Reizen voor een betere wereld

Wat is jouw definitie van reizen? De wereld ontdekken? Of van de wereld een betere plek maken? Reizen kan zo veel meer zijn dan enkel het verkennen van nieuwe bestemmingen. Het is een krachtig middel om een positieve impact te maken op de wereld. Bij Joker, Anders Reizen, Karavaan en de ViaVia Reiscafés wereldwijd geloven we in de kracht van reizen om een verschil te maken. Het Joker ViaVia Projectenfonds speelt hierbij een cruciale rol, door regeneratief toerisme in de praktijk te brengen en te ondersteunen.

Tekst: Isabelle Claes // Foto’s: ViaVia Buenos Aires & ViaVia Entebbe

Regeneratief Toerisme: Wat is dat eigenlijk?

Regeneratief toerisme gaat verder dan duurzaam reizen. Het draait niet alleen om het behouden van bestemmingen, maar om actief bij te dragen aan hun evenwichtige groei. Bij deze aanpak staat de bestemming centraal, waarbij jij als reiziger niet langer een passieve bezoeker bent, maar een actieve deelnemer die bijdraagt aan het welzijn van zowel de gemeenschap als het ecosysteem. De vraag die we ons steeds stellen is: hoe kunnen we niet alleen de bestemming gezond houden, maar ook de hele omgeving eromheen versterken en laten groeien?

Toerisme is de bron van inkomsten voor één op de tien mensen wereldwijd. Dit geeft ons de kans om écht iets te veranderen. Natuurlijk zijn er checklists en standaarden die we kunnen volgen, maar als we niet handelen met bewustzijn en betrokkenheid, blijven ze oppervlakkig. Echte regeneratie gebeurt wanneer we bewuste keuzes maken, die verder gaan dan duurzaamheid. Door te kiezen voor regeneratieve projecten, bouwen we actief mee aan veerkrachtige gemeenschappen en bloeiende ecosystemen. Samen maken we van elke reis een kans om de wereld beter achter te laten dan we haar aantroffen.

Het Joker ViaVia Projectenfonds: investeren in mensen en omgeving

Met het Joker ViaVia Projectenfonds ondersteunen we projecten die regeneratief toerisme bevorderen en een blijvende positieve impact hebben. Onze focus ligt op initiatieven die lokaal worden beheerd, bij voorkeur door de ViaVia’s, en direct bijdragen aan de gemeenschappen en natuur in de omgeving. Door financiële steun te bieden voor opleidingen, materiaal en andere essentiële middelen, helpen we deze projecten om hun volledige potentieel te bereiken.

Bij de keuze voor projecten ligt de nadruk op lokale betrokkenheid en impact. We geloven dat verandering van binnenuit moet komen, en daarom richten we ons op initiatieven die door de gemeenschappen zelf worden geleid. Dit zorgt niet alleen voor een duurzamere impact, maar ook voor een diepere verbinding tussen reizigers en de bestemmingen die ze bezoeken.

Een positieve bijdrage aan de wereld

Met het Joker ViaVia Projectenfonds willen we reizen transformeren van een persoonlijke ervaring naar een collectieve kracht die goed doet. Door te investeren in mensen en hun omgeving, dragen we actief bij aan het creëren van een betere, veerkrachtige wereld.

Sinds 2023 ondersteunen we twee inspirerende projecten binnen het wereldwijde ViaVia-netwerk: La Huerta como Escuela van ViaVia Buenos Aires en het CosmoGolem-project in ViaVia Entebbe. Beide projecten bieden een unieke bijdrage aan lokale gemeenschappen en benadrukken het belang van creativiteit, onderwijs en kinderrechten.

CosmoGolem: Een houten reus voor kinderrechten

Kinderrechten vormen de rode draad in het project van ViaVia Entebbe. In Oeganda leeft de helft van de kinderen in armoede, waardoor ze vaak hun kindertijd verliezen aan de harde realiteit. ViaVia Entebbe zet de CosmoGolem in, een houten reus van vier meter hoog, om kinderen een veilige plek te bieden waar ze weer even kind kunnen zijn.

De CosmoGolem is een creatie van de Belgische kunstenaar Koen Vanmechelen. Wereldwijd staan er meer dan 40 van deze indrukwekkende beelden, die kinderen de ruimte geven om hun emoties, dromen en wensen te uiten. De reus heeft een hart dat open kan, zodat kinderen hun gedachten en verlangens erin kunnen achterlaten. Het idee van de Golem vindt zijn oorsprong in joodse legendes, waarin een wezen van klei tot leven komt om mensen te helpen.

Dromen van een toekomst

De CosmoGolem brengt kinderen samen en biedt hen een plek waar ze even kunnen ontsnappen aan de dagelijkse zorgen. Ze kunnen hun gevoelens uitdrukken via poëzie, verhalen, dans en tekeningen. Omdat woorden soms tekortschieten, helpt kunst hen op een andere manier hun emoties te verkennen en te delen.

Kunstenaars uit Katabi, nabij Entebbe, spelen een cruciale rol in het project. Ze organiseren creatieve workshops, waarin kinderen niet alleen nieuwe vaardigheden leren, maar ook elkaars verschillen ontdekken en leren respecteren. Deze workshops versterken niet alleen de gemeenschap, maar bieden ook de kinderen zelfvertrouwen en hoop voor de toekomst.

Eerste workshops & inhuldiging

Dit voorjaar kreeg de CosmoGolem een permanente plek aan de ingang van ViaVia Entebbe, een indrukwekkende constructie van bamboe. Dankzij het Joker ViaVia Projectenfonds konden deze zomer al de eerste workshops plaatsvinden. Deze workshops varieerden van dans en muziek tot kunst en een specifieke sessie over kinderrechten. De creatieve aanpak biedt kinderen een platform om hun stem te laten horen, op manieren die hen het beste passen.

“Verandering moet van binnenuit komen , dus richten we ons op projecten die door de gemeenschappen zelf worden geleid.”

In februari 2025 wordt de officiële inhuldiging van de CosmoGolem in Entebbe gevierd. Deze ceremonie, met de aanwezigheid van Koen Vanmechelen en Bob Elsen, medeoprichter van Joker en ViaVia World, valt samen met de internationale dag van de hoop op 17 februari. Deze symbolische dag werd in 2006 in het leven geroepen toen de CosmoGolem in Mumbai, India, werd gebouwd samen met Jeanne Devos, een andere belangrijke pleitbezorger van kinderrechten.

Plan je de komende maanden een reis naar Oeganda? Ga dan zeker langs in ViaVia Entebbe. Je kan er kennis maken met de cosmogolem en de kunstenaars en organisaties die er samen bouwen aan een betere toekomst voor kinderen.

La Huerta como Escuela: de moestuin als leerschool

La Huerta como Escuela is een uniek project van ViaVia Buenos Aires waarbij leerlingen en leerkrachten samen een groentetuin onderhouden, zonder pesticiden en volledig volgens de principes van agro-ecologie. Het idee is eenvoudig maar krachtig: door samen groenten te kweken, krijgen leerlingen de kans om hun theoretische lessen in biologie en wiskunde direct in de praktijk toe te passen. Daarnaast leren ze over gezonde, seizoensgebonden voeding, duurzame landbouw, en het belang van natuurbehoud en biodiversiteit.

In dit project werken leerlingen van verschillende studierichtingen samen om tot een goed resultaat te komen. Bovendien biedt de moestuin een extra bron van inkomsten, door de verkoop van de groenten en kippen die ze zelf kweken. Dit geld wordt opnieuw geïnvesteerd in het project, waardoor ook andere scholen in de regio hun eigen moestuin en kippenkwekerij kunnen starten.

Initiatiefnemer Puntu Swinnen, uitbater en chef-kok van ViaVia Buenos Aires, startte in 2016 met zijn eigen moestuin Gaucho Verde. Tijdens de coronapandemie breidde hij zijn activiteiten uit met de productie van hoeve- en kooivrije legkippen. Puntu produceert alles op zijn eigen grond, zonder chemische middelen, en verkoopt groenten, eieren en kippen aan een vaste groep van 40 gezinnen in Buenos Aires. De opbrengst herinvesteert hij in zijn tuin, waardoor het project blijft groeien.

Scholen en kinderen betrokken

Dankzij de steun van het Joker ViaVia Projectenfonds werd het afgelopen schooljaar materiaal aangeschaft om de eerste schoolmoestuin aan te leggen. Inmiddels is de eerste oogst binnen, en gaf landbouwingenieur Juan Pablo Orbegozo een les over organische teeltmethoden en het verzorgen van de gewassen. Binnenkort volgen lessen over composteren en financieel beheer, zodat de leerlingen alle aspecten van een duurzame, winstgevende moestuin leren beheersen. Met dit project groeit niet alleen het bewustzijn over gezonde voeding, maar ook de betrokkenheid bij natuurbehoud en duurzaamheid, wat de impact op lange termijn vergroot.

Ga je langs ViaVia Buenos Aires? boek dan zeker een daguitstap naar Gaucho Verde en de schoolmoestuin. Zo draag je als bezoeker ook bij aan de toekomst van dit project.

Waar je volgende reis ook naartoe gaat, denk voortaan eens na over de positieve impact die je kunt maken. Samen kunnen we ervoor zorgen dat reizen niet alleen ons leven verrijkt, maar ook de gemeenschappen en natuur die we onderweg ontmoeten. Jouw reis kan een verschil maken!

• 
• 
• 
• 

Wil je bijdragen aan soortgelijke projecten en een gift doen? Dit kan rechtstreeks via de website van het Projectenfonds waar je overigens alle informatie terugvindt over de gesteunde projecten. Dankjewel voor je steun!

Dit artikel verscheen in De Karavaan van oktober 2024. Ook 4x per jaar ons magazine ontvangen? Word lid van Karavaan! 

Nepal: bergen die blijven bekoren

Nepal, het kleine Aziatische land geprangd tussen grote broers India en China en een pak stevige 8000-ers, heeft al vele generaties reizigers kunnen bekoren. Van avonturiers op zoek naar een vleugje Oosterse cultuur tot stevige stappers op zoek naar een nieuwe fysieke uitdaging. Waar ligt het geheim van zijn aantrekkingskracht? We vragen het aan Tom De Bondt, Karavaan-reisbegeleider en echte Nepal-kenner.

Tekst: Tom De Bondt & Veerle Stoffelen // Foto’s: Tom De Bondt

Wanneer trok je voor het eerst naar Nepal?

Tom: “Zo’n 20 jaar geleden. Ik trok toen met een groep naar het Manaslu-gebied in het noorden van Nepal, tegen de grens met Tibet. Geen evidente periode trouwens, want er heerste toen in Nepal een burgeroorlog tussen de maoïstische rebellen en het regeringsleger. De trekking in het Manaslu-gebied was nog een gesloten trek. Dat betekent dat er maar een beperkt aantal toeristen per jaar wordt toegelaten om de impact klein te houden; in het geval van de Manaslu-trekking waren dat er toen 500. Het betekent ook dat je alles wat je nodig hebt zelf in en uit het gebied moet dragen. We betaalden een hoge fee, er waren nog geen lodges en we kampeerden de ganse trekking van 18 dagen.

Ik herinner me ook dat het er heel koud was, ‘s nachts tot -20°. We moesten veel drinken tegen hoogteziekte, waardoor we ’s nachts regelmatig uit onze tent moesten kruipen om te plassen. Om ons te wassen, kregen we een kommetje warm water. Onze bottines waren ‘s morgens bevroren. Voor mij was dat echt een fysiek zware reis. Op het einde was ik té vermoeid. Het heeft me geleerd om mijn energie te doseren bij een meerdaagse trekking.”

Ben je sinds die reis gebeten door de Nepal-microbe?

Tom: “Niet meteen. Ik ben na die eerste keer zelfs 12 jaar niet meer naar Nepal gegaan. Ik was wel gebeten door het trekking-virus en begeleidde reizen naar IJsland, Noorwegen en Marokko. Enorm positieve ervaringen.

Met de lessen die ik leerde uit mijn eerste Nepal-reis en de ervaring die ik heb opgedaan in de latere trekkings, ben ik teruggekeerd naar Nepal voor de Everest-trekking. Dat is een 18-daagse trekking in het gebied rond Mount Everest waarbij je tochten maakt naar het Everest Basecamp en enkele mooie uitzichtpunten op de Everest. Sinds die reis ben ik mijn hart verloren aan Nepal. Ik begeleid er nog regelmatig en ben ook bestemmingsverantwoordelijke voor een aantal Nepal-reizen.

Voor dit jaar heb ik een nieuwe reis uitgewerkt waarin we terugkeren naar het Manaslu-gebied, aangevuld met de Tsum Valley, een zijvallei van de Manaslu.”

Waarom opnieuw de Manaslu-trekking en geen Everest-trekking?

Tom: “Kiezen tussen deze twee is moeilijk! De Manaslu-trekking is ondertussen een open trek geworden, wat betekent dat er geen limiet meer staat op het aantal toeristen dat per jaar de trekking mag aanvatten. De omstandigheden zijn ‘comfortabeler’ geworden nu er lodges zijn. Al zijn die zeker niet luxueus. Er is geen douche, geen warm water, niet overal gsm-bereik en er zitten spleten in het enkel glas van de ramen. Maar de lodge wordt wel verwarmd door een kacheltje met yak-uitwerpselen, je slaapt in een bed met een (dunne) matras en er is een (Frans) toilet.

“Bergbeklimmers worden nu verplicht meer naar beneden te brengen dan dat ze mee naar boven namen, om vervuiling tegen te gaan.”

Het Everest-gebied is heel mooi en comfortabeler, maar zeer toeristisch. Je zit er voortdurend in het hooggebergte, terwijl de Manaslu-trekking veel meer variatie biedt. Op een afstand van 30 km stijg je van (sub)tropische vegetatie naar het kale hooggebergte. De Manaslu-trekking begint laag, op een hoogte van ongeveer 600 meter, maar gaat tot boven de 5000 meter. Er zijn veel stukken nepali flat, waarbij je een hele dag klimt en daalt en ’s avonds op dezelfde hoogte toekomt.”

Wat trekt je zo aan Nepal aan?

Tom: “Op cultureel vlak de mix van een zachte vorm van hindoeïsme (zachter dan bijvoorbeeld in India) met (Tibetaans) boeddhisme. De rust en de sfeer die je vindt rond de stoepa’s, de typische ronde bouwwerken op een vierkanten verhoging waarin de relieken van een boeddhistische heilige bewaard worden. In het Manaslu-gebied wonen veel Tibetaanse vluchtelingen. Je vindt er veel gompa’s, kleine eenvoudige gebedshuizen. Het is altijd een hele ervaring als je daar een dienst kan bijwonen.

Ik hou ook van de Nepalese bevolking. Door de Tibetaanse & boeddhistische invloed is die veel zachter dan bijvoorbeeld de Indiase. Dat geeft je een relaxed gevoel. En dan zijn er natuurlijk de fantastische bergen en het contrast tussen die bergen en de grootstad Kathmandu. Wanneer je na een trekking van 18 dagen weer in de hoofdstad komt, is dat een dubbel gevoel. Het is een overrompelende ervaring, maar anderzijds doet het ook deugd om weer eens wat luxe te hebben, een biertje te drinken of te gaan ‘shoppen’.

De lange stapdagen tijdens een meerdaagse trekking geven me ook de kans om mijn hoofd leeg te maken. Je bent met niets anders bezig dan met stappen, de bergen om je heen en de mensen met wie je optrekt.”

Wat zijn voor jou de hoogtepunten van Nepal?

Tom: “Naast de kolossaalheid van de bergen en de Tibetaans-boeddhistische sfeer, vooral de beleving. Die is voor mij belangrijker dan de prestatie. Onderweg zie je hoe de mensen leven met de natuur en overleven in de vijandige omgeving van de bergen. Er zijn geen auto’s, ze doen graan af met de sikkel, alles wordt naar boven gedragen (eieren, kippen …).

Heel pakkend vind ik de lijkverbranding in Kathmandu, hoewel niet iedereen het daarmee eens is. Terwijl wij in de Westerse wereld alles rond geboorte, oud zijn en dood verstoppen, is een crematie in Nepal heel openbaar. Het is een ontroerend ritueel geleid door de oudste zoon.”

En vind je er ook iets overroepen?

Tom: “Er is voor mij niets dat tegenvalt in Nepal. Maar als ik toch iets moet noemen, is het het huis van de Kumari. De Kumari is de levende godin in Kathmandu. Ze wordt als jong meisje gekozen, een grote eer voor haar ouders. Ze leidt een leven vol beperkingen en na haar eerste menstruatie komt ze terug in het gewone leven. Ze vindt nooit een man, want samen zijn met een ex-Kumari wordt beschouwd als ‘bad luck’. Je kan haar huis bezoeken. Ze is heel speciaal gekleed en geschminkt, maar ze zit daar maar te zitten. Voor mij is het verhaal van de Kumari een triest verhaal.

Daarnaast vind ik persoonlijk het Everest Base Camp geen mooie plek, zeker niet in het najaar. De Everest wordt dan niet beklommen omdat er te veel wind staat. Voor mij is het dan gewoon een gletsjer met stenen. Al blijft het uiteraard een mythische plek die tot de verbeelding spreekt van vele Nepal-reizigers. 

Heb je er dingen zien veranderen in de voorbije 20 jaar?

Tom: “Ik heb de bergen zien veranderen. Zo was er een gletsjer die op vijf jaar tijd helemaal weg was. Ook de vervuiling is toegenomen. De Everest ligt bijvoorbeeld vol met lege zuurstofflessen en kapotte tenten. Gelukkig worden er acties ondernomen om de vervuiling tegen te gaan. Er wordt meer gekookt op gas dan op hout en je moet gekookt water uit een drinkfles drinken, in plaats van flessenwater. Onlangs heeft het Nepalese hooggerechtshof de regering ook verplicht om het aantal vergunningen voor de Everest te beperken.”

Toms tips voor op Nepal-trekking gaat:

• Doseer je energie

 “Je hoeft geen held te zijn of ervaring te hebben om aan een trekking te beginnen. Als je elke dag 5 km traag kan lopen aan ongeveer 9 km/uur heb je een goede basisconditie voor een trekking. Op ‘lage dagen’ stap je ongeveer 7u, op ‘hoge dagen’ 3 à 4 u en doe je in de namiddag een acclimatisatiewandeling waarbij je een stukje stijgt en terug daalt om te wennen aan de hoogte.”

• Acclimatiseer aan de hoogte & climb high, sleep low

“Iedereen wordt vroeg of laat met hoogteziekte of -aanpassing geconfronteerd. Het heeft niets te maken met conditie; vanaf een hoogte van 2500 meter moet iedereen er rekening mee houden. Acclimatisatie is dus belangrijk. Je mag maximum 300m hoger slapen dan de vorige dag. Symptomen van hoogteziekte zijn hoofdpijn, ondiep en onrustig slapen, levendig dromen, lusteloosheid en een gebrek aan eetlust. Ook drinken is essentieel op hoogte: veel water, geen koffie en zeker geen alcohol. Je urine is een belangrijke indicator: als die te donker kleurt, dan moet je meer drinken.”

• Stay positive

“De tochten zijn fysiek zwaar, het comfort is beperkt, je wordt moe, het is koud ‘s avonds en je trekt de hele tijd op met eenzelfde groep mensen, even ontsnappen is geen optie. Om 20 uur ga je slapen, om 6 uur sta je op. Een open en positieve ingesteldheid is dus van algemeen belang.”

• Beperk je bagage

“De trekking wordt begeleid door een grote lokale equipe met dragers, koks, gidsen … Je draagt zelf een dagrugzak van 6 à 7 kg. Je hoofdbagage van maximum 10 kg wordt gedragen. Elke drager draagt maximum twee stuks bagage.”

• 
• 
• 
• 
• 

Dit artikel verscheen in De Karavaan van juli 2024. Ook 4x per jaar ons magazine ontvangen? Word lid van Karavaan! 

Linte & Roos gaan op zero waste trekking

Hoe maak je zo weinig mogelijk afval tijdens jouw trektocht?

Roos en Linte, studenten van Thomas More Mechelen, gaan voor Karavaan op onderzoek.

Bekijk de afleveringen en kom te weten of ze in hun opzet geslaagd zijn!

Afl. 1: Alles begint bij een goede voorbereiding

Alf. 2: Wat nemen Roos en Linte mee?

Alf. 3: Volgende halte: Sint-Joris-Weert.

Afl. 4: Tijd om naar huis te gaan

Op de hoogte blijven van de avonturen van Roos & Linte? Volg ons op Facebook of abonneer je op ons YouTube-kanaal.

De magie van het kampeervuurtje

“Hoe gaan we dat allemaal in onze rugzakken krijgen?!” Behalve dit ene kritieke punt is koken op kampeervuurtjes en maaltijden voorbereiden voor op talloze meerdaagse trektochten één groot plezier. Met dit artikel wil ik je overtuigen: de kunst van het kampeervuurkoken is een ervaring die op groepsreis niet alleen de maag vult, maar ook het hart verwarmt.

Tekst: Lien Castelein // Foto’s: Lien Castelein, Annelies Huibers, Willem van den Eynde

Een maaltijd delen rond kampeervuurtjes, onder de sterrenhemel … Het is een gewoonte op reis die de groep samenbrengt. Wie snijdt de groenten? Wie kookt het water? En nadien, wie doet de afwas? De avonturen van de dag worden uitgewisseld en plannen voor de volgende worden gesmeed. In de uitgestrekte natuur krijgt dit voedsel een nieuwe betekenis. Eentje die begint bij de cruciale vraag: “Wat eten we vandaag?”

Een antwoord kan je vinden in de betere outdoor winkel bij het assortiment kampeermaaltijden waar je gewoon kokend water aan toevoegt. Maar onder het motto “wat je zelf doet, kan je beter, smaakvoller en goedkoper” ga ik als reisbegeleider steevast zelf aan de slag.

De toolbox van de kampeerkoker

Ik ga op zoek naar ingrediënten die je niet moet bewaren in de frigo, geen vocht bevatten en mee te nemen zijn op trektocht, wat de culinaire vindingrijkheid zeker stimuleert. Wat standaard meegaat is melkpoeder. Je kan er van alles mee in je kampeervuurmaaltijden: warme chocomelk, allerhande sauzen en zelfs (pompoen)pannenkoeken. Daarnaast zweer ik bij kruiden. Kaneel in je havermout, basilicum in je Italiaanse pasta en een snuifje chilipeper in de chili sin carne. De smaakmakers van elke maaltijd! Een laatste aanwezige in mijn toolbox is sowieso Parmezaanse kaas. Deze hoeft niet in de frigo en geeft smaak aan je kaassaus, je pasta of als beleg bij de lunch. Handig.

Op reis zelf bestaat mijn toolbox uit een drietal kampeervuurtjes met ongeveer zes potten en een pan, die tevens dienst doet als deksel. Daar komen nog gasbidons en een vuurstick bij om de kampeerkeuken operationeel te krijgen. Verder heb ik een mini-spatel, -sauslepel, -klopper en een paar snijplankjes bij. Voeg daar nog een paar scherpe messen en een houten scheplepel aan toe en het kookfestijn kan beginnen!

Rugzak-ready-recepten

Maar hoe stel je nu zo’n menu samen? Planning, planning en – zei ik het al? – planning. Per dag noteer ik nauwkeurig wat ik nodig heb voor het ontbijt, lunch, snacks en avondeten. Ik bereken hoeveel ik van elk ingrediënt nodig heb en begin daarna alles van zijn verpakking te ontdoen en in pakketjes te verpakken met de juiste hoeveelheden. Je wil geen opties afwegen onderweg. Elke dag krijgt daarna een sticker met een kleur en een code: ontbijt 7, lunch 3, diner 5. Zo kan iedereen ten gepaste tijde het juiste pakket uit zijn rugzak toveren.

Recepten die verbinden

Verder heb ik ook altijd twee leuke extra’s in elk van mijn voedselpakketten. Een eerste is iets dat een medereiziger kan opbeuren bij een moeilijk moment. Zo kan een zakje paprikanootjes al eens iemands dag maken, maar ook chocolade doet al veel goeds. Tip: vraag dit even na voor je vertrekt. Mijn persoonlijke favoriet? Kikkersnoepjes op de top van de berg!

Mijn tweede surprise is dat er minstens één van de avondmenu’s te maken heeft met het land waarin we momenteel zijn. Zo maakte ik in IJsland een “vulkaanmenu”: een berg mousseline puree, geroosterde sojaboontjes als lavastenen en IKEA-balletjessaus met ge(vries)droogde ajuintjes & rode paprika’s als lava. Een topper van formaat, al zeg ik het zelf! In Noorwegen stond gevriesdroogde zalm met dille op het menu en in Namibië dan weer pompoenpannenkoeken met banaan. Onlangs trok ik door het Torres del Paine nationaal park in Chili. Je kan al raden wat daar op het menu stond … Niet alleen de wandeling was pittig!

Gastronomische giechels

Ter afsluiting van dit smakelijke relaas over de gastronomische geneugten van kamperen, is het overduidelijk dat koken op een kampeervuurtje niet zomaar een noodzakelijk kwaad is, maar eerder een culinair spektakel dat zich afspeelt in een prachtig natuurdecor. Het is een kans om de avontuurlijke chef-kok in jezelf los te laten, compleet met een vleugje rook en de occasionele verbrande vingertoppen. Of je nu melkpoeder in een haute cuisine-ervaring transformeert, of een pan balanceert boven een vlam die wispelturiger is dan het weer, elke maaltijd is een avontuur op zich. En laten we eerlijk zijn, er is iets onweerstaanbaar komisch aan een ui proberen snijden op een wiebelig klapstoeltje, terwijl je je best doet om niet te veel van de kostbare ingrediënten aan het lokale mierenleger te doneren.

Dus, de volgende keer dat je bij je kampeervuurtje je hoofd breekt over de vraag “Wat eten we vandaag?”, onthoud dan dat je deelneemt aan een tijdloze traditie van buiten koken. Een mix van MasterChef en Expeditie Robinson, geserveerd met hier en daar een snuifje culinaire blunder. Het gaat er niet om de perfecte maaltijd op tafel te zetten, maar om de lachsalvo’s die volgen als je probeert een gevriesdroogde aardappel te reanimeren of als je kampeervuur besluit een ongeplande siësta te houden.

Onderweg op groepsreis is elke maaltijd een herinnering, die wordt gekruid met een snuifje hilariteit en een scheutje avontuur, klaar om geserveerd te worden met een flinke dosis goede humor.

Smakelijk! Sabroso! Velsmakende!

Dit artikel verscheen in De Karavaan van april 2024. Ook 4x per jaar ons magazine ontvangen? Word lid van Karavaan! 

Ik deel met plezier één van mijn favoriete 3-gangen kampeerdiners! (ingrediënten voor 12 personen)

• 
• 
• 

• 
• 
• 
• 
• 

To tip or not to tip: Een docu over eerlijke prijzen & faire fooien op reis

Samen met 12 andere jonge Joker-reizigers door Guatemala & Honduras trekken, om er de impact van eerlijke prijzen & faire fooien in beeld te brengen? Marlies deed het als Sustainable Storyteller!

Benieuwd naar de documentaire die ze maakte? Bekijk ‘m hier:

“Jullie als eerste wereldreizigers die naar een arm land reizen, hebben een sociaal-economische verantwoordelijkheid”, klinkt het in de eerste 30 seconden van haar documentaire. Sustainable Storyteller Marlies reisde namelijk samen met 12 andere jonge Joker-reizigers door Guatemala en Honduras, om er de impact van eerlijke prijzen & faire fooien in beeld te brengen: “De kans om zo’n machtige reis te maken en ineens mijn skills bij te schaven kon ik niet laten liggen.”

Tekst & interview: Marlies Machielsen, Siska Wera // Foto’s: Marlies Machielsen, Julie Deschamps, Joni Nielandt

Hoe was het om als videoreporter mee te gaan op jongerenreis?

MARLIES: “Als Storyteller had ik verwacht dat de groep me anders zou behandelen dan een volwaardige medereiziger. Uiteindelijk staat niet iedereen te springen om voortdurend gefilmd te worden. Zo wil je in de jungle liever niet bezig zijn met hoe je er uit ziet op camera. Maar toen ik voor de reis mijn opdracht uitlegde, reageerde iedereen heel positief. Sommigen zagen zelfs al een reality soap ontstaan.

Het was voor iedereen soms zoeken om de balans te vinden tussen medereiziger en Storyteller, maar de groep heeft me hard ondersteund. Ik ben heel dankbaar dat ze momentjes van hun vrije tijd wilden opofferen om met mij tijdens de interviews te praten over het thema. En wanneer ik te ziek was om het laatste stukje van vulkaan Acatenango op te klimmen, kwamen meerdere groepsleden enthousiast terug: “Marlies, ik heb het uitzicht voor je gefilmd!” Ik kon me dus echt geen fijnere groep wensen.”

Wat wist je op voorhand over het thema? En wat nu?

MARLIES: “Ik was zelf totaal geen expert in het thema en had thuis wel uitgebreid research gedaan, maar ter plaatse kom je nog steeds verhalen en situaties tegen waar je je niet echt op kan voorbereiden. Kinderarbeid zien bijvoorbeeld, dat had bijzonder veel impact op ons. Het was boeiend, en meer dan eens confronterend, om samen met de groep bij te leren.

Door de documentaire heb ik een dieper begrip gekregen van de complexiteit van toerisme en de impact ervan op lokale gemeenschappen. Eerlijke prijzen en faire fooien kunnen effectief bijdragen aan een duurzamere en rechtvaardigere reisindustrie. Ik heb ook geleerd om met een open geest nieuwe ervaringen te omarmen en me aan te passen aan verschillende culturen en omgevingen. Bovendien heb ik ontdekt hoe krachtig het kan zijn om verhalen te delen en samen te werken aan positieve verandering. Mijn perspectief werd verbreed en mijn empathie versterkt.”

Is je visie op reizen ook veranderd?

MARLIES: “Zeker! Bepaalde momenten en rondleidingen op reis hebben ons diepgaand geraakt en onze bewustwording vergroot. En dat zonder in te boeten op avontuur en ontspanning. Zo was er bijvoorbeeld de tocht op de paarden tussen de koffieplantages van Carlos in Honduras. Ik stelde me daarbij voor dat we in een treintje achter elkaar, met de paarden aan elkaar vastgebonden, een rustige wandeling door de plantages zouden maken. Dat was dus totaal niet het geval!

“Toen ik voor de reis mijn opdracht uitlegde, reageerde iedereen heel positief. Sommigen zagen zelfs al een reality soap ontstaan.”

Carlos stelde ons in het begin wat vragen om te zien welk paard het best met ons karakter zou matchen. Vervolgens hielp hij ons met op de paarden te klimmen. Zonder bescherming en met een bang hartje stonden we daar dan. En dan mochten we redelijk vrij met de paarden door de uitgestrekte landschappen galopperen. Ik had nog nooit alleen een paard bereden en al zeker niet in de western stijl. Het gevoel van vrijheid, de wind die langs ons heen raasde en het giechelen maakten van ons meteen terug onbezonnen pubers.”

Wat hoop je dat mensen onthouden van de documentaire? Wat onthoud je er zelf van?

MARLIES: “Voor kijkers hoop ik het belang van bewust reizen mee te geven en het effect van hun keuzes op lokale gemeenschappen. Ik hoop dat ze geïnspireerd raken om eerlijke prijzen te betalen en faire fooien achter te laten, en zo bij te dragen aan een positieve verandering in de reisindustrie. Ik heb ontdekt hoe krachtig het kan zijn om verhalen te delen en samen te werken aan positieve verandering.

Zelf onthoud ik vooral de kracht van samenwerking en het delen van verhalen. Het was inspirerend om te zien hoe mensen uit verschillende achtergronden en culturen samenwerkten aan een gemeenschappelijk doel. Ik ben trots op wat we hebben bereikt en de impact die we hebben kunnen maken, zowel op persoonlijk niveau als op de gemeenschappen die we hebben bezocht. Ik ben vastbesloten om deze nieuwe inzichten te blijven koesteren en ze toe te passen in mijn verdere reisavonturen en in mijn dagelijks leven.”

Zou je het opnieuw doen?

MARLIES: “Ja, absoluut!”

Dit artikel verscheen in De Karavaan van april 2024. Ook 4x per jaar ons magazine ontvangen? Word lid van Karavaan!

• 
• 
• 
• 
• 

Al die willen te kaap’ren varen …

Welcome aboard bij CptnZeppos: een uniek reisbureau dat je laat meereizen in leegstaande kajuiten van vrachtschepen die sowieso met hun vracht varen. Oprichter Joris Van Bree vertelt er alles over.

“Als je de tocht aanvaardt naar Ithaka, wens dat de weg dan lang mag zijn, vol avonturen, vol ervaringen.”

Tekst & interview: Yvonne Gielen // Foto’s: Joris Van Bree, Bram Belder, Joël De Laere

Vanaf welk moment begint die ‘tocht’, je reis? Wanneer en hoe bereiken we onze bestemming? En is de reisweg niet even belangrijk als die bestemming? Deze vragen brengen ons als vanzelf bij Joris Van Bree. In 2019 startte hij een uniek reisbureau op: CptnZeppos. Het werd een grootscheeps project dat perfect aansluit bij een aantal veranderingen in onze maatschappij: slow travel aan boord van cargo schepen. We laten de “kapitein van dit schip” graag zelf aan het woord.

Hoe kwam je op het idee voor CptnZeppos?

JORIS: “Tijdens een fietstocht door onze Antwerpse thuishaven vroeg ik me af hoe het leven aan boord van een vrachtschip zou zijn. Ik bracht een bezoek aan het Red Star Line Museum en zocht me een weg aan boord van een 300 meter lang vrachtschip op de route Antwerpen – New York. Dit werd een overweldigend avontuur dat mijn leven definitief zou veranderen! Midden op de Atlantische Oceaan ontstond het idee om andere mensen hetzelfde te laten beleven. CptnZeppos was geboren.

Voor de naam liet ik me inspireren door de reeks Kapitein Zeppos uit de jaren ’60. Een aantal van onze passagiers denken met weemoed terug aan deze vriendelijke, mysterieuze man met zijn Amphicar 770 uit hun kindertijd, toen alles schijnbaar trager liep. Ook dit aspect van de reeks, de traagheid, trok me aan.

Nog voor de echte start van CptnZeppos schreef ik me in voor De Bertjes, een wedstrijd voor innovatieve ondernemers georganiseerd door Bert Van Wassenhoven, Stad Antwerpen en Cronos Groep. En ongelooflijk maar waar, wij wonnen! Een jaar gratis kantoor schuin tegenover Brasserie Kapitein Zeppos (jawel, daar is hij weer) was een deel van de prijs. En vandaag, vijf jaar later, genieten we nog elke dag van dit eiland, een oase midden in de stad.”

Kapitein Zeppos keek toe en zag dat het goed was. Waarom kiezen reizigers voor deze manier van reizen?

JORIS: “Voor velen is meereizen aan boord van een vrachtschip een kinderdroom die ze waarmaken zodra ze ontdekken dat het effectief kan. Zo ook voor onze eerste passagier, Ward Hulselmans (scenarist van onder andere Witse, Stille Waters, Salamander …). Hij ontdekte ons via een artikel in Gazet van Antwerpen en aarzelde geen moment om zijn kinderdroom waar te maken.

Dezelfde dag startte hij een dagboek, nam contact op en maakte in een periode van zes maanden twee zeereizen: de rondreis Antwerpen – Ierland en de heenreis Antwerpen – Istanboel. Zijn reisverhalen kan je lezen en beluisteren op onze website. Sindsdien is hij onze CptnZeppos ambassadeur, net zoals alle passagiers na hun vrachtschipreis. Letterlijk iedereen komt immers laaiend enthousiast terug. Niet alleen een oude droom bepaalt hun keuze. Er zijn reizigers die al een verleden hebben in de maritieme wereld en opnieuw deze ervaring willen beleven.

Steeds meer CptnZeppos passagiers geven verder ook de duurzame manier van reizen op als reden waarom ze met ons in zee gaan: meereizen in leegstaande kajuiten van vrachtschepen die sowieso varen met hun vracht.

Zeer populair zijn de routes naar het zuiden of noorden waarbij je kan meereizen met je motor, wagen, camper of mobilhome. Je wisselt een vermoeiende en stresserende tocht via autostrades in voor een relaxed verblijf aan boord en komt ter plaatse uitgerust aan om je tweede avontuur te starten.”

“Het vrachtschip wordt een inspirerende plek om tijd, stilte, rust, traag- & schoonheid te ervaren en alles vanuit een ander perspectief te bekijken.”

Kunnen de reizigers de plotse “zee van tijd” aan?

JORIS: “Aan boord ontdekken mensen een onbekende wereld van kapiteins en hun bemanning die 90% van de wereldeconomie laten draaien. Op de brug kan je vanop de eerste rij het navigeren, laden en lossen van de vracht volgen. Het vrachtschip wordt een inspirerende plek om tijd, stilte, rust, traagheid en schoonheid te ervaren en alles vanuit een ander perspectief te bekijken.

Reizigers connecteren met zichzelf en de natuur, en doen waarvoor ze aan wal geen tijd vinden. Ze kunnen er zelfs eenvoudigweg voor kiezen om gewoon niets te doen, te genieten van de zee en de lucht op de brug of het dek. Wifi bieden we niet aan passagiers aan, dus maak je klaar voor een stevige detox – ideaal voor mensen op een kruispunt in hun leven!

Voor de meeste passagiers blijft het trouwens niet bij één reis. Zij voelen na een tijd de nood om dat weldadig gevoel dat ze aan boord ervaren, opnieuw te beleven.”

Hoe verloopt het leven op het vrachtschip & samenleven met de bemanning?

JORIS: “Op een vrachtschip worden maximaal 12 passagiers toegelaten. Iedereen logeert in zijn eigen kajuit met badkamer. Er wordt driemaal per dag gegeten. De kapitein beslist of dit in gezelschap van de bemanning mogelijk is of niet. Alle schepen beschikken over een fitness, sommige ook over een sauna.

Natuurlijk zijn er heel wat mogelijkheden om kennis te maken met het leven aan boord, met de bemanning en de kapitein. Hierin schuilt voor mij een aspect van duurzaamheid. Dit heeft namelijk niet alleen te maken met het verminderen van uitstoot of met transitie, maar ook met welzijn. Wij merken dat wanneer we de juiste passagiers aan boord brengen, het welzijn bij kapitein en bemanning groeit. De interesse in hun wereld en de appreciatie voor hun job zorgen hiervoor. Deze mensen zijn soms maanden van huis. Wanneer door onze interactie hun welzijn groeit, bevordert dat ook de veiligheid. Is dat niet de belangrijkste prioriteit?

“Je reist mee in leegstaande kajuiten van vrachtschepen die sowieso met hun vracht varen. Steeds meer passagiers geven dat aspect van duurzaamheid aan als de reden van hun keuze voor ons.”

Over veiligheid gesproken; een deviatieverzekering zit mee in de totaalprijs. Deze treedt in werking wanneer de kapitein beslist dat de passagier zo ernstig ziek is dat het schip moet uitwijken naar de dichtstbijzijnde haven of dat er een helikopter aan boord moet komen. We vragen de passagiers ook om een contactpersoon op te geven: wij blijven aan wal of op ons kantoor stand-by in geval er iets op het thuisfront gebeurt. Er is wel geen wifi voorzien voor passagiers, maar de kapitein staat op elk moment in contact via de rederij met ons.”

Welke reis zou je aanraden voor een eerste keer?

JORIS: “Tijdens onze CptnZeppos infomomenten in Antwerpen informeren én inspireren we onze toekomstige passagiers over ZEPPOS-0060, de rondreis vanuit Antwerpen naar Finland, een perfecte kennismaking voor mensen die nog nooit met een vrachtschip zijn meegereisd. Ik begeleid hen persoonlijk elke vrijdagavond van de security gate over de terminal tot aan het vrachtschip en help hen nadien met de bagage tot aan hun kajuit. We kunnen ook een shuttle aanbieden die je thuis ophaalt en tot aan het schip brengt.

Eind september vorig jaar maakte ik deze reis samen met mijn vader, een avontuur dat ons nog dichter bij elkaar bracht en we heel erg koesteren. Tijdens de infomomenten delen onze ambassadeurs natuurlijk graag ook hun reiservaringen.”

Tenslotte, zou je in een enkele zin kunnen samenvatten wat de meerwaarde van jouw reisconcept is?

JORIS: “Onze toeristische visie staat voor ecologisch reizen, in een rustig tempo, avontuurlijk en dichtbij de natuur met veel tijd voor jezelf, zonder één moment van massatoerisme. Kan het duurzamer?”

Intussen heb ik jouw mooie en inspirerende website grondig bekeken. Met je video’s begeleid je mensen werkelijk naar hun droomreis.

JORIS: “Bedankt voor je interesse in CptnZeppos. Welcome aboard!”

Joris en CptnZppos beter leren kennen of benieuwd naar alle reisbestemmingen? Surf naar www.cptnzeppos.be

• 
• 
• 

Book – Pack – Leave: het Pieterpad

Boeken, inpakken en wegwezen, want we trekken 4 dagen lang over hét langeafstandspad van Nederland!

Het Pieterpad, hét langeafstandspad van Nederland, brengt je gedurende 500 km van Pieterburen tot Sint-Pietersberg waarbij je dag na dag het landschap ziet veranderen. Het doet je verbazen hoe afwisselend de omgeving is, want geen enkele etappe lijkt op de vorige. Gedurende vier dagen wandelen we van Venlo tot Sint-Pietersberg waarbij we genieten van de vriendelijke bevolking, verrassende Pieterpadpauzeplekjes en worden we voor eventjes echte Pieterpadders.

Tekst & foto’s: Els Willems

Book

Wij besloten low budget te gaan en sliepen in de wagen. Aangezien elke etappe met het openbaar vervoer bereikbaar is, was het handig om ‘s avonds de auto terug te bereiken. Langs het Pieterpad zijn er voldoende hotels, B&B’s en campings te vinden. Helaas waren deze laatste reeds gesloten voor de wintermaanden. Hier kan je dus best rekening mee houden als je wilt kamperen.

Pack

• regenjas
• (lage) wandelschoenen
• gpx-bestand

Tip: Het gpx-bestand was nodig. Op sommige stukken staat het pad minder goed aangegeven waardoor je twijfelt. Gelukkig zijn er vaak behulpzame mensen die je graag de juiste weg wijzen.

Leave

Je kan overal beginnen en eindigen op het Pieterpad. Je kan het pad in twee richtingen wandelen. Op de website vind je de volledige route ingedeeld in zowel korte als lange etappes waardoor je je eigen traject kunt bepalen. Wij kozen ervoor om van Venlo tot Maastricht te wandelen in vier etappes en stelden deze zelf samen.

Het Pieterpad leeft

Het Pieterpad leeft écht in Nederland en dat is aan alles te zien: we werden meermaals aangesproken door mensen met de vraag of we ‘Pieterpadders’ waren waarop ze spontaan zelf hun verhaal vertelden, de pauzeplekjes zijn telkens een aangename verrassing, de omgeving gaat nooit vervelen … Zelf wandelde ik ook reeds het eerste stuk tot Groningen en na deze ervaring erbij smaakt het zeker naar meer!

Dit artikel verscheen in De Karavaan april 2024

La grande ouverture: Couleur locale bij ViaVia Grand-Popo

Op 1 november ’23 werd het 16e ViaVia Reiscafé opgelost in Benin! Reisbegeleidster Sofie was er samen met haar deelnemers bij en vertelt je vol enthousiasme hun kleurrijke reisverhaal.

Tijdens de herfstvakantie 11 Joker-reizigers naar Benin. Aanleiding van de reis? De officiële opening van ViaVia Grand-Popo in het zuiden van het land. Reisbegeleidster Sofie Verreydt vertelt je er met zoveel warmte en enthousiasme over dat je direct de droge droge herfstdagen hier in België lijkt te vergeten, of onmiddellijk naar het nabijgelegen Joker-kantoor wil stappen om een ​​ticket naar Benin te boeken.

Tekst: Veerle Stoffelen & Sofie Verreydt / Foto’s: Sofie Verreydt

Op stap met Eco-Benin

Sofie: “We werden de hele week op sleeptouw genomen door Ignace van Eco-Bénin, een organisatie die zich al meer dan 20 jaar inzet op projecten rond biodiversiteit, klimaat, verantwoord toerisme en community-ondersteuning. De organisatie helpt lokale gemeenschappen om micro-ondernemingen op te richten die hen de mogelijkheid bieden om toeristen op een duurzame manier te ontvangen.

Zo gingen we bijvoorbeeld lunchen in een dorp waar de mensen door Eco-Bénin aangemoedigd worden om een moestuin aan te leggen. Met de groenten uit die tuin kunnen ze een lunch bereiden en zo toeristen ontvangen. We werden er ontvangen met zang en dans, kregen dus een heerlijke lunch aangeboden en leerden vervolgens matten vlechten. De lokale gemeenschap kreeg ondersteuning van Eco-Bénin om iets klaar te maken, wat ons een rustig gevoel gaf. We wisten dat de gemeenschap een eerlijke prijs kreeg en dat het geld het dorp rechtstreeks ten goede komt.

Een ander voorbeeld was de bootrace in de Bouche du Roy, het mangrovegebied in de buurt van Grand-Popo. Zes boten – elk met één persoon uit het dorp en twee Joker-reizigers – hielden een roeicompetitie. Eco-Bénin gaf elke boot een som geld, van 20 000 Francs voor de winnaar (+/- €30) tot 5 000 Francs voor de laatste drie boten (+/- €7,50). De roeiers werden aangemoedigd door de lokale gemeenschap, die zich voor deze gelegenheid extra mooi had opgekleed. Er was zang en dans en de lokale pers filmde het evenement. Dit initiatief illustreert opnieuw de aanpak van de organisatie: door de gemeenschap financieel te steunen stimuleert Eco-Bénin de bevolking in haar waardigheid en bieden ze bezoekers een comfortabel gevoel.”

La grande ouverture

Sofie: “De Joker-reis was gebouwd rond de “grande ouverture” van ViaVia Grand-Popo: op 1 november werd deze ViaVia in het zuiden van Benin officieel opgenomen in de grote ViaVia-familie.

ViaVia Grand-Popo heeft zijn thuis gevonden het Centre Nonvignon, een initiatief van Eco-Bénin. In het Centre Nonvignon startte de organisatie enkele jaren geleden met een horecaopleiding voor jongeren uit armere milieus. Deze jonge studenten kunnen hun kennis in de praktijk brengen in hotels in de buurt en vanaf nu dus ook in de gastenkamers, het café en het restaurant van ViaVia Grand-Popo. Tijdens het openingsfeest kregen we meer uitleg over de werking van het centrum (de selectie van de studenten, de beurzen …) en een rondleiding in de keuken.

“Eco-Bénin helpt locals om micro-ondernemingen op te richten die hen de kans bieden om toeristen op een duurzame manier te ontvangen.”

De opening werd één groot feest met een officieel gedeelte met speeches, voorstelling van de genodigden en een rondleiding, en een culinair gedeelte met een heerlijk etentje in buffetvorm en gebak in de vorm van het woord ‘ViaVia’. Niets zo heerlijk als genieten van al dat lekkers met zicht op het strand. En bij een feest horen natuurlijk ook geschenkjes! We kregen in primeur de gloednieuwe ViaVia-T-shirt en droegen die de dag erna ook met trots tijdens de bootrace.

Ook wij hadden een verrassing voor die avond: via een naaister die Ignace kende, lieten we een speciale outfit maken van stof die we eerder op een markt gekocht hadden. Zo konden we de opening gepast bijwonen: feestelijk opgekleed!”

Voodoo, couleur locale & slavernij

Sofie: “Naar Benin trek je vooral voor de geschiedenis, de verhalen en de couleur locale: de kleuren, de geuren, de markten. Een must see is de Route des esclaves, de wandeling die de slaven maakten van aan de slavenmarkt tot aan de Porte du non-retour in Ouidah. Heel wat inwoners van het machtige koninkrijk Dahomey werden gevangengenomen door hun eigen koningen en verkocht op de slavenmarkt. Elf jonge mannen of achttien jonge vrouwen werden met de Portugezen geruild voor één kanon, de zogenaamde traites des négresses. Door de Porte du non-retour verlieten ze voorgoed hun vaderland en vertrokken ze per boot naar de nieuwe kolonies in de Amerika’s. De wandeling en een bezoek aan de poort was een pakkende ervaring.

“Voodoo is er altijd en overal aanwezig: het zit in alles wat de mensen doen.”

Een aantal mensen vluchten voor de slavenjacht en zochten bescherming op het water. Ze stichtten  Ganvie , een paaldorp op Lac Nokoué. Het dorp telt op dit moment zo’n 40.000 inwoners en wordt ook wel het “Venetië van West-Afrika” genoemd. We bezochten het dorp uiteraard per boot. Net als in Venetië gebeuren er heel wat op het water: mensen leven, wonen en werken op het meer. Zelfs de smoutebollen bakken en verkopen ze in een bootje!

Benin wordt ook vaak in één adem vernoemd met voodoo. Elk jaar op 10 januari viert het land Voodoo Dag, maar eigenlijk is voodoo er altijd en overal aanwezig: het zit in alles wat de mensen doen. Maak je ook geen zorgen, het heeft niet de negatieve bijklank die wij er vaak aan geven. Voodoo kan iets slechts zijn en kwaad aandoen, maar ook juist iets moois zijn en bescherming bieden. De divinités, de goden die aanbeden worden om bijvoorbeeld genezing of vruchtbaarheid af te dingen, zijn overal aanwezig. Als buitenstaander zie je ze niet altijd, want zo’n divinité kan een eenvoudige berg zand of een tak aan een deur zijn. Ignace wees ons er regelmatig op. Zoals in heel wat andere West-Afrikaanse landen zijn ook hier de gris-gris erg populair, de amuletten die de drager geluk brengen of beschermen tegen het kwaad.

Benin is een arm land, maar kent geen structurele honger. Het is zo groen en er groeit zoveel dat er eten genoeg is. En lekker ook! Alles is kraakvers en de enige bewerking zijn de pittige kruiden. Er is veel informele economie, overal zie je vrouwen naar de markt lopen om te verkopen wat ze thuis telen, of kraampjes langs de kant van de weg waar je snacks kan kopen. Vaak kocht Ignace voor ons een kleine typische snack, zoals bijvoorbeeld krouil krouil, een soort gebakje met pindanotenpasta.

Eén van de belangrijkste exportproducten is katoen. De haven van Cotonou is een belangrijke draaischijf voor de handel. Niet alleen van Benin zelf, maar van de ganse regio. Heel wat goederen voor Nigeria, de grote buur van Benin, komen toe via de haven van Cotonou. Door de nauwe samenwerking tussen de haven van Antwerpen-Brugge wonen er nogal wat expats in het zuiden van Benin.

“Hoewel je Benin niet meteen tegenkomt in toeristische brochures, is het een heerlijke bestemming voor tijdens onze grijze wintermaanden.”

Openbaar vervoer is er amper, brommertjes rijden er des te meer. Voor transport ben je aangewezen op gecharterd vervoer. Reizen kan heel comfortabel: zonder in luxe te vervallen, sliepen we overal op prachtige locaties, altijd met zwembad, vaak met palmbomen en bungalows op het strand. Met Frans kan je overal terecht. Wil je de lokale taal spreken? Leer dan een woordje Fon voor je vertrekt.

Hoewel Benin niet direct een land is dat je tegenkomt in toeristische brochures, is het een heerlijke bestemming voor wie even de zon wil opzoeken tijdens onze grijze wintermaanden. Het West-Afrikaanse land heeft een tropisch klimaat, het is er warm en vochtig. Je eet ananas of mango onder de palmbomen aan het strand of het zwembad terwijl je collega’s in België door het raam naar de zoveelste regenachtige dag staren. Tip: reis in het najaar, want dan kom je net het regenseizoen. Dan is alles ‘schoongeregend’ en zijn ook de muggen verdreven. Ideaal dus!”

• Ook op reis naar Benin? Check www.viavia.world voor meer informatie. Hou ook www.joker.be in de gaten, want deze reis zal als basis dienen voor een nieuwe 11-daagse groepsreis naar Benin!
• Of heb je zelf interesse om ergens een ViaVia op te starten? Contacteer dan ViaVia-coördinator Toon op toon.teugels@viavia.world

Dit artikel verscheen in De Karavaan januari 2024.

• 
• 
• 
• 
• 
• 

Ik ga op reis en ik neem niet mee …

20 dagen lang het land van vuur & ijs verkennen, voornamelijk te voet en met maar één rugzak. Dat vraagt wat creativiteit! Gelukkig helpt reisbegeleidster Lien je inpakken voor je IJslandtrekking.

1 augustus was het eindelijk zover: ik ging met 11 medereizigers op expeditie naar IJsland. 20 dagen lang verkennen we ‘het land van vuur en ijs’, voornamelijk te voet en met slechts één rugzak. Maar wat steek je nu in die ene rugzak, wetende dat we onze tent, kampeermateriaal en al onze benodigdheden moeten dragen, terwijl er meer dan 100 kilometer aan wandelingen op het programma staan?

Tekst & foto’s: Lien Castelein

Na wat onderzoek ontdek ik dat het raadzaam is om niet meer dan 20% van mijn lichaamsgewicht mee te nemen. Een snelle wiskundige berekening vertelt me dat dit in mijn geval een illusie is. Misschien moet ik snel wat extra eten om meer te mogen meenemen … Zo werkt het niet zeker? Ik begin dus maar met inpakken met het idee dat sommige schouders meer kunnen dragen dan andere.

Fase 3

Een week voor vertrek begint het echte werk. Ik leg al het materiaal uit de plooiboxen op de vloer van mijn woonkamer en begin met wegen en wegleggen. Met mijn keukenweegschaal in de hand weeg ik alle opties af – pun intended! Ik neem twee outfits mee. Eentje aan en eentje af. In geval van een koude douche onderweg, is er altijd een paar in reserve mee. Twee fleece truien, twee wandelbroeken (afritsbaar), twee T-shirts, een setje thermisch ondergoed dat tevens ook dienstdoet als pyjama. Jani zou het moeten weten … Het enige waarop ik een uitzondering maak, is drie paar sokken.

Veel van mijn trekkerskledij bestaat uit merinowol. Dit is ideaal bij zowel koude als warme temperaturen en het gaat niet zo snel stinken. Goed nieuws!

“Met mijn keukenweegschaal in de hand weeg ik alle opties af – pun intended! Ik neem twee outfits mee. Eentje aan en eentje af.”

Wat dan nog? Een muts, handschoenen, regenbroek, wandelstokken, matje, slaapzak, eetgerief, kampeervuurtje, tent, toiletgerief, ondergoed, opladers, EHBO-kit, spelletje, watersandalen, reserveveter en 6 dagen aan proviand. En dat moet allemaal in die ene rugzak. Het vraagt wat creativiteit en slimme keuzes. Zo knip ik alle labels uit mijn materiaal, weeg mijn onderbroeken af (want je zou het niet geloven, maar er bestaan lichte en zware onderbroeken) en wie heeft nu eigenlijk het volledige handvat van zijn tandenborstel nodig? Het zware gewicht zal niet in die etiketjes zitten, maar je kan al behoorlijk wat besparen door een mini-shampoobar (7 gram), verpakkingsvrije mini-deodorant (6 gram) en tandpastatabletjes (12 gram) mee te nemen. Verder kan je ook op een handdoek heel wat gewicht besparen. Ik zweer bij een microvezelversie van 30cm op 60cm. Groter hoeft die handdoek echt niet te zijn. Maar toegegeven, handig is iets anders.

Tot slot kan je alle reserveveters van de groep samenbinden tot één waslijn, want na 6 dagen op de trail kom je op een camping met een wasmachine. Nog een tip: neem wasstrips mee in plaats van vloeibaar wasmiddel.

En wat als ik dan iets mis? Eigenlijk is me dat nog nooit overkomen. En als ik toch iets niet bij heb, zijn er altijd winkels en 11 behulpzame medereizigers, die me wel even uit de nood helpen.

Porties enthousiasme kan je nooit genoeg meenemen, trouwens!

Dit artikel verscheen in De Karavaan oktober 2023.

Op ontdekking in de Mongoolse steppe bij ViaVia Harganat

Midden in de uitgestrekte landschappen van Mongolië, kruisen in 2010 de Belgische Katrien en de lokale Bat elkaar. Zo’n 13 jaar later openen ze er samen de prachtige ViaVia Harganat.

Midden in de uitgestrekte landschappen van Mongolië, kruisen in 2010 de paden van de Belgische reizigster Katrien en de lokale Bat elkaar. Wat begint als een toevallige ontmoeting op een bus, evolueert tot een reeks gedeelde avonturen, een groeiende familie en uiteindelijk de geboorte van ViaVia Harganat in juni 2023. Toon Teugels, Karavaan-begeleider en ViaVia-coördinator, was aanwezig op de feestelijke opening en liet zich er onderdompelen in de pracht en eenvoud van de Mongoolse steppe.

Tekst & interview: Heleen Lippens // Foto’s: Isabelle Claes, Walter Vermeersch

Uitgestrekte leegtes en ongerepte schoonheid

Toon: “Hoewel ik in eerste instantie natuurlijk door mijn betrokkenheid bij ViaVia afreisde, had Mongolië altijd al mijn nieuwsgierigheid gewekt. Wie ernaartoe trekt, moet vooral geen typische stadsbestemming verwachten. Het land is eerder geschikt voor doorgewinterde reizigers die houden van natuurervaringen. De hoofdstad Ulaanbaatar mag dan wel druk en bruisend zijn, de echte ziel van het land ligt elders: ongeveer de helft van de bevolking leidt een nomadisch bestaan op het platteland of in kleine provinciesteden. Mongolië is een van de dunst bevolkte landen ter wereld, wat resulteert in uitgestrekte leegtes en ongerepte schoonheid. De natuurbeleving, het nomadische bestaan en de onontdekte paden maken Mongolië tot de ideale bestemming voor wie op zoek is naar pure ervaringen. De schoonheid van het land zit echt in haar eindeloze landschappen en constante sereniteit.”

“De natuurbeleving, het nomadische bestaan en de onontdekte paden maken Mongolië tot de ideale bestemming voor wie op zoek is naar pure ervaringen.”

Een toevallige, unieke samenwerking

Toon: “Naast de Mongoolse busrit die zorgde voor de toevallige ontmoeting tussen Katrien en Bat, hebben we eigenlijk ook een Belgisch familiefeest te danken voor de oprichting van ViaVia Harganat. Katrien bleek namelijk een ver familielid te zijn van Bob Elsen, bezieler van Joker en de ViaVia Reiscafés. Na dat tweede toevallige contact, namen Katrien en Bat een yurtkamp in Harganat over, transformeerden het geleidelijk tot Harganat River Lodge en dat evolueerde uiteindelijk tot ViaVia Harganat. Zo pikten ze dus aan in ons grotere verhaal.”

Duurzaamheid als levensstijl

Toon: “Duurzaamheid is een onmisbaar onderdeel in de visie en werking van ViaVia Harganat. Dit begon al tijdens de bouw, waar lokale bewoners samenwerkten met internationale vrijwilligers via WWOOF, een duurzaam uitwisselingsprogramma. Bat groeide zelf op in de regio en kent de omgeving dus als zijn eigen broekzak, wat voor een vlotte samenwerking met de nomaden zorgt.

Medewerkers krijgen er sociale zekerheid en betere lonen dan veel andere plaatsen in dezelfde sector. Bovendien gaat een deel van de winst terug naar de lokale gemeenschap, door samen te werken aan projecten die de regio ten goede komen. Zoals bijvoorbeeld rivierbeschermingsprogramma, want de bescherming van de nabijgelegen rivier staat bij Katrien & Bat hoog in het vaandel. Lokale schoolkinderen krijgen zelfs les over natuurbehoud.

Verder gebruikt het yurtkamp ondergrondse tanks voor waterzuivering en maakt het gebruik van hernieuwbare energiebronnen. Plastic wordt zo min mogelijk gebruikt en het restaurant is heerlijk lokaal: vers vlees van de dieren die vrij op de steppe rondlopen, eieren van de kippen, yoghurt van verse melk en verse groenten & kruiden van eigen kweek.

Bovendien heeft Mongolië nog zeer weinig toerisme; hier heb je geen platgereden paden. Je bent er erg welkom en hebt als toerist een positieve impact. Toerisme brengt nu vooral welvaart voor het land.”

“’t Is echt alsof je een andere wereld binnenstapt; zonder twijfel de meest magische plek die ik ooit heb ervaren.”

Verbluffende eerste indrukken

Toon: “Mijn eerste indruk van ViaVia Harganat? Ronduit verbluffend. De locatie is adembenemend! Een prachtige combinatie van een enorme rivier die door het landschap slingert, meerdere stromen die zich verspreiden over een uitgestrekte breedte en magnifieke kliffen waarop het Reiscafé is gebouwd. In de verte pronken de Holy Mountains, en overal om je heen is de overweldigende aanwezigheid van de natuur voelbaar.

Het meest indrukwekkende zijn wellicht de wilde paarden die de kliffen afdalen om te drinken aan de rivier. Met je koffietje ’s ochtends een kudde van 100 paarden de kliffen zien afstormen, het dreunende geluid van hun hoeven, wat stofwolken erbij … een behoorlijk machtig zicht!

’t Is echt alsof je een andere wereld binnenstapt; zonder twijfel de meest magische plek die ik ooit heb ervaren.

20 yurts, 18 km puur natuur

Toon: “Stel je dus voor: 18 km omringd door niets anders dan de natuur en dan plotseling ViaVia Harganat. Een ruim houten huis, een restaurant met prachtig uitzicht en 20 verspreid gelegen yurts om in te slapen. Naast het yurtkamp vind je de sanitaire faciliteiten, al hebben sommige yurts zelfs sanitair binnenin. Comfort alom! De ruime yurts hebben verder comfortabele bedden en de nodige basisvoorzieningen, zoals verlichting en elektriciteit om je gsm op te laden. Al kan je daar ginder niet veel mee doen, want je hebt er geen internet of verbinding. Maar ach, die offline ervaring maakt het geheel alleen nog maar meer compleet.”

“De schoonheid van het land zit echt in haar eindeloze landschappen en constante sereniteit.”

Living like a local

Toon: “De activiteiten die Bat in ViaVia Harganat voorziet, zijn diep geworteld in de Mongoolse tradities. Ze vormen allemaal een integraal onderdeel van het culturele erfgoed en de gastvrijheid van de lokale, Mongoolse gemeenschappen. Met paardrijtochten, paardenraces, vliegvisserij en boogschieten ervaar je als bezoeker het echte, lokale leven.

Het mooie is dat het absoluut geen show is die opgevoerd wordt voor toeristen, maar dat het authentieke activiteiten zijn, die in al hun puurheid worden gedaan. Het indrukwekkendst was sowieso de paardenrace, waarbij kinderen soms zonder zadels en teugels hun paard bestegen en bereden. We achtervolgden hen in jeeps om zo de acht kilometer lange race bij te wonen.”

Het fundament van gastvrijheid

Toon: “Het warme onthaal en de verbondenheid met de lokale gemeenschap zijn duidelijk voelbaar in ViaVia Harganat. Ondanks de soms uitdagende taalbarrière, deden de medewerkers en bewoners hun best om bezoekers te betrekken bij hun cultuur en levensstijl. Op het openingsfeest had Bat voor ons zelfs een miniversie georganiseerd van het Nadaam-festival, het grootste evenement in Mongolië!”

• Meer lezen over deze ViaVia? Op joker.be/reisblog vind je nog een uitgebreid artikel.
• Wil je ViaVia Harganat zelf ook eens bezoeken? Check www.viavia.world voor meer informatie, of contacteer Katrien en Bat via harganat@viavia.world.
• Reis je graag in groep? Haal dan binnenkort je hart op met een 20-daagse groepsreis naar deze bestemming! Hou www.joker.be in de gaten voor het veelbelovende reisprogramma.
• Of heb je zelf interesse om een ViaVia op te starten? Contacteer Toon dan op toon.teugels@viavia.world

Dit artikel verscheen in De Karavaan oktober 2023.