompagnon waar ik steeds kan op terugvallen (soms letterlijk) en die me voortstuwt doorheen de hele tocht. Het is moeilijk te omschrijven, en waarschijnlijk ook heel raar om te lezen, maar je bouwt echt een diepe connectie op met je rugzak tijdens zo’n trektocht. Het voelt zelfs raar om nadien te wandelen zonder.
"De rust die je voelt na een vermoeiende wandeldag is onbeschrijfelijk zalig en geeft een gigantische voldoening."
We werden op de eerste dag al meteen getrakteerd op prachtige uitzichten, die oneindigheid van bergen na bergen na bergen na bergen … En in het geval van Corsica ook de zee. We konden er uren naar staren, elke dag opnieuw. Zo schoon dat ik soms struikelde tijdens het wandelen omdat ik te veel aan het rondkijken was. Ik raakte gewoon niet uitgekeken en er vormde zich spontaan een grote glimlach op mijn gezicht. Spoiler alert, die ging er niet meer af tijdens de rest van de reis.
Met al die schoonheid rond je, vergeet je al snel dat het eigenlijk ook een stevige fysieke uitdaging is. In tegendeel, die fysieke uitdaging draagt bij aan het genot. De kick en adrenaline die je ervan krijgt, is onbetaalbaar. Langzaamaan vind ik mijn eigen tempo. Stap voor stap geraak ik die grote berg op, verzonken in gedachten en met mijn eigen stem als motivational speaker die me aanmoedigt en supportert.
Met een hand, duwtje, aanwijzing of aanmoediging
Op het einde van de eerste dag konden we zonder rugzak een extra bergtop beklimmen, de Paglia Orba. Een beruchte berg. Enerzijds door zijn vorm, maar vooral ook door het pad ernaartoe. Nou ja, pad. Het start met een puinhelling en nadien is het meer klauteren over grote rotsen dan wandelen. En als je denkt dat je er bijna bent, volgt er nóg een stevige klim richting de top. Maar mijn groep was vastberaden, en ook ik wilde de Paglia Orba absoluut bedwingen.
Mijn deelnemers zeiden al lachend dat ze blij waren dat dit zonder grote rugzak was, en ook ik moest lachen, want de komende dagen zouden we dit soort beklimmingen mét rugzak doen.
Deze eerste stevige beklimming was niet enkel een overwinning voor de deelnemers zelf, maar ook een overwinning als groep, want we moesten elkaar helpen en ondersteunen om boven te geraken. Met een hand, een duwtje, aanwijzingen of een aanmoediging. Uitgeput maar voldaan haalden we de top. Een heerlijk gevoel van onoverwinnelijkheid en verbondenheid. Wat een prestatie!
"Het is een gevoel van thuiskomen, eindelijk weer omarmd worden door mijn stevige rugzak. Ik noem hem dan ook mijn vakantielief, Gregory. En mijnen Gregory geeft mij de ondersteuning die ik nodig heb."
Op dag twee stond de zon stevig aan de horizon. Het was meteen zweten. De riviertjes die soms natuurlijke badjes vormden door de rotsen werden dan ook gretig benut tijdens de pauzes. We genoten van onze lunch met kaas, worst en choco bij een riviertje. En terwijl sommigen even een dutje deden, gingen anderen Jungle book-gewijs over de rotsen huppelen en verkoeling opzoeken in het water.
Die avond was de vakantiestemming compleet: we waren vroeg aan de refuge, dus was er tijd om aan een kleine waterval te zwemmen en in de zon te genieten van karaffen rosé-wijn. We raken aan de praat met andere wandelaars, plakken de wandelschoenen van een Fransman met duct tape en laten ons verwennen met een driegangenmenu in de hut.
We kregen ook een digestief in de vorm van een plantenspuit gevuld met sterke drank, waarmee lustig in iedereens mond werd gespoten. Ik moet je waarschijnlijk niet uitleggen dat we allemaal zéér uitgelaten de hut uitwandelden die avond …
De dag erna was het echter genadeloos vroeg uit de veren (al om 5u!), want voor ons lag de langste en zwaarste wandeldag. Traag maar gestaag klommen we meer dan 1.800 hoogtemeters richting de Pointe des Éboulis. Opnieuw een fantastisch moment voor mij als reisbegeleider, want ik kon mijn deelnemers motiveren en begeleiden om met een glimlach de Pointe des Éboulis te bereiken. Voor sommigen leek dit een quasi onmogelijk doel, maar iedereen overwon zichzelf. Het groepsgevoel en de verbondenheid floreerden opnieuw en ook de persoonlijke overwinning deed iedereen zichtbaar deugd.
Voor de meeste wandelaars is deze dag al meer dan zwaar genoeg, maar mijn groep had een groter doel voor ogen, namelijk de Monte Cinto bedwingen. De hoogste berg van Corsica. En ook hier overtroffen mijn deelnemers alle verwachtingen, we bereikten met 10 de top!
De afdaling nadien was helaas een pak minder leuk. Meer dan 2.000 hoogtemeters dalen over sneeuw en ijs, puinvelden, grote rotsen met kettingen en amper platte stukken om even te bekomen. We gaan er niet over liegen, ‘t was afzien. Want na 12 tot 14 uur wandelen, was de pijp meer dan uit. Zweet en tranen vloeiden op het einde van de dag. Het was een persoonlijke overwinning voor iedereen, maar niet eentje die je haalt zonder tot het uiterste te gaan.
De vierde dag voelt een pak lichter, omdat we minder uren wandelen. Maar alles wordt snel relatief, want eigenlijk is er geen enkele dag echt ‘licht’ op de GR20. Ook op dag vier brandt de zon, is er amper schaduw en worden een paar mensen ziek. Het is nog steeds meer rotsklimmen dan wandelen en het aantal hoogtemeters dat je moet overwinnen, blijft aanzienlijk.
Ook dat is voor mij een moment om te koesteren: het besef dat je elke dag op je bestemming raakt, hoe zwaar het ook is en hoe onmogelijk het soms ook voelt. Je geraakt er altijd, je overwint jezelf elke dag. En je wordt er ook elke dag voor beloond met prachtige uitzichten. Na het wandelen lig ik ontspannend, als een zeemeermin op een rots, naast een azuurblauw meertje na te genieten van de intense, maar opnieuw zo schone wandeldag. Maar het beste moest nog komen, want die avond beleven we voor mij de meest memorabele nacht van deze reis.
Het was bloedheet in de tenten en we beslissen om buiten op het terras van de refuge te slapen. Maar de huttenwacht vindt dat geen goed idee en ‘beveelt’ ons om op het helikopterplatform te slapen. We konden onze oren niet geloven, maar we beslissen te luisteren. Op het helikopterplatform, te midden van de bergen, slapen we onder een prachtige sterrenhemel. Een nacht om nooit meer te vergeten.
Ook de laatste twee dagen is het elk uur een ander prachtig uitzicht, elke dag blij zijn met onze cola of ons biertje en elke avond moe maar voldaan al lachend en napratend de tent in kruipen. En wanneer de zee in vol ornaat opduikt tussen de bergen en het landschap opnieuw verandert, zetten we onze laatste stappen richting het einde van de GR20.
Intens geluk in de bergen
Mijn belangrijkste besluit na deze reis? Heel simpel. Als je intens geluk bij mensen wil zien, beklim dan samen een berg en zie ze het einddoel vol trots bereiken. Die persoonlijke, fysieke én mentale overwinning zien bij deelnemers, is keer op keer het hoogtepunt van de reis.
En als ik heel eerlijk ben, ben ook ik het gelukkigst in de bergen. Tussen de mooie uitzichten en tijdens de fysieke inspanning zie je mijn grootste, meest oprechte glimlach. En bij thuiskomst krijg ik steevast tranen in mijn ogen van intens geluk.
Mocht je ze ooit ook nodig hebben, hier zijn enkele van mijn eigen motivationele quotes voor tijdens een trektocht:
Dit artikel verscheen in De Karavaan januari 2024.
