Word Sustainable Storyteller!

Wil jij deze zomer op een unieke bestemming een documentaire maken over een maatschappelijk relevant thema? Je krijgt er een tweeweeks avontuur, een groep enthousiaste medereizigers én een exclusief toonmoment voor een publiek van +1000 bezoekers, zomaar bij. Buitenkansje? Absoluut! 🎥

Als Sustainable Storyteller ga je mee op Joker-groepsreis naar Marokko van 15 t.e.m. 31 augustus om er een boeiende documentaire te maken over stereotypen op reis: Hoe kijken wij als reizigers naar een land, en hoe kijken de inwoners naar ons? Welke vooroordelen en verwachtingen beïnvloeden onze reiservaring? In Marokko duiken we in de wisselwerking tussen toeristen en locals:

Je verzamelt authentieke verhalen, neemt interviews af en brengt je visie creatief in beeld.

Wie zoeken we?

Een enthousiaste filmmaker (18 t.e.m. 26 jaar) met:

🎥 Videoskills – Je hebt ervaring met filmen en monteren, via je studies, werk, hobby …
👥 People skills – Je bent een groepsbeest en gaat met plezier 2 weken met een groep op reis.
🔍 Een journalistieke mindset – Je bent nieuwsgierig, stelt kritische vragen en zoekt naar de diepere laag in verhalen.
🗣 Een vlotte tong – Je spreekt vlot Nederlands en Engels (kennis van Frans of Arabisch is een plus).
🌍 Een duurzaam hart – Duurzaamheid boeit je op ecologisch, menselijk en economisch vlak en dat idee wil je mee naar buiten brengen.
🕐 Tijd & flexibiliteit – Je kan je engageren voor de voorbereiding, de reis en de montage achteraf.
📹 Eigen filmmateriaal – Je werkt met je eigen camera en laptop. Wij zorgen ervoor dat je materiaal verzekerd is op reis.
🚀 Veel reisgoesting en zin voor avontuur!

Wat wordt er van je verwacht?

Je maakt twee video’s:

🎬 Een documentaire van ±10 minuten over het thema ‘Stereotypen op reis: Hoe beïnvloeden bepaalde ideeën onze reiservaring en hoe kunnen we hier bewuster mee omgaan?’

📢 Een trailer (max. 30 sec.) voor social media, die uitnodigt om naar de première op onze Landencocktail te komen.

Daarnaast ben je aanwezig op:

✅ De reis natuurlijk! De groepsreis Marokko 18-26 gaat door van 15/08 t.e.m. 31/08.
✅ De bijbehorende vertrekvergadering – Je ontmoet er kort voor vertrek je reisgenoten.
✅ Twee voorbereidende en twee evaluatiegesprekken op ons hoofdkantoor in Mechelen. Voor je reis bespreken we je voorbereiding, na je reis bekijken & feedbacken we je opdracht. De data spreken we samen af.
✅ Het toonmoment op onze reisbeurs de Landencocktail (7/12), waar je jouw documentaire met trots kan tonen aan het grote publiek!

Wat krijg je van ons?

Hoe stel je je kandidaat?

Stuur vóór 21 april 2025 een mail naar onze communicatiecollega Siska met:

✍️ Je motivatie: Waarom ben jij dé videoreporter voor deze opdracht? Wat is jouw ervaring? Wat spreekt je aan in het thema en/of het land? Waarom wil je dit doen?
🎬 Een link naar enkele video’s die je zelf gemaakt hebt. (Heb je er geen online staan? Dan kan het via WeTransfer.)

In de week van 22 april laten we weten of je wordt uitgenodigd voor een kennismakingsgesprek op 28 of 29 april. Succes!

Heb je nog vragen? Mail naar siska@karavaan.be of bel 015 407 580.

Sustainable Storyteller 2024

Vorig jaar stuurden we Mikaela op pad naar Indonesië om een docu te maken over ‘Homestays’. Met zeer veel trots, en evenveel dankbaarheid aan Storyteller Mikaela, stellen we hier de docu aan je voor!

Nog meer inspiratie? In 2023 stuurden we Storyteller Marlies richting Guatamala & Honduras. Ook zij leverde een prachtige docu op, over eerlijke prijzen & faire fooien. Check Marlies haar docu van ’23 op ons YouTube-kanaal.

Thuis in de Andes: logeren bij locals

Wat is een betere manier om je onder te dompelen in de lokale cultuur dan te verblijven bij mensen thuis? Bij Karavaan zien we reizen als een kans om écht verbinding te maken: met mensen, culturen en de natuur. Het gaat niet alleen om de bestemming, maar ook om de impact die we achterlaten. Door bij een gastgezin te verblijven, maak je je reis meteen duurzamer. Benieuwd naar het wat en waarom van een homestay? Lees dan vooral verder!

Tekst: Gwendolyn Van Damme // Foto’s: Gwendolyn & haar deelnemers

Ervaar de kracht van ontmoeting

Tijdens de Joker Avontuur-reis naar Peru staat een homestay vast in het programma. Als reisbegeleider verbleven mijn groep en ik in juli dus bij een lokale familie in de Colca-vallei. Als voorbereiding op een 2-daagse trekking door de Colca Canyon (2 keer zo diep als de Grand Canyon!), acclimatiseerden we bij een familie in Coporaque. Starten deden we met een blij ontvangst door de gastvrije eigenaren van casa vivencial Yuraq Qaqa: Marta, Jacintho en Majo de puppy.

Wat stond er dan op het programma in de namiddag? Nieuwsgierig volgden we Jacintho en Marta naar een veldje net buiten het kleine dorpje. Daar lag een stapel gedroogde maïs te wachten om gepeld te worden. Voor alles een eerste keer! Met een rookpluimende vulkaan op de achtergrond gingen we aan het werk, terwijl de zon stilletjesaan achter de heuvels verdween. Na de activiteit wandelden we naar een uitkijkpunt over de omliggende vallei. Daar waren nog terrassen te zien die door de Inca’s zovele jaren geleden waren aangelegd. De boeren uit de omgeving maken er dankbaar gebruik van.

’s Avonds werden we in de watten gelegd met een heerlijk 3-gangenmenu, bereid met lokale ingrediënten zoals quinoa. En nadat onze buikjes gevuld waren, sloten we de avond af met, jawel, een kampvuur! Als kers op de taart maakte ook een jonge alpaca haar entree. Het werd een prachtige avond.

“Homestays bieden je de unieke kans om een cultuur diepgaander te beleven en investeren rechtstreeks in de lokale economie & gemeenschap.”

Tijdens het hele verblijf stonden Jacintho en Marta open voor al onze vragen en deelden ze met enthousiasme verhalen over hun cultuur en gewoonten. Een verblijf bij een gastgezin biedt de unieke kans om je rol als toerist te overstijgen en om een cultuur diepgaander te beleven. Door te luisteren en te delen, ontdek je nieuwe perspectieven. Dat is de kracht van ontmoeting.

Laat je inspireren voor een duurzamer leven

Door te kiezen voor een homestay, investeer je rechtstreeks in de lokale economie. Het geld blijft in de gemeenschap en gaat niet naar grootschalige hotels met buitenlandse investeerders, die bovendien veel water en energie verbruiken en weinig aandacht hebben voor duurzaamheid.

“Vaak interpreteren we heel snel, zonder te verifiëren of onze aannames wel kloppen.”

Daarnaast verkleinen homestays je ecologische voetafdruk. De maaltijden zijn vaak bereid met seizoensgebonden, lokale producten en de gastgezinnen gebruiken hun eigen methodes om energie te besparen en afval te beperken.

Wat het echt bijzonder maakt, is dat je de uitdagingen van de lokale gemeenschappen van dichtbij ervaart. Door deel te nemen aan alledaagse activiteiten en naar hun verhalen te luisteren, krijg je een veel tastbaarder beeld van bijvoorbeeld de impact van klimaatverandering. Misschien is dat wel het duwtje in de rug dat je nodig hebt om ook in je eigen leven kleine duurzame veranderingen aan te brengen.

Til je homestay naar een hoger niveau

Met deze tips haal je nog meer uit je homestay:
  1. Leer een aantal woordjes in de lokale taal. Een paar woorden doen al wonderen: het toont je interesse in de lokale cultuur en schept een band. Onze groep leerde een basis Quechua, de inheemse taal van de Inca’s.
  2. Denk aan het milieu. Vermijd plastic afval, gebruik een herbruikbare drinkbus en wees bewust van je energie- en waterverbruik. Dit past bij het duurzame karakter van een homestay en een Joker-reis.
  3. Stel veel vragen en toon interesse. Luister met een open geest en oordeel niet. Wees niet bang om informatie te vragen als je iets ziet dat anders is dan dat je gewoon bent. Vaak interpreteren we heel snel, zonder te verifiëren of onze aannames wel kloppen.
  4. Ga op zoek naar de dingen die jullie gemeenschappelijk hebben. Kijk verder dan “wij versus zij”. Iedereen is diep vanbinnen namelijk op zoek naar verbinding, iedereen wil deel uitmaken van een groep. Dat maakt ons mens.

Duurzaam reizen begint bij jezelf. Overweeg dus eens om tijdens je volgende reis bij een gastgezin te verblijven. Je zal er geen spijt van hebben: je verrijkt je leven met nieuwe ervaringen en onvergetelijke ontmoetingen en je krijgt een duurzamer avontuur! Door bewuste keuzes te maken, dragen we samen bij aan een betere toekomst voor zowel de planeet als de mensen die er wonen.

Is jouw interesse geprikkeld en wil je meer weten over homestays? Check dan zeker ook de Karavaan-documentaire Rumah, die het verhaal over homestays in Indonesië vertelt. Bekijk hier de documentaire op YouTube. 👇

Dit artikel verscheen in De Karavaan van januari 2024. Ook 4x per jaar ons magazine ontvangen? Word lid van Karavaan! 

10 eerste indrukken in Japan

In oktober trok ik voor de eerste keer als reisbegeleider naar het verre Japan, met een keitoffe Joker-bende in mijn kielzog. Een volledig jaar al was ik aan het plannen, voorbereiden en dromen van dit land dat zo hard tot de verbeelding spreekt. Ik vertrok met torenhoge verwachtingen en die werden één voor één ingelost … Maar wat waren nu mijn eerste indrukken van dit land dat al zo lang op mijn bucketlist stond?

Tekst: Stien Swinnen // Foto’s: Stien & haar deelnemers

1. Culinaire hoogtepunten

Het eten, a.k.a. reden nummer één die wordt opgegeven door mensen die naar Japan willen reizen. And we were in for a treat: dampende kommen ramen met versgemaakte noodles, okonomiyaki (soort hartige pannenkoek) die voor je neus wordt klaargemaakt, een volledig menu met Wagyu-beef dat smelt op de tong, een traditioneel Japanse maaltijd in onze ryokan, de meest verse sashimi die je ooit proefde … Het ene culinaire hoogtepunt na het andere stapelde zich op als een stapel sushi-bordjes die we maar van de conveyor belt bleven plukken!

2. Rust, respect en recycleren

De mensen in Japan zijn meestal heel gereserveerd, dat klopt. Maar ik vond hen ook hartelijk, supervriendelijk en behulpzaam. Zelfs met beperkte communicatie in het Engels, werden we vlot geholpen door iedereen die we ontmoetten. Zelfs in drukke stations of grote mensenmassa’s voelde het nog steeds aangenaam aan, omdat iedereen zich zo rustig gedraagt. De groep komt voor het individu: één van de basishoudingen is dat zij niemand anders tot last willen zijn. Eten in openbare plaatsen is not done. Vuilnisbakken zijn nagenoeg nergens te vinden, maar toch vind je nergens zwerfvuil. In Japan wordt afval de hele dag netjes bijgehouden tot thuis en daarna gerecycleerd. Schoenen worden bij het betreden van een woning of guest house aan de deur achtergelaten en je wordt steevast begroet met een respectvolle buiging. Ook al zijn er heel wat Westerse invloeden binnengesijpeld in de Japanse maatschappij, zij doen de dingen nog steeds op hun eigen manier.

3. Grootsteden met grote verschillen

Overweldigend, overprikkelend en op voorhand ook een beetje intimiderend, die hypermoderne grootsteden in Japan. Maar eens je went aan het openbaar vervoer, de constante stroom van mensen en de hoge gebouwen, ontdek je dat elke stad (en zelfs elke buurt) een andere vibe heeft, er om elke hoek iets anders te ontdekken valt en je van de ene in de andere nieuwe indruk tuimelt. Osaka, Hiroshima, Kyoto, Tokyo … ze zijn allemaal zo verschillend en hebben hun eigen unieke karakter. Momentjes van rust zocht ik op in de groene parken of door langs een kleine tempel te passeren. Eén ding moet je wel loslaten: je gaat nooit álles gezien hebben en ik was al heel blij met de plaatsen die ik wel kon bezoeken tijdens onze reis. Reden te meer om nog eens terug te gaan.

4. Berenbellen & theehuisjes

Naast grote steden bezochten wij ook heel wat kleinere plaatsen en trokken we enkele keren de natuur in. Japan is een enorm groen land met prachtige bossen, bergen, vulkanen, een mooie kustlijn en talrijke warmwaterbronnen. We wandelden in de Japanse Alpen een stukje van een oude postroute, tussen Magome en Tsumago. We trokken stukken door het bos, door piepkleine dorpjes met traditionele huizen en stopten onderweg voor een gratis kopje thee in een theehuisje waar het vuur gezellig brandde. Langs het goed aangegeven pad hangen op regelmatige afstand bellen, die je moet rinkelen om beren op afstand te houden. De beloofde beren hebben we niet gespot, spijtig genoeg of gelukkig. ’t Is maar hoe je het bekijkt.

5. Pendelgenot

Treinen die op tijd rijden, het is een droom die menig Belgische pendelaar koestert … In Japan houden de treinen zich niet alleen stipt aan hun rijtijden, ze worden ook nog eens tiptop onderhouden en gepoetst. Je kan je stoel draaien naar de gewenste rijrichting, er zijn propere toiletten aan boord en het is er zalig stil ondanks de enorme snelheid waarmee ze door het Japanse landschap zoeven. Zowel de lokale treinen als de hogesnelheidstreinen, de beroemde Shinkansen, functioneerden perfect. Hebben wij een trein met vertraging gespot? Jawel! Hebben wij dan allemaal een foto genomen? Euh, jawel hoor, dat is uiteindelijk toch ook een unieke ervaring in Japan. Bij terugkeer naar België was aanpassen aan de Belgische treintijden misschien wel de grootste reversed culture shock waar ik terug aan moest wennen.

6. 7/11, Family Mart & Lawson

Misschien nog wel mijn favoriete ontdekking: een dagelijks bezoekje aan de lokale buurtsupermarkt. Ik ben zo’n grote fan, dat ik het geluidje van de deur soms nog hoor na-rinkelen in mijn dromen … Ze verkopen niet alleen snacks, maar je kan hier ook ontbijt, lunch en koffie krijgen. De boterhammen met eiersla, de verse gebakjes en onigiri (gevulde rijstdriehoekjes met een zeewiervel rond) vielen goed in de smaak en waren de perfectie optie voor de lunch tijdens onze verplaatsingen met de Shinkansen. En het favoriete souvenir van enkele deelnemers: sokken met strepen in de kleuren van de Family Mart.

7. Toiletten met knopjes & snufjes

Zoek het op, het is een ding. Een heel aparte ervaring op zich: het Japanse toilet. Voorzien van een bedieningspaneel, diverse sproeiknoppen, een muziekje om gebeurlijke geluiden te maskeren, een blazer om je bips weer droog te krijgen en vaak ook een wasbakje bovenop de spoelbak van het toilet, zodat het water waarmee je je handen wast, kan hergebruikt worden om door te spoelen bij de volgende plasbeurt. Zelfs op plaatsen waar je het niet verwacht (in parken, openbare toiletten, in het station …) kan je een proper toilet vinden dat voorzien is van alle technologische snufjes. En snufje mag je wel letterlijk nemen: wie wil, kan het kleinste kamertje zelfs parfumeren na hun bezoek.

8. Een extra reiszak vol souvenirs

Ik kon niet altijd volgen wanneer mijn reisgenoten het hadden over anime, manga, Pokemon, Studio Ghibli, Naruto, en nog zoveel meer. Maar ik vond het wel fantastisch om hen hierover te horen praten en om te zien hoe zij zich in die fantasiewereld konden onderdompelen in de Japanse steden. Elk Pokemon-center werd bezocht, tweedehands manga-winkels werden geplunderd, fantasy-stores werden afgevinkt van de bucketlist en in de iconische winkelketen Don Quijote sloegen we een voorraad Japanse snacks in. Meerdere mensen uit onze groep hebben op het einde van de reis in Tokyo een extra reiszak moeten kopen om al hun gekochte plushies, collectibles, mangas … terug thuis te krijgen. We hebben de lokale economie extra goed gesteund dus.

9. Traditie & religie

Van een hypermoderne maatschappij verwacht je het niet meteen, maar het dagelijkse leven in Japan is doorspekt met oude tradities en gewoonten die terug te leiden zijn naar hun religie. De twee belangrijkste religies in Japan zijn het shintoïsme en het boeddhisme. Al meer dan 1400 jaar bestaan deze geloven harmonieus naast elkaar en vullen ze elkaar zelfs aan. Verspreid door heel het land vind je talloze boeddhistische tempels, shinto-schrijnen en andere religieuze of spirituele plekken. Een goed onderhouden schrijn vlak naast torenhoge wolkenkrabbers is geen rariteit en een welkom rustpunt in de drukte van de grootstad.

10. Ontspannen in de onsen

Joker verlegt je grenzen. Dus trokken we op dag 5 naar de onsen om met z’n allen naakt te ontspannen in de warmwaterbaden. Voor je de baden betreedt, was je je van kop tot teen, zittend op een krukje. Het enige dat je mee binnen neemt, is een piepklein handdoekje dat je tijdens het baden nat boven op je hoofd legt om een beetje af te koelen terwijl je ontspant in het hete water. Deze traditionele manier van baden wordt door toeristen eerder gezien als een spa-beleving, maar is tot op de dag van vandaag voor sommige Japanners zonder uitgeruste badkamer hun dagelijkse manier om zich te wassen. In de onsen die wij bezochten waren de baden in openlucht, net naast een waterval. Echt een mooie en ontspannende ervaring.

Dit artikel verscheen in De Karavaan van januari 2025. Ook 4x per jaar ons magazine ontvangen? Word lid van Karavaan! 

Destination Bhutan als ultieme reist(r)ip

Wanneer mensen mij vragen ‘Hoe was het in Bhutan?’, begin ik met ‘Goed!’. Daarna durf ik al eens te zeggen ‘Heerlijk om eens te mogen volgen, in plaats van altijd als reisbegeleider Joker-groepsreizen op sleeptouw te nemen’. Maar als ik daarna merk dat er nog meer wil om te luisteren is, dan is het hek van de dam. En aangezien ik jullie stilte op dit moment graag zo opvat, here I go!

Tekst: Siel Lammertyn / Foto’s: Siel Lammertyn, Tim Van Den Brande

De WOW-factor van Bhutan begint al in het vliegtuig. Als je vliegt vanuit Delhi of Kathmandu, dan word je een hele vlucht lang getrakteerd op de mooiste zichten. De piloot ontpopt zich tot reisbegeleider: ‘Ladies and gentlemen, on your left you can see the Mount Everest, the highest mountain in the world … And now you see the 3rd highest mountain … And now you see the 5th tallest mountain…’. Naar beneden turend richting de bergen van Nepal zie ik de vele huizen in de valleien. Maar dat stopt vanaf dat je het Bhutanees luchtruim binnenvliegt. Hier is niks anders dan bergen en bomen. Tot je opeens wel erg dicht bij de grond begint te vliegen, zo dicht dat je bijna de individuele rijstkorrels op de rijstvelden kan zien groeien. Tussen de bergen slalomt het vliegtuig tot, letterlijk achter het (berg)hoekje, de kortste landingsbaan ooit komt piepen. Wat een landing! Alle passagiers zijn al overweldigd door Bhutan, nog voor we goed en wel aangekomen zijn.

“Van de goulden rijstvelden & de wondermooie tempels tot hoge passen & diepe valleien , ze doen me met open mond staren”

De Bhutanese identiteit boven alles

Ondanks dat Bhutan actief toeristen probeert te lokken, blijft het een dure bestemming. Ik was er dan ook slechts 8 nachten. Voor een land met de grootte van België zou dat moeten lukken. Maar strijk al die Bhutanese bergen plat en je hebt een land ter grootte van India. Schaamteloos beperk ik me dus tot de toeristische route, waar ik warempel één van de jongere reizigers blijk. Hierdoor zijn de wandelroutes, van kortere tot meerdaagse, niet druk. Alleen de monniken of nonnen wandelen me steevast met vaste tred voorbij. Want ja, aan het einde van elke wandelroute ligt wel één of andere tempel die je enkel te voet kan bereiken. De gebedsmolens, gezangen, gebeden en uitzichten zorgen voor een serene sfeer. Maar wist je ook dat alle gebouwen (particulier én openbaar) moeten opgetrokken worden in de typische Bhutanese architectuur? Prachtig!

En dat brengt me naadloos bij nog zo’n Bhutanese eigenaardigheid: hun focus op het behoud van de Bhutanese identiteit. Buitenlanders zijn er enkel welkom om tijdelijk te werken of toerist te spelen. Migreren naar Bhutan, dat gaat niet. Aan het werk? Dan moet je traditionele Bhutanese kledij dragen. Overal, van de straat tot de mensen hun living, zie je portretten van de koning – die van nu, van het verleden én de toekomst. De troonopvolger is namelijk de peuterzoon van de koning, wiens portret ook overal te vinden is. De Bhutanen hebben een enorm vertrouwen in hun koning. Zo groot dat de eerste verkiezing voor een parlement slechts in 2008 plaatsnam en dat de modale Bhutanees nog steeds het nut er niet van inziet, want waarom hebben ze meer nodig dan hun koning? Natuurlijk zijn de parlementsleden ook zo doordrongen van dat feit, dat zij niets zouden beslissen dat de koning zou schofferen. Als er dus beslist wordt dat alle huizen een groen dak moeten hebben, want dat is beter voor het landschap, dan doet iedereen dat zonder morren.

Flaming Thunderbolt of Wisdom

Het land ligt gesandwicht tussen India en Tibet, en die invloeden kan je goed voelen. Desondanks kan je Bhutan niet verwarren met die twee landen. Van hun grondwet (‘Het hele land moet voor minimum 60% uit beschermde natuur bestaan’) tot hun eten (’t Is precies Tibetaans, maar ongelofelijk pikant), ze doen er hun eigen ding mee. Het land is ook Boeddhistisch, maar doet ook dat op z’n eigen manier. Zo zie je te pas en te onpas fallus-symbolen. Dat komt door één monnik; The Divine Madman. Als yogi was hij tegen het Boeddhistische establishment, hij deed graag zijn eigen ding. Zo zwierf hij rond, vertelde hij aangebrande moppen, verleidde vrouwen en dronk bier. Vele verhalen gaan de ronde over deze yogi: zo plaste hij op de het hoofd van een monnik, waarna er een heilig mantra op het hoofd van deze monnik verscheen. Maar waarom dan de fallus? Voor demonen trok hij steevast zijn broek uit. Bij het aanzien van zijn Flaming Thunderbolt of Wisdom – en die naam verzin ik niet! – konden die demonen niet anders dan bezwijken. Een krachtig wapen dus, die fallus. Bon, ik denk er het mijne van. Aan deze yogi hebben de Bhutanezen ook hun nationale dier te danken, die hij maakte van een kruising tussen een geit en een koe. In een land waar tijgers, rode panda’s en sneeuwluipaarden rondlopen, kan enkel een Divine Madman zorgen dat zo’n dier nationaal wordt vereerd!

Unieke bestemming om met open mond naar te staren

Maar Bhutan is vooral prachtig. Van de gouden rijstvelden tot de hoge passen, van de wondermooie tempels tot de eeuwige bossen. De frisse berglucht, diepe valleien en dorpen doen me met open mond staren – of is dat de ijlheid door de hoogte? Gooi daar nog één van hun typische Boeddhistische festivals bovenop – en dat zijn er veel, dus het is niet moeilijk om er minstens eentje te bezoeken – en je hebt een unieke bestemming die iedere ziel kan beroeren!

Heb jij zin om de sprong te wagen en Bhutan als reisbestemming op jouw bucketlist te zetten? Denk dan zeker aan deze stappen tijdens je voorbereiding:

Dit artikel verscheen in De Karavaan van januari 2024. Ook 4x per jaar ons magazine ontvangen? Word lid van Karavaan! 

Overwinteren in de Alpen

Ik was een jaar of 10 toen ik voor het eerst op de latten stond, met de schoolbus vol tieners richting de Oostenrijkse bergen. Ik vond het leuk, maar toch wat frisjes. Ik verstond de leraren niet en die transparante soep vond ik maar niets. Enkele jaren later stond ik in Frankrijk met mijn familie op een snowboard. Ik herinner me vooral dat ik in België net was gevallen met de fiets en dat mijn gezicht niet om aan te zien was. De smaak had ik dus niet direct te pakken. Toch stond ik afgelopen winter elke dag op mijn plank. Hoe is het zover kunnen komen?

Tekst & foto’s: Cleo De Wolf

Sinds een jaar of 3 heb ik de snowboardkriebel echt te pakken. Na een relatiebreuk nam ik toen een jaar loopbaanonderbreking. Mijn droom was een solo-reis naar het exotische India. De covid-maatregelen lieten het helaas nog niet toe. Na een plukseizoen (denk aan amandelen, druiven, vijgen) in het zuiden van Europa, bleef ik langdurig positief testen en kon ik niet reizen buiten de Europese grenzen. Oké, laten we dan de bergen intrekken deze winter, naar het Franse Les Sybelles. Eén week werden twee weken. Wat een vrijheid voelde ik! En daarna tóch naar de bakermat van het boeddhisme. Alleen … er was een zaadje geplant.

De volgende winter zocht ik een manier om enkele weken, betaalbaar, in de bergen te vertoeven. Met Kriski was ik twee schoolvakanties animatrice voor de kleinsten. In het Oostenrijkse Ischgl en het Italiaanse Folgarida werd ik gedoopt tot kerstman, maakten we een heuse iglo en schminkte ik erop los. De helft van de dag kon ik vrij de berg aftjezen. In de paasvakantie deed ik mijn opleiding tot snowboardinitiator in het Italiaanse Livigno.

Een héél winterseizoen?

Toen rees het idee, de natte droom van elke wintersportfanaat: een ganse winter in de bergen. Een van de beste beslissingen van mijn leven. Ik solliciteerde voor Sunweb als reisleider ter plekke. Na mijn eerste reizen als Karavaan-reisbegeleider naar Ecuador en Mexico, was ik kort erna terug op pad. Deze keer voor 5 maanden naar de prachtige Alpen, in het skioord La Plagne! Niet de schattige familietjes begeleiden, maar de studenten ontvangen en entertainen van het goeie ouwe Skikot (nu omgedoopt tot Totally Snow). Vergis je niet, de jobtitel is misschien bijna hetzelfde (reis-leider bij Sunweb en reis-begeleider bij Karavaan), maar de jobinhoud was toch meer dan lichtjes verschillend.

Crawls & cantussen

Mijn collega’s en ik organiseerden pubcrawls en cantussen voor de studentengroepen. We reserveerden een restaurantplekje voor pakweg 100 studenten, zorgden dat de studentenverenigingen biervaten konden aankopen in de Yeti-tent, konden rodelen, skilessen volgen, en vooral veel feesten … Ik verlegde (niet zonder schaamte) mijn grenzen door shotjes te gieten in de mond van mensen die tien jaar jonger waren.

De meest intense dagen als Sunweb-reisleider waren de aankomstdagen. Je wordt wakker gebeld rond 6u30 door een sappig Nederlands accentje: “Ja, we zijn aan de klim begonnen, we zijn er binnen een half uurtje”. Kleren aan, koffie binnengieten, merch niet vergeten: onze vlag in de sneeuw planten, bagageruimte openen, ski-verhuur waarschuwen, en naar beneden rushen. Terwijl je vol adrenaline op de eerste (van soms tientallen) bussen staat te wachten in het halfdonker, en je bus-speech aan het oefenen bent, zorg je ervoor dat je handen er niet afvriezen. Daarna kan de molen beginnen: chauffeurs verwelkomen, speechen, bagage afzetten, skikleerwissel faciliteren, waarborg ontvangen, skipas overhandigen, betalingen uitvoeren, Totally Snow-bandjes afgeven, skiverhuur faciliteren en zien dat je niet omver valt van de honger. Even uitblazen boven op je appartementje en even later kan de molen verder draaien: bagageruimte openen, inchecken, sleutels overhandigen, vertrekkende studenten helpen met teruggave waarborg, bussen opwachten, studenten uitzwaaien … Tijdens de weekends hadden we dus de langste werkdagen, met nog 2 à 3-tal aankomstdagen van kleinere groepen tijdens de week.

Collega’s, roommates en vrienden

Op papier hadden we een conventionele 35-uren-week. In de realiteit werk je wanneer er werk is. Soms is dat meer, en soms is dat minder. Er is ook een administratieve kant aan de job als reisleider. Ik werd vaak vroeg wakker en deed enkele uren administratie. Op de skiliften vroren mijn handen er vaak af terwijl ik mails en WhatsApp’jes van groepen en partners beantwoordde. Het was wel eens pittig en hard werken, maar er overviel me telkens een gelukzalig gevoel wanneer ik buitenkwam in de sneeuw en de bergen introk.

Anders dan bij Karavaan heb je collega’s ter plekke. We waren een ploegje van zes Sunwebbers – 3 jonge twintigers en 3 dertigers, met twee leidinggevenden (letterlijk) boven ons. Allen woonden we in hetzelfde grote gebouw. Mijn dichtste collega was tevens mijn huisgenote en werd een vriendin. Je werkt met elkaar, maar tegelijk leef je bij elkaar, en gaat ’s avonds een glas drinken en dansen. Je trekt elkaar door het slop als het even niet meer gaat en bent elkaars back-up op het werk.

Free spirits in de bergen

La Plagne zelf is een mengelmoes van 8 mooie dorpjes in de Tarentaise-vallei in het departement Savoie. Bekend van alle smeuïge gerechten zoals fondue, tartiflette en raclette. Samen met Les Arcs vormt La Plagne het skioord Paradiski. Het is één van de grootste skigebieden in de Franse Alpen. Ik woonde in Bellecôte, gelegen op 1900m hoogte. Ondanks de naam (genoemd naar een mooie bergtop natuurlijk) is Bellecôte eigenlijk het lelijkste dorp van La Plagne. Het appartementsgebouw van de jaren 70 zou al jaren een opknapbeurt krijgen. Zoals in ieder zelf-gerespecteerd ouder skioord heb je beneden een galerij, met álles: een skiverhuur, een supermarkt, bakker, boetiekjes, restaurant, ontbijtcafé, kapper, wasserij, hotelreceptie, en zelfs 2 clubs en een tatoeëerder.

Bellecôte, en bij uitbreiding heel La Plagne, functioneert als een typisch dorp tijdens een winterseizoen. Door de vele partners die we hadden met onze job, kenden we bijna iedereen. Saisonniers vind je overal: skileraren, receptionisten, barmensen, koks, medewerkers van de skiverhuur of wellness, chauffeurs, onthaal en redders van het zwembad, verkopers van de sportwinkels … In hun vrije tijd mengen ze zich niet te veel met de ‘tijdelijke’ toeristen en trekken eerder met elkaar op. Er is een leuke ‘live free ’-vibe, het zijn fijne zoekende mensen die niet het conventionele leven leiden. Sommige onder hen leefden een heel seizoen in hun omgebouwde van. Wat een verademing!

6 tips voor wie ook een winterseizoen wil doen en niet weet waar te beginnen:

1. Frankrijk, Italie, Oostenrijk, Zwitserland, Andorra. Of toch liever Canada, of Japan? De bestemmingen zijn oneindig, dus maak hier eerst een keuze in. Let wel, meertalig zijn is overal een dikke plus.

2. Denk na wat je graag doet van werk Werk je graag dagelijks met mensen, of liever vanop een afstand? Er bestaan ook meer administratieve jobs, maar dat aanbod is eerder beperkt.

3. Old school, but it does the job: Facebook. Denk na waar je graag op winterseizoen wil gaan en maak je lid van de bijhorende facebookgroep voor seizoenswerkers. Er wordt veel gepost, ook qua vacatures.

4. Zorg ervoor dat je logement en je skipas in je contract zit. Het is moeilijk (en pokkeduur) om zelf een slaapplaats te vinden in skidorpen.

5. Begin te solliciteren vanaf augustus Tegen oktober zou je zeker moeten zijn van een job, zodat je eind november / begin december kan starten.

6. Wil je geen volledig seizoen naar de bergen? Er bestaan ook Belgische sneeuwsport-reisorganisaties die je meenemen tijdens de schoolvakanties als reisleider, animatrice of skileraar.

Dit artikel verscheen in De Karavaan van januari 2024. Ook 4x per jaar ons magazine ontvangen? Word lid van Karavaan! 

Reizen voor een betere wereld

Wat is jouw definitie van reizen? De wereld ontdekken? Of van de wereld een betere plek maken? Reizen kan zo veel meer zijn dan enkel het verkennen van nieuwe bestemmingen. Het is een krachtig middel om een positieve impact te maken op de wereld. Bij Joker, Anders Reizen, Karavaan en de ViaVia Reiscafés wereldwijd geloven we in de kracht van reizen om een verschil te maken. Het Joker ViaVia Projectenfonds speelt hierbij een cruciale rol, door regeneratief toerisme in de praktijk te brengen en te ondersteunen.

Tekst: Isabelle Claes // Foto’s: ViaVia Buenos Aires & ViaVia Entebbe

Regeneratief Toerisme: Wat is dat eigenlijk?

Regeneratief toerisme gaat verder dan duurzaam reizen. Het draait niet alleen om het behouden van bestemmingen, maar om actief bij te dragen aan hun evenwichtige groei. Bij deze aanpak staat de bestemming centraal, waarbij jij als reiziger niet langer een passieve bezoeker bent, maar een actieve deelnemer die bijdraagt aan het welzijn van zowel de gemeenschap als het ecosysteem. De vraag die we ons steeds stellen is: hoe kunnen we niet alleen de bestemming gezond houden, maar ook de hele omgeving eromheen versterken en laten groeien?

Toerisme is de bron van inkomsten voor één op de tien mensen wereldwijd. Dit geeft ons de kans om écht iets te veranderen. Natuurlijk zijn er checklists en standaarden die we kunnen volgen, maar als we niet handelen met bewustzijn en betrokkenheid, blijven ze oppervlakkig. Echte regeneratie gebeurt wanneer we bewuste keuzes maken, die verder gaan dan duurzaamheid. Door te kiezen voor regeneratieve projecten, bouwen we actief mee aan veerkrachtige gemeenschappen en bloeiende ecosystemen. Samen maken we van elke reis een kans om de wereld beter achter te laten dan we haar aantroffen.

Het Joker ViaVia Projectenfonds: investeren in mensen en omgeving

Met het Joker ViaVia Projectenfonds ondersteunen we projecten die regeneratief toerisme bevorderen en een blijvende positieve impact hebben. Onze focus ligt op initiatieven die lokaal worden beheerd, bij voorkeur door de ViaVia’s, en direct bijdragen aan de gemeenschappen en natuur in de omgeving. Door financiële steun te bieden voor opleidingen, materiaal en andere essentiële middelen, helpen we deze projecten om hun volledige potentieel te bereiken.

Bij de keuze voor projecten ligt de nadruk op lokale betrokkenheid en impact. We geloven dat verandering van binnenuit moet komen, en daarom richten we ons op initiatieven die door de gemeenschappen zelf worden geleid. Dit zorgt niet alleen voor een duurzamere impact, maar ook voor een diepere verbinding tussen reizigers en de bestemmingen die ze bezoeken.

Een positieve bijdrage aan de wereld

Met het Joker ViaVia Projectenfonds willen we reizen transformeren van een persoonlijke ervaring naar een collectieve kracht die goed doet. Door te investeren in mensen en hun omgeving, dragen we actief bij aan het creëren van een betere, veerkrachtige wereld.

Sinds 2023 ondersteunen we twee inspirerende projecten binnen het wereldwijde ViaVia-netwerk: La Huerta como Escuela van ViaVia Buenos Aires en het CosmoGolem-project in ViaVia Entebbe. Beide projecten bieden een unieke bijdrage aan lokale gemeenschappen en benadrukken het belang van creativiteit, onderwijs en kinderrechten.

CosmoGolem: Een houten reus voor kinderrechten

Kinderrechten vormen de rode draad in het project van ViaVia Entebbe. In Oeganda leeft de helft van de kinderen in armoede, waardoor ze vaak hun kindertijd verliezen aan de harde realiteit. ViaVia Entebbe zet de CosmoGolem in, een houten reus van vier meter hoog, om kinderen een veilige plek te bieden waar ze weer even kind kunnen zijn.

De CosmoGolem is een creatie van de Belgische kunstenaar Koen Vanmechelen. Wereldwijd staan er meer dan 40 van deze indrukwekkende beelden, die kinderen de ruimte geven om hun emoties, dromen en wensen te uiten. De reus heeft een hart dat open kan, zodat kinderen hun gedachten en verlangens erin kunnen achterlaten. Het idee van de Golem vindt zijn oorsprong in joodse legendes, waarin een wezen van klei tot leven komt om mensen te helpen.

Dromen van een toekomst

De CosmoGolem brengt kinderen samen en biedt hen een plek waar ze even kunnen ontsnappen aan de dagelijkse zorgen. Ze kunnen hun gevoelens uitdrukken via poëzie, verhalen, dans en tekeningen. Omdat woorden soms tekortschieten, helpt kunst hen op een andere manier hun emoties te verkennen en te delen.

Kunstenaars uit Katabi, nabij Entebbe, spelen een cruciale rol in het project. Ze organiseren creatieve workshops, waarin kinderen niet alleen nieuwe vaardigheden leren, maar ook elkaars verschillen ontdekken en leren respecteren. Deze workshops versterken niet alleen de gemeenschap, maar bieden ook de kinderen zelfvertrouwen en hoop voor de toekomst.

Eerste workshops & inhuldiging

Dit voorjaar kreeg de CosmoGolem een permanente plek aan de ingang van ViaVia Entebbe, een indrukwekkende constructie van bamboe. Dankzij het Joker ViaVia Projectenfonds konden deze zomer al de eerste workshops plaatsvinden. Deze workshops varieerden van dans en muziek tot kunst en een specifieke sessie over kinderrechten. De creatieve aanpak biedt kinderen een platform om hun stem te laten horen, op manieren die hen het beste passen.

“Verandering moet van binnenuit komen , dus richten we ons op projecten die door de gemeenschappen zelf worden geleid.”

In februari 2025 wordt de officiële inhuldiging van de CosmoGolem in Entebbe gevierd. Deze ceremonie, met de aanwezigheid van Koen Vanmechelen en Bob Elsen, medeoprichter van Joker en ViaVia World, valt samen met de internationale dag van de hoop op 17 februari. Deze symbolische dag werd in 2006 in het leven geroepen toen de CosmoGolem in Mumbai, India, werd gebouwd samen met Jeanne Devos, een andere belangrijke pleitbezorger van kinderrechten.

Plan je de komende maanden een reis naar Oeganda? Ga dan zeker langs in ViaVia Entebbe. Je kan er kennis maken met de cosmogolem en de kunstenaars en organisaties die er samen bouwen aan een betere toekomst voor kinderen.

La Huerta como Escuela: de moestuin als leerschool

La Huerta como Escuela is een uniek project van ViaVia Buenos Aires waarbij leerlingen en leerkrachten samen een groentetuin onderhouden, zonder pesticiden en volledig volgens de principes van agro-ecologie. Het idee is eenvoudig maar krachtig: door samen groenten te kweken, krijgen leerlingen de kans om hun theoretische lessen in biologie en wiskunde direct in de praktijk toe te passen. Daarnaast leren ze over gezonde, seizoensgebonden voeding, duurzame landbouw, en het belang van natuurbehoud en biodiversiteit.

In dit project werken leerlingen van verschillende studierichtingen samen om tot een goed resultaat te komen. Bovendien biedt de moestuin een extra bron van inkomsten, door de verkoop van de groenten en kippen die ze zelf kweken. Dit geld wordt opnieuw geïnvesteerd in het project, waardoor ook andere scholen in de regio hun eigen moestuin en kippenkwekerij kunnen starten.

Initiatiefnemer Puntu Swinnen, uitbater en chef-kok van ViaVia Buenos Aires, startte in 2016 met zijn eigen moestuin Gaucho Verde. Tijdens de coronapandemie breidde hij zijn activiteiten uit met de productie van hoeve- en kooivrije legkippen. Puntu produceert alles op zijn eigen grond, zonder chemische middelen, en verkoopt groenten, eieren en kippen aan een vaste groep van 40 gezinnen in Buenos Aires. De opbrengst herinvesteert hij in zijn tuin, waardoor het project blijft groeien.

Scholen en kinderen betrokken

Dankzij de steun van het Joker ViaVia Projectenfonds werd het afgelopen schooljaar materiaal aangeschaft om de eerste schoolmoestuin aan te leggen. Inmiddels is de eerste oogst binnen, en gaf landbouwingenieur Juan Pablo Orbegozo een les over organische teeltmethoden en het verzorgen van de gewassen. Binnenkort volgen lessen over composteren en financieel beheer, zodat de leerlingen alle aspecten van een duurzame, winstgevende moestuin leren beheersen. Met dit project groeit niet alleen het bewustzijn over gezonde voeding, maar ook de betrokkenheid bij natuurbehoud en duurzaamheid, wat de impact op lange termijn vergroot.

Ga je langs ViaVia Buenos Aires? boek dan zeker een daguitstap naar Gaucho Verde en de schoolmoestuin. Zo draag je als bezoeker ook bij aan de toekomst van dit project.

Waar je volgende reis ook naartoe gaat, denk voortaan eens na over de positieve impact die je kunt maken. Samen kunnen we ervoor zorgen dat reizen niet alleen ons leven verrijkt, maar ook de gemeenschappen en natuur die we onderweg ontmoeten. Jouw reis kan een verschil maken!

Wil je bijdragen aan soortgelijke projecten en een gift doen? Dit kan rechtstreeks via de website van het Projectenfonds waar je overigens alle informatie terugvindt over de gesteunde projecten. Dankjewel voor je steun!

Dit artikel verscheen in De Karavaan van oktober 2024. Ook 4x per jaar ons magazine ontvangen? Word lid van Karavaan! 

Australië van Apple Pie tot Zon

Bijna een jaar geleden vertrok ik naar Australië met mijn H2O-jeugdherinneringen (je weet wel, die serie over zeemeerminnen) en een ‘nu of nooit’-gevoel. Ik zat vast en ik had nood aan verandering. In mijn hoofd bleef ik maar denken aan een quote van Thomas Lélu: “Watch more sunsets than Netflix.” Dus zonder een gedetailleerd plan, maar met veel goesting, stapte ik op het vliegtuig.

Tekst & foto’s: Lotte Doom

Na zes maanden vol avontuur, nieuwe ervaringen, heel wat deksels op mijn neus en vriendschappen voor het leven, landde ik terug in België. Sindsdien is de meest gestelde vraag: “Hoe was Australië?” Simpel, toch? Maar probeer maar eens een half jaar samen te vatten zonder dat de ander halverwege afhaakt en al spijt heeft dat hij het überhaupt vroeg. Dus ja, ik heb een trucje bedacht: een alfabet van mijn tijd down under met al mijn favoriete plekken, onverwachte ontdekkingen en momenten die ik nooit zal vergeten.

A van Apple Pie: Australië staat niet echt bekend om zijn goeie pistolets en koffiekoeken, maar de apple pie? Die is echt next level, net zoals het zuurdesembrood. En ja, ik ben in de Vegemite-val getrapt, maar de Meat Pie met ketchup kan er nog wel mee door. Oh, en vergeet de zeewiersnacks, Cheerios en Tasty Cheese niet! Ik weet dat mijn snackkeuzes raar zijn, maar geloof me, ze zijn verrassend lekker.

B van Bloody Rippah: Australisch Engels? Het lijkt wel een andere taal. “Yah Bloody Rippah!” is trouwens een compliment, geen scheldwoord. En als ze zeggen “this arvo”, bedoelen ze deze namiddag en niet vanavond – dus kom op tijd! Of niet, en maak dezelfde fout als ik.

C van Camping Life: Koop een swag (nee, niet “swag”, maar een soort slaapzak) en trek de bush in. Zandvliegen ontwijken en je schoenen verstoppen voor de dingo’s leer je in no time. Want geloof mij: dat van die dingo’s die overal mee gaan lopen, is echt waar!

D van Drop Bears: ‘Gevaarlijke’ koala’s die uit bomen vallen en je opeten? Fake news. Maar als je echte koala’s wilt zien, ga dan naar Magnetic Island en doe de Forts Walk. Pro tip: let op de pijlen die andere wandelaars in het zand tekenen om ze te spotten.

E van Everything is altijd Okay:  De vraag “How are you?” is een dagelijks ritueel, maar als je zegt hoe het echt met je gaat, dan wordt het plots erg ongemakkelijk. Dus doet iedereen maar alsof alles geweldig is. Vrouw op sterven? Schoonouders blijven al maanden logeren? Slechts 4 uur slaap per nacht? Maakt allemaal niet uit, want: “I’m GREAT, mate! Living the dream!”

F van ‘He died with a Felafel in his hand’: Voor Kerstmis kreeg ik het boek ‘He died with a felafel in his hand’, een autobiografische roman van Australische schrijver John Birmingham over zijn ervaringen als co-houser. En ik kan het bevestigen: sharehouses in Sydney zijn een ervaring apart (of liever: de sharehouse-roomies). Vraag maar aan mijn vriend Gianluigi die een gat in de muur maakte om uit de badkamer te ontsnappen in plaats van gewoon het slot om te draaien.

G van Greyhound:  Nee, niet die coole hond, maar die bus waarin je soms 28 uur kunt zitten naast de meest unieke figuren en dat allemaal voor de ervaring (lees: om geld te besparen).

H van Huidhonger: Soloreizen is een kunst op zich. Je leert dat niet elk gesprek diepzinnig hoeft te zijn en soms zijn het juist die luchtige babbels die je nodig hebt om je niet te eenzaam te voelen. Maar te veel oppervlakkige gesprekken kunnen al snel vermoeiend worden. De juiste balans vinden? Daar werk ik zelf nog aan.

I van Indigenous People: Australiërs zijn meer dan alleen surfers met mullets en mensen die op blote voeten naar de supermarkt gaan. De echte Aboriginal-cultuur vind je vooral in de outback en in het noorden.

J van Jandals: Of zoals wij ze kennen: teenslippers. Letterlijk iedereen draagt ze, overal en altijd. Het is gewoon een ding! En dan heb ik het nog niet over de Birkenstocks gehad.

K van kangoeroes, krokodillen en kakkerlakken: Weet wat te doen als er plots een kangoeroe voor je neus staat, want ze duiken overal op – vaak op de meest onverwachte momenten. Krokodillen? Die moet je gewoon vermijden, want als je er één ziet, is het al te laat. En kakkerlakken? Die brengen je graag een bezoekje ’s nachts, dus be prepared.

L van White TaiL Spiders: Note to self – zet niet zomaar elke spin buiten die er niet zo groot en eng uitziet. Een kleine witte staart kan je al snel grote problemen bezorgen. Zoek dus misschien eerst op wat voor spin het is – altijd handig!

M van Mulgas Adventures: Ik kreeg de tip van een andere backpacker om vier dagen op avontuur te gaan in de outback met Mulgas Adventures. Het werden de vier beste dagen van mijn hele reis in Australië en zelfs alle ingeslikte zandvliegen konden de ervaring niet verpesten. Neem deze gouden tip van mij aan en ga er gewoon voor!

N van No Worries: In Australië is het oké om luidop te zeggen dat je niet naar het nieuws kijkt of je werkschema aanpast aan wanneer de golven het best zijn. Soms voelt het leven er over het algemeen gewoon een beetje lichter.

O van Once in a lifetime (letterlijk): Het vuurwerk in Sydney op Nieuwjaar? Prachtig, het mooiste dat ik ooit heb gezien! Een echte once in a lifetime! Maar 16 uur wachten in de regen voor een goeie plek zodat je ’s avonds goed zicht hebt, was dat ook. Het zal dus waarschijnlijk bij die ene keer blijven.

P van Port Elliot: Ik maakte een onverwachte stop in Port Elliot (dichtbij Adelaide) waar ik fantastische mensen leerde kennen, de zotste uitzichten tegenkwam en het thuisgevoel vond dat ik de voorafgaande maanden een beetje had gemist. Als je er dan toch bent, vergeet zeker niet de zonsondergang te checken bij de Bluff.

Q van Quokka’s: Op Rottnest Island maken toeristen selfies met de schattige quokka’s, maar het echte geheim? Zwemmen met zeeleeuwen iets verderop. Magisch!

R van Rips: Weet wat een rip is voor je de zee induikt en thank me later.

S van Sunset of Sunrise: Voor de beste zonsopgang? Ga naar de Lighthouse in Byron Bay. Voor een epische zonsondergang moet je bij de Pinnacles dichtbij Perth zijn. Belangrijk detail: zorg ervoor dat er niet te veel wolken zijn en dat er geen regen is voorspeld. Anders ben je zo vroeg opgestaan voor niets!

T van gratis Toiletten: In de steden vind je op elke hoek wel een gratis toilet – heel handig voor mensen zoals ik die altijd nét te veel water drinken. En alsof dat nog niet genoeg is, hebben ze ook overal bubblers om je fles bij te vullen – al smaakt het ene bubbelke toch net iets frisser dan het andere!

U van Al die Uren en Tijdzones: Altijd handig om even te checken in welke tijdzone je vrienden zitten voordat je afspreekt. Of doe zoals ik en kom overal op het verkeerde moment aan!

V van Vogelconcert: Of je het nu wilt of niet: je wordt elke ochtend wakker met een tropische symfonie. Van de lach van de kookaburra tot het vreemdste gekrijs van de cockatoo. En dan hebben we het nog niet gehad over de regenbooglori’s die veel te vroeg opstaan.

W van zeilen op de Whitsunday Islands: Hagelwitte stranden, helder turquoise water en de beste snorkelplekken die je je kunt voorstellen – het bestaat echt, en het is de ideale plek voor een meerdaagse zeiltocht.  Het is prachtig – zelfs als je midden op zee in een tropisch onweer terecht komt en zo zeeziek bent als een gieter. Oh, en blijf voor één keer niet te lang in je nest liggen want ’s ochtends komen de schildpadden hun eerste adem van de dag happen.

X van Extreem: Wat maakt Australië zo speciaal? Letterlijk alles is extreem: het weer, de temperatuur, de landschappen, de grootte van de dieren, de afstanden die je reist… Niet normaal!

Y van Yarning: Australiërs zijn fantastisch goed in het vertellen van anekdotes en grappige verhalen. Voor je het weet, krijg je een gratis comedyshow van iemand met de gekste levensverhalen. Lachen gegarandeerd!

Z van Pas op voor de Zon!: Als er één ding is waar je écht voor moet oppassen, dan is het de zon. Smeer je in met zonnecrème, koop die fancy hoed en denk niet dat je zonder SPF-50 veilig bent. Zelfs ik die als een paranoïde elke dag om het uur zonnecrème smeerde, kreeg er pigmentvlekken, mijn eerste rimpels en acné gratis bij.

En zo eindigt mijn alfabetische reis door Australië, een avontuur dat mijn horizon niet alleen verbreedde, maar ook mijn grenzen verlegde (letterlijk en figuurlijk). Nu ik in België mijn liefde voor koffiekoeken en pistolets herontdek, kijk ik met een glimlach terug op alle onvergetelijke momenten. Australië heeft mij geleerd dat zelfs een Huntsman met de slechtste reputatie minder angstaanjagend is dan het lijkt, en dat het misschien niet altijd loopt zoals gepland – maar de reis die je maakt exact is wat je nodig hebt.

Als je ooit twijfelt over die verre reis, vergeet dan niet: de wereld is veel te groot om stil te blijven zitten – dus: niet blijven staan, gewoon gaan!

Dit artikel verscheen in De Karavaan van oktober 2024. Ook 4x per jaar ons magazine ontvangen? Word lid van Karavaan!

Extra reisbegeleiders gezocht!

Wil jij je passie voor een specifieke bestemming delen met een fijne bende reizigers? Stel je kandidaat als reisbegeleider voor een avontuurlijke Joker-groepsreis in 2025!

Let op: we zoeken hier uitzonderlijk naar extra reisbegeleiders met ervaring op specifieke bestemmingen.

Wie zoeken we?

Voor welke bestemmingen zoeken we een begeleider?

Klik op de bestemmingen voor de juiste reispagina op de Joker-website.

Kom je voor deze reizen niet in aanmerking? Lees hier de opties om reisbegeleider te worden! Ervaren Karavaan-reisbegeleiders krijgen natuurlijk altijd voorrang, ook op de reizen die hierboven staan. De lijst wordt dus regelmatig geüpdatet.

Wat doet een Karavaan-reisbegeleider?

Jouw taak als reisbegeleider bestaat eruit om je reis voor te bereiden van A-Z op basis van informatie van vorige begeleiders:

Tijdens de reis begeleidt en informeer je deelnemers:

Naast al die praktische zaken zorg je er ook voor dat de sfeer in de groep goed zit.

Je kandidaat stellen?

Dat doe je via de knop hieronder. Op basis van je ingevulde vragenlijst leren we je beter kennen en laten we je weten of je uitgenodigd wordt voor een selectiemoment tijdens de kantooruren bij ons in Mechelen (Geerdegemvaart 96). We plannen het moment samen in.

Is er een wederzijdse match tussen jou (als reisbegeleider voor Joker-reizen) en Karavaan? Dan voorzien wij een snelcursus tot reisbegeleider zodat je goed voorbereid aan de slag kan. We bekijken samen hoe & wanneer we je die snelcursus (minimum 8u vorming) geven.

Heb je nog vragen?

Over de bestemmingen, de selectie, de opleiding of nog iets anders? Contacteer collega Leen via leen@karavaan.be of 015 407 580, zij helpt je graag verder!

2 Kona Sutra’s on the road

Op een zomerse maandag in augustus spreek ik af met Jannes en Esther voor een interview over de fietsreis die ze dit jaar maakten. Ze zijn een beetje zenuwachtig omdat ze nog nooit een interview gegeven hebben, maar dat blijkt al snel volledig onterecht. Want eens ze beginnen te vertellen, vloeien de verhalen in elkaar over. Dat kan ook niet anders als je 164 dagen onderweg bent geweest en meer dan 7000 km gefietst hebt.

Tekst: Jannes Hellemans, Esther Devos & Veerle Stoffelen // Foto’s: Jannes Hellemans & Esther Devos

6 maanden met de fiets door Europa, was dat jullie eerste fietsreis (samen)?

Jannes & Esther: “Het was niet onze eerste, maar wel de eerste echt grote fietsreis. We fietsten altijd al regelmatig, en trokken er geleidelijk vaker op uit voor een fietsweekend. Eerst was dat met de koers- en de elektrische fiets en ging de bagage nog op die elektrische, daarna gingen we allebei voor een sportief model met lichtere bagage. Een heel leuke formule! En zo begonnen we dus te dromen van een lange fietsreis. Van Noord- naar Zuid-Amerika? Of naar China misschien? Uiteindelijk kozen we voor onze eerste lange reis voor Europa, want we wilden reizen, maar ook leven en genieten. In Europa konden we het vertrouwde combineren met avontuur en het onbekende.

Een jaar eerder maakten we in Frankrijk een ‘testreis‘: om uit te zoeken of dit wel ons ding was, hoeveel kilometer we per dag konden fietsen, wat we belangrijk vonden qua bagage … Die reis heeft ons veel geleerd dat later goed van pas kwam! Zo ontdekten we dat we graag koken. Dat werd dus meer meenemen dan een basic kooksetje waarmee je enkel water voor pasta kan opzetten. Ook beslisten we toen om te investeren in degelijke light weight stoeltjes, omdat we liever niet 6 maanden op de grond wilden zitten.”

2 Kona Sutra’s on the road, kopt jullie reis op Polarsteps. Vanwaar die naam?

Esther: “Kona Sutra verwijst naar onze fietsen. Ik had een tweedehands fiets van dat type gekocht en Jannes kocht uiteindelijk dezelfde. Dat is ook makkelijker, want de reserve-onderdelen die je meeneemt, passen op beide fietsen en als er iets mis is, kan je bij de andere fiets gaan ‘spieken’ hoe je het kan oplossen.”

“Fietsen werd een vorm van leven: fietsen, eten & slapen was alles waar we aan moesten denken. En genieten natuurlijk!”

Jannes: “We hadden reservebanden, remblokjes, spaken en schakeltjes voor de ketting mee. Zo kon ik altijd eerst zelf naar een oplossing zoeken bij pech onderweg, wat we natuurlijk een paar keer hadden. Gelukkig zijn er als het nodig is ook voldoende fietsenmakers in Europa, wat tot heel fijne ontmoetingen leidde. Zo had ik in Albanië een versleten trapas. Zelfs met extra hulp van een andere fietser, moesten we uiteindelijk toch een fietsenmaker zoeken. We kwamen terecht in een garagebox bij een supervriendelijke man die amper Engels sprak, maar werkelijk alles kon repareren. Hij was moslim en haalde er een andere vriend bij – ook een moslim. We hebben samen een hele tijd zitten discussiëren over godsdienst en hij noemde mij zijn muslim brother.”

Jullie gingen van Lissabon tot Istanbul. Hadden jullie die route op voorhand uitgewerkt?

Jannes: “Ja, ik had op voorhand onze route in grote lijnen uitgewerkt in Komoot en een hele Excel gemaakt, toen nog met het oorspronkelijke idee: van Lissabon naar Georgië. Al snel merkten we helaas dat de uitgestippelde route volgen massa’s tijd in beslag nam. De eerste dagen legden we dus amper 30 à 40 km per dag af. Het was blijkbaar geen goed idee om de instelling in Komoot op ’toerfietsen’ te zetten. Daardoor moesten we regelmatig offroad rijden, onbegaanbare paden volgen, onze fiets omhoog dragen en zelfs een rivier oversteken die door regen onverwacht hoog stond en veel stroming had. We droegen eerst onze zakken over en dan onze fietsen op de schouder, in het spoor van een behulpzame boswachter die ons in zijn boxershort is voorgegaan om te zien of de rivier niet te diep was.

Na enkele dagen zijn we onze planning op korte termijn beginnen bekijken: “Binnen drie dagen willen we in die stad aankomen.” Omdat we niet meer vast zaten aan een schema, was alles veel flexibeler en hadden we minder stress. Fietsen werd een vorm van leven: fietsen, eten en slapen was alles waar we aan moesten denken. En genieten natuurlijk! Want je hebt veel tijd om rond te kijken en kan makkelijk overal stoppen als iets je interesseert.

“Het tempo werd volledig bepaald door de wind, de hoogtemeters, de goesting, de drukte of door wat we wilden bezoeken.”

We fietsten in totaal 110 dagen, gemiddeld zo’n 60 à 70 km per dag. Het tempo werd volledig bepaald door de wind, de hoogtemeters, de goesting, de drukte op de weg of de dingen die we wilden bezoeken. Tussendoor lasten we regelmatig 1 of 2 rustdagen in. Soms moesten we ook rekening houden met de omstandigheden. Toen we begin april de Alpen overgingen, lag er ook in de lagere gebieden nog veel sneeuw. We hebben toen een extra dag gewacht om de cols over te steken.”

Esther: “Na 2 maanden hadden we nood aan een pauze, mentaal en fysiek. We hebben dan 2 weken in Frankrijk op een bioboerderij aan WWOOFing gedaan: in ruil voor werk in een duurzaam landbouwbedrijf, krijg je kost en inwoon. En begin april zijn we een weekje gaan skiën met de familie van Jannes.”

Jullie hadden een tent & kooksetje bij. Hebben jullie de hele trip gekampeerd?

Jannes: “We dachten dat het makkelijk ging zijn om onze tent op te zetten bij mensen in de tuin, maar zelfs met een mondje Spaans botsten we in Spanje op veel no’s. Daarom besloten we Warm Showers te activeren; een online community waarbij mensen hun huis openstellen voor (andere) fietsers. Je krijgt een bed om te slapen, een plek om je matje te leggen of je tent op te zetten, een warme douche, meestal ook ontbijt en soms zelfs avondeten. Tip: begin best al een paar dagen op voorhand te zoeken naar een overnachting. Via Warm Showers kom je altijd terecht bij warme mensen die open staan om andere fietsers te leren kennen. Je wordt vaak echt in de watten gelegd en krijgt soms heel lekker eten. Toch vroeg het af en toe ook veel van ons: je stelt jezelf telkens weer voor en doet elke keer opnieuw je (zelfde) verhaal. Als we dan zo een paar avonden na elkaar in een andere taal de hele avond zaten te babbelen, hadden we nood aan een avondje in onze tent op een camping.

In Spanje mochten we ook eens logeren bij de ouders van iemand die ons volgde op Polar Steps. Het was februari en de avonden en nachten waren koud. In hun huisje konden we Nederlands praten en in de zetel zitten bij de open haard, dat gaf ons zo’n huiselijk gevoel.”

Zijn er spannende momenten geweest? Of momenten dat je naar huis wou?

Esther: “Onze reis begon al spannend. Op de luchthaven in België zagen we onze fietsen nog netjes in het vliegtuigruim verdwijnen, maar in Lissabon waren ze opeens kwijt. Omdat onze tent ook bij de fietsen zat, moesten we de eerste nacht een hotelletje boeken – meteen een onvoorziene hap uit ons budget. Zonder onze fietsen, zouden we natuurlijk niet kunnen vertrekken … Ik heb er de hele nacht niet van kunnen slapen! Toen ze na heel wat telefoontjes gelukkig toch terecht bleken te zijn, waren de dozen doornat. Waarschijnlijk hadden onze fietsen gezellig een nachtje op het tarmac gespendeerd.

In Bosnië zijn we zwaar ziek geworden: door erge buikgroep belandde ik in het ziekenhuis aan een baxter. Maar ook de omstandigheden waren er even schrikken: er was één verpleegster die een beetje Engels sprak, een norse dokter en geen telefoon om naar de verzekering te bellen. Toen we vertrokken zeiden ze dat het bezoek ‘free’ was, waarschijnlijk omdat ze niet wisten hoe ze ons de kosten moesten aanrekenen. Daarna heeft Jannes hetzelfde virus gekregen. We zijn toen op de camping gebleven, waar het heet was en de hele tijd regende. We voelden ons mentaal en fysiek zó slecht, we konden echt meer niets doen. Omdat het geen leuke camping was, wilden we doorrijden naar een volgende, 15 km verderop. We waren helemaal verzwakt, hadden al een paar dagen zo goed als niets gegeten … Die 15 km werd de zwaarste fietstocht uit onze reis. Gelukkig werd de camping uitgebaat door een supervriendelijke man die ons in de watten legde met taart, krieken en appelsap (wat we uit beleefdheid opaten). Na nog een extra dag rust voelden we ons weer goed genoeg om verder te fietsen, maar we hebben toch nog een dikke week afgezien. We waren zo getraind en op een week waren we al onze conditie kwijt, heel gek om te ervaren.

“Bosnië is ongetwijfeld het land waar we het minst van wisten, maar dat de meeste indruk op ons heeft gemaakt.”

In de Balkan kwamen we ook veel wilde straathonden tegen, in Griekenland en Turkije bijna dagelijks. Je leest in fietsblogs regelmatig over fietsers die omsingeld worden door wilde honden of in de kuiten of hun fietstassen gebeten worden. Je vindt ook veel theorieën over wat je in dat geval moet doen: wegfietsen, je groot maken (makkelijker gezegd dan gedaan), stenen werpen … Wij vonden het de beste tactiek om te stoppen, verder te wandelen met je fiets tussen jou en de hond in, en proberen tegen de hond te praten. Al is dat natuurlijk niet zo makkelijk als je achterna gezeten wordt door 3 vettige zwarte honden op een drukke baan met camions die voorbij razen zodat je niet opzij kan, zoals wij meemaakten op de grens tussen Kroatië en Bosnië.”

Jullie doorkruisten heel wat bekende & minder bekende landen, maar welk land heeft jullie het meest verrast?

Esther: “Bosnië is ongetwijfeld het land waar we het minst van wisten, maar dat de meeste indruk op ons gemaakt heeft. Ik had wat tips gekregen van een collega die gevlucht is uit Bosnië. Je wordt er nog vaak geconfronteerd met het oorlogsverleden. Zo is er een app die je vertelt in welke zones je gevaar loopt voor landmijnen. Wanneer je de grens tussen Kroatië en Bosnië oversteekt, merk je meteen de verschillen: de levensstandaard daalt, je ziet veel bedelaars en mensen die slecht te been zijn. Het is er heel goedkoop en helemaal niet toeristisch. Toch hebben we ons er nooit onveilig gevoeld. Integendeel, de mensen waren er supervriendelijk en gastvrij.

Terwijl we de CIRO trail fietsten (een oude spoorlijn die met Europese subsidies is omgevormd tot een fietspad), huurden we ergens een appartement in een guesthouse. We werden uitgenodigd door de familie die de guesthouse uitbaatte, hun dochters die in Kroatië woonden waren op bezoek. Er was sterke drank en gitaarmuziek – een heel fijn moment. Al was het ook een beetje moeilijk, omdat je merkt dat de bevolking het oorlogsverleden nog meedraagt, maar er moeilijk kan over spreken. Op aanraden van mijn collega bezochten we het UNA National Park. We betaalden amper €1,50 inkom, er was geen volk en we zagen de mooiste waterval die we ooit gezien hebben. Het was indrukwekkend, de pracht van de natuur heeft ons diep ontroerd.”

Hoe verliepen de contacten onderweg?

Jannes: “In het begin konden we ons behelpen met de talen die we kenden, maar in de Balkan ontmoetten we regelmatig mensen die amper een andere taal spraken. Al hield dat de kans op fijne ontmoetingen niet tegen. Zo huurden we in Bosnië een appartementje bij een vrouw die amper Engels kon, maar ons verwende met koffie, thee en koekjes. In Turkije ontmoetten we een man die ooit prof mountainbiker was en nu een fietsenwinkel heeft. Google Translate bracht ons in beide situaties steeds ver genoeg.

Nu hebben we vooral nog contact met fietsers die we onderweg leerden kennen. In een idyllische warm shower midden in de natuur in Kroatië ontmoetten we een Frans koppel. Na een gezellige barbecue wisselden we nummers uit en gingen we elk onze eigen weg. Een paar weken laten kwamen we hen nog eens tegen, puur toeval! Na een tweede gezellige maaltijd op de camping hebben we meer contact gehouden en zagen we elkaar nog eenmaal terug: in Montenegro, op Esther haar verjaardag. Daarna hebben we contact gehouden & tips uitgewisseld. Nu volgen we hen op Polar Steps, zij fietsten nog tot eind september.”

Nu jullie weer thuis zijn, missen jullie fietsen & onderweg zijn?

Esther: “Nee, op het einde hadden we het gevoel dat het oké was. Het werd te warm; we moesten om 5 uur opstaan om te vertrekken en konden enkel nog in de voormiddag fietsen. Door de omstandigheden konden we niet meer 100% genieten en hadden we het gevoel dat het goed geweest was, ook al was het fietsen op zich niet op. Tijdens onze reis hadden we ook veel tijd om na te denken over wat we nà de reis wilden doen. Zo ontdekten we dat we nooit voor een lange periode in het buitenland zouden kunnen wonen – op het einde misten we onze vrienden en familie – en hoe hard we kunnen genieten van ‘gewone momenten’ thuis met de personen om wie we geven.”

Zouden jullie het nog eens opnieuw doen, zo’n lange fietsreis?

Jannes: “Zeker, want het was de reis van ons leven! Maar voor nu gaan we eerst op zoek naar een huisje en een job. We zijn ook nog jong en gezond en hebben de rest van ons leven om zo’n avontuur terug op te zoeken. De komende jaren maken we dus kortere fietsreizen, en dan springen we ooit zeker terug op ons zadel voor een langer avontuur!”

Praktische tips van Jannes & Esther voor wie droomt van een lange fietsreis:

Check de volledige fietsreis van Jannes & Esther op Polarsteps.

Dit artikel verscheen in De Karavaan van oktober 2024. Ook 4x per jaar ons magazine ontvangen? Word lid van Karavaan!

Julley, Robin! Op buitenlandse stage in Little Tibet

De 3 H’s: skilled Hands, bright Head and kind Heart. Dat is de visie van Sonam Wangchuk, de oprichter van SECMOL Campus, een alternatieve school in Ladakh, in Noord-India. Lynn en ik liepen er 6 maanden stage, middenin het Himalayagebergte. Of leven op een ecologische, simpele en zelfredzame manier mogelijk én verrijkend is? In het prachtige Ladahk wel.

Tekst & foto’s: Robin Leyers

De macht van de Himalaya’s

Ladakh, ook wel bekend als Little Tibet of the Land of High Passes, is de meest dunbevolkte én meest afgelegen staat van India. Eens je landt op de Kushok Bakula Rimpochee Airport van Leh, is je reactie meteen: WAUW. De macht van de Himalaya is onbeschrijfelijk en de schone lucht is heerlijk (zeker als je voordien enkele dagen in New Delhi verbleef). Met de hoogste berijdbare wegen ter wereld, woonplaats van de Ghost of the Mountain (beter bekend als het sneeuwluipaard) en een cultuur die zeer hard aanleunt aan de Tibetaanse, is er in Ladakh gigantisch veel te ontdekken en zal je jezelf geen seconde vervelen.

Naast Leh, de toeristische hoofdstad van Ladakh, heb je honderden dorpjes verstopt in de bergen, klaar om ontdekt te worden. De wegen zijn niet altijd in even goede staat en bereikbaarheid heeft veel te maken met het weer (denk aan sneeuw & landverschuivingen), maar dat zorgt alleen maar voor meer avontuur. Elke plek, elk dorp, elke tempel, elk uitzicht is een schilderij op zich. Ben je een liefhebber van natuur, rust, sereniteit, bergen en magnifieke landschappen? Dan is Ladakh the place to be!

De Indische hoofdwiebel

Het eerste wat je bij aankomst in de luchthaven hoort, is julley. Dit is ‘hallo’ in Ladakhi. Nadien leer je dat julley ook ‘doei’ en ‘dank je wel’ betekent, handig.  

Deze andere wereld en zijn nieuwe cultuur ontdekken, is leerrijk, plezant en boeiend. Al is het zeker en vast een uitdaging om alle gewoontes & gedragingen van de lokale bevolking te begrijpen. Zo eet je bijvoorbeeld steeds samen op de grond. Je zal dus ongetwijfeld wel eens de fout maken om (per ongeluk) over iemands benen of eten te wandelen en daardoor ‘onder je voeten krijgen’, aangezien dit als onrespectvol wordt gezien. Maar geen zorgen, de Ladakhi’s zijn overdreven vriendelijk, beleefd, goedlachs en behulpzaam. Iedereen zal er altijd voor zorgen dat je je volledig thuis voelt en niets tekortkomt. En wat je bijleert, kan je uiteindelijk ook linken aan achterliggende betekenissen.

Je begint onvermijdelijk ook zelf gedragingen over te nemen zoals bijvoorbeeld de “Indische hoofdwiebel” of een typische groet. De mensen rondom jou merken dit ook op en eens ze jou Ladakhi butsa of pomo (jongen of meisje) noemen, geeft dat een enorm gevoel van samenhorigheid en voldoening.

Een afgelegen, zelfredzame campus

De Students’ Educational and Cultural Movement of Ladakh is een alternatieve school met als doel studenten belangrijke levenslessen bijleren, hun zelfvertrouwen opkrikken en Engels bijschaven. Ze werken er met de visie van de 3H’s: bright Head, skilled Hands and kind Heart. Uniek is dat studenten die zich aanmelden, als voorwaarde gebuisd moeten zijn voor hun overheidsexamens. Zo kunnen ze op SECMOL een jaartje “pauze” nemen, nadenken over hun toekomst, meer focussen op praktische vaardigheden … om dan nadien terug naar een overheidsschool te gaan en/of hun dromen na te jagen.

“SECMOL is bijna volledig zelfredzaam en ecologisch zeer verantwoord, met zonne-energie, passieve zonne-gebouwen, recyclage, dry compost toiletten …”

SECMOL ligt op een prachtige locatie, is zeer afgelegen en eigenlijk een dorpje op zichzelf. De studenten, het personeel en de vrijwilligers leven en wonen samen op de campus. De studenten verblijven er voor één jaar en runnen in principe de campus, met begeleiding van het personeel en de vrijwilligers. Daarnaast is de school bijna volledig zelfredzaam en ecologisch zeer verantwoord. Er wordt gebruikgemaakt van zonne-energie, passieve zonne-gebouwen, recyclage, dry compost toiletten en verspilling is er bijna onbestaande. Als stagiair leer je zeer veel over ecologisch leven en creatief omgaan met afval en verspilling. Je kijk op de Westerse levensstijl en consumptiemaatschappij zal gegarandeerd veranderen.

Eens je aankomt op de campus, word je meteen warm ontvangen en ben je instant deel van de SECMOL-familie. Iedereen komt met je praten en is in het algemeen zeer geïnteresseerd in je achtergrond en waar je vandaan komt. De mensen zijn heel toegankelijk, open en fantastisch leuk in de omgang. Na 6 maanden bouw je een zeer hechte band op en maak je vrienden voor het leven.

Koude temperaturen, warme mensen

In Ladakh is het koud. Temperaturen kunnen zakken tot -25°C. De mensen daarentegen, zijn er zeer warm. Wanneer je ergens over de vloer komt, word je altijd warm onthaald met melk- of boterthee, koekjes, tsampa, gedroogde abrikozen, noten en nog zo veel meer. Het is ook de gewoonte van Ladakhi’s om te blijven bijschenken en je steeds meer en meer aan te bieden. Het is bijna een spelletje voor hen en ze winnen altijd. Je zal gegarandeerd met een volle buik buitenwandelen. Gastvrijheid is dus zeer belangrijk, net zoals medeleven, behulpzaamheid en vriendelijkheid. Deze waarden zijn verbonden aan het Tibetaans Boeddhisme, dat nog een grote rol speelt in de maatschappij.

“Het doel is studenten belangrijke levenslessen bijleren, hun zelfvertrouwen opkrikken en Engels bijschaven.”

Er zijn tempels, ook wel gompas genoemd, in overvloed verspreid over heel Ladakh waar nog talloze monniken leven en religieuze festivals gehouden worden. Je zal versteld staan van de indrukwekkend gemaskerde dansen die de bevolking zouden moeten voorbereiden op de dood. Zo heb je ook festivals waar er orakels bezeten worden door bepaalde figuren, op de daken van de tempel lopen en nadien de toekomst voorspellen. Deze religieuze tradities zijn enorm populair in Ladakh en worden voltallig bijgewoond door de bevolking. Zeer indrukwekkend om te beleven als buitenlander!

Alternatief leren met de 3H’s

Als stagiair of vrijwilliger in SECMOL heb je veel mogelijkheden en veel vrijheid. Je meest belangrijke taak is de conversation class, waar je dagelijks een activiteit bedenkt om het Engels van de studenten te oefenen. Ongelofelijk hoe sterk ze daarin groeien op één jaar! Sommigen spraken geen woord Engels bij de start en voerden complexe, volledige conversaties op het einde.

Naast deze klassen zijn er ook verschillende verantwoordelijkheden die iedere student heeft om de campus te onderhouden. Als stagiairs namen wij deel aan deze verantwoordelijkheden, maar ook aan alle andere activiteiten op de campus. Er is ruimte om zelf workshops te geven over bv. digitale vaardigheden, fotografie, mentale gezondheid … afhankelijk van je persoonlijke vaardigheden en interesses. Daarnaast organiseert SECMOL ook veel dagtripjes, waardoor je plekken bezoekt die je als gewone toerist nooit zou zien.

Iets waar je mee moet leren omgaan op de campus, is veel flexibiliteit. Plannen kunnen last minute veranderen en communicatie gebeurt niet altijd op een efficiënte manier. Dit heeft natuurlijk ook veel met de taal te maken, aangezien iedereen er onder elkaar Ladakhi spreekt. Maar dan is het aan jou om actief engagement te tonen! Deze plek leert je zeker en vast om beter voorbereid te zijn op veranderingen en om je flexibeler op te stellen, wat alleen maar voordelen heeft in het leven.

De Advanced Bachelor Global Citizenship and Development is een banaba van UCLL (Leuven).

Dit artikel verscheen in De Karavaan van juli 2024. Ook 4x per jaar ons magazine ontvangen? Word lid van Karavaan!